Coronacolumn: Samen slingeren

Verslaggever Eva Hulscher
Verslaggever Eva Hulscher © RTV Noord
We hebben allemaal onze eigen werkelijkheid. Dit jaar meer dan ooit.
Ik mocht drie terugblikken op 2020 maken. Een jonge vrouw zag corona als haar redding. Niet de ziekte; wel de opgelegde stilstand. Eindelijk geen verwachtingen meer om waar te maken. Niks mogen werkte bevrijdend. Ik sprak een stel dat wilde trouwen en alles op alles zette om het door te laten gaan. Corona of niet, hun liefde zou zegevieren. Een sterke vrouw vertelde me over het verlies van haar vader. Corona bleek een scherpschutter; één pijl was genoeg om haar papa weg te nemen.
Wat een uitersten in emoties in wat een onvoorstelbaar raar jaar. Waar sta ik zelf eigenlijk, vraag ik mij terugkijkend af. Overal en nergens, denk ik. Ik slinger tussen frustratie, dankbaarheid, verveling, gehoorzaamheid, berusting, opstandigheid, weemoed, opluchting, vrolijkheid en ergernis. Ik kan geen touw aan mezelf vastknopen, dit jaar minder dan ooit.
Over het algemeen gaat het prima. Ik ervaar de voordelen van thuiswerken, geniet van mijn werk als ‘coronaverslaggever’ en besef heel goed dat het gezinsleven in coronatijd nog waardevoller is dan normaal. Het leven waarin vooral veel niet mag, is allang gewend. Toch komen soms ook ineens andere gevoelens uit de lucht vallen.
Als half december duidelijk wordt dat we opnieuw in lockdown gaan, neemt eerst het werk me in beslag. Totdat later op de dag ineens het besef indaalt: dit raakt onze eigen kinderen ook. Geen school, geen vriendjes, geen kerstontbijt. Van de één op de andere dag ligt hun leven stil. Alweer. Ik kan er wel om huilen.
Als ik zoons op youtube oude Groningse nummers laat horen herkennen zij opgetogen hun stad in de beelden. Ik zie alleen maar de mensen. Ze feesten, lopen door volle winkelstraten en picknicken op het gras. Beelden uit een vorig leven; het raakt me zo dat het me zelf verrast.
Een vrolijke vriendengroep op een facebookfoto roept verontwaardiging bij me op. Hoe kunnen ze zo dicht bij elkaar staan! De opluchting als ik zie dat het een foto uit 2019 is maakt snel plaats voor een triest gevoel. Het moet toch niet gekker worden; blije foto’s maken me tegenwoordig boos.
En zo slinger ik rond in 2020.
We hebben allemaal onze eigen werkelijkheid. Voor hen die corona van dichtbij meemaakten zijn deze overpeinzingen waarschijnlijk volstrekt irrelevant. Zij die dit rustige jaar juist fijn vinden halen hun schouders erover op. Weer anderen zullen zich erin herkennen. Aan jullie allemaal heb ik een voorstel: laten we samen, met al onze gevoelens over dit jaar, 2021 in slingeren.
En zolang we daar bungelen, ver boven de echte wereld, laten we dan even doen alsof we onwetend zijn. We dansen, knuffelen, lachen, sporten en zingen. We doen alles wat we dit jaar niet mochten en ook voorlopig nog moeten missen. Laten we samen slingeren, net zolang totdat we weer kunnen landen in een veilige wereld.
Op naar een ongedwongen 2021; gelukkig nieuwjaar allemaal!
Bekijk hieronder de drie terugblikken op coronajaar 2020 terug.
Cato kreeg rust door de crisis
Maud verloor haar vader aan corona
Trouwen in coronatijd