Door de mand: Kees Vlietstra legt de boudel weer op stee

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Hé Keessie, jij woont toch vlakbij, even kijken hoor, ja hier heb ik het, jij woont toch vlakbij Garrelsweer?
We zitten in het restaurant van het Nationaal Sportcentrum Papendal. Ik kijk Jan-Sjouke van de Bos aan en knik. De voormalig bondscoach gaat verder: Ik heb op Marktplaats drie kunstwerken gekocht van een man in Garrelsweer. Wil jij dat wel voor me ophalen?
Een dag later rij ik langs het Eemskanaal. Saaie weg naar een mooie wereld. Vlak bij Garrelsweer ligt Wirdemerdraai. Radio 1 staat aan maar ik hoor Pé Daalemmer in Zöndagoavend Blues:
Gelukkig bie t bushokje van Wirdumerdraai kon ik boudel weer op stee leggn
Schouderophalend bekijk ik de drie kunstwerken.
Joa, je motten der wel van hollen, zegt de verkoper in Garrelsweer. Met de werkjes op de achterbank rij ik terug naar Meerstad. Nog steeds Radio 1. Journaal. Ajax heeft recordaankoop Haller vergeten in te schrijven bij de UEFA voor de Europa League. Duur geintje.
Moet direct aan Jan Siemerink denken. Er zullen ongetwijfeld meerdere mensen én computers bij de schuldvraag betrokken worden maar de oud-tennisser lijkt in zijn rol als teammanager van Ajax hoofdverantwoordelijk voor deze administratieve blunder. Hoe gaat Siemerink de boudel weer op stee leggn?
Bij Ruischerbrug rij ik de geschiedenis in. Duisburg 2005, World Games. Ik ben assistent van bondscoach Jan-Sjouke van de Bos. We zitten in het restaurant van het spelershotel aan een tafeltje met de jonge Nederlands Team spelers Tim Bakker en Mirjam Maltha. Voel me zeer ongemakkelijk. We zijn vergeten dat een selectie van de World Games uit maar 7 mannen en 7 vrouwen bestaat terwijl wij als Nederland met 8 om 8 zijn afgereisd naar Duitsland.
Een dag voor de opening van het toernooi komen we tot onze grote schrik achter deze blunder. De bondscoach mag Tim en Mirjam even vertellen dat beiden het hele toernooi niet mogen spelen. Zeer ongemakkelijk slechtnieuwsgesprek. Had enorm met Tim en Mirjam te doen. Gelukkig is het nadien met beide interlandcarrières - tien jaar later werden ze samen Wereldkampioen - meer dan goed gekomen en de boudel weer op stee gelegd.
Als ik de kunstwerken netjes in de gang van mijn huis zet gaat de telefoon. Harrie, teammanager van mijn geliefde korfbalclub Nic. Harrie is niet zo van administratief geblunder. Ik hoop dat Harrie opneemt met zijn gebruikelijke aanhef tot God. Hij stelt me niet teleur. Oh, wat verheug ik me op om weer gewoon te werken. Weer gewoon te coachen. Weer gewoon te trainen. Weer gewoon te sporten. Dat die hele corona boudel weer op stee ligt.
Zaterdag. Er wordt code rood afgegeven voor zondag. Ben op weg naar Nijeveen. Als bondscoach van TalentTeamNL een wedstrijd kijken. Dos46-DVO. Interessant potje. Het is code rood voor de bezoekers na een teleurstellend begin van de competitie terwijl aan de andere kant voor de thuisploeg juist alle seinen onverwachts op groen staan. Ben benieuwd hoe mijn spelers in beide teams het doen en verheug me om Albert, mijn teammanager bij Jong Oranje, die er een beetje bijbeunt als teammanager van DVO, weer eens live te zien.
Vlak voor Beilen haal ik de spelersbus van Donar in. Die is op weg naar Weert. Uitwedstrijd tegen BAL. Bij het passeren van de bus probeer ik een glimp van de spelers op te vangen. Door de laag hangende zon lukt dat niet. Wat wel lukt is slingeren op de A28 door diezelfde lage zon. De buschauffeur geeft me een vinger.
Bij de afslag Ruinen Pesse rij ik de geschiedenis in. Denk terug aan de tijd dat Donar nog in de Evenementenhal basketbalde en waar we als supporters maar drie meter hoefden te lopen voor een rondje bier, wat het volgen van basketballen een stuk leuker maakte dan nu in coronatijd, waar we het moeten doen met livestreams van wedstrijden in lege sporthallen. In die tijd was ik een softcore basketballiefhebber. Bezocht veel trainingen van Donar en mocht in de zomerperiode van de toenmalige coach Glenn Pinas zelfs een keer met de selectie meetrainen.
Nou had ik in die tijd een redelijk goed zelfbeeld wat mijn eigen sportkwaliteiten betrof, dus bleef het bij die ene keer. Wat ook eenmalig bleef was een reisje in de spelersbus van Donar. Ik mocht van Glenn mee met de grote jongens naar de play-offwedstrijd in en tegen Werkendam. Met de spelers. In een bus. Was als een kind zo blij. Helaas niet met de spelers kunnen praten want ik mocht enkel en alleen maar mee van de coach om twee maal drie uur te klaverjassen met de technische staf. Ze hadden een mannetje te weinig. Nou had coach Glenn na afloop van die zes uur een redelijk goed beeld van mijn klaverjaskwaliteiten gekregen en bleef het dus bij die ene busreis.
De play-offwedstrijd in Werkendam werd trouwens verloren. Halverwege de lange terugreis naar stad parkeerde buschauffeur Henkie Noeken zijn bus bij de McDonald's bij Lelystad. Terwijl de lange mannen van Donar hun bestelling plaatsten in het fastfoodrestaurant, stond ik samen met Henkie en Glenn naast de bus. Teammanager en manusje-van-alles Jeroen Hamminga deelde sigaretten uit. Glenn baalde als een stekker van het verlies. Toen de spelers met papieren zakken fastfood de bus weer binnen stapten schudde de hoofdcoach het hoofd wijzend naar de zakken fastfood.
Henk drukte zijn sigaret met de punt van zijn schoen uit. Dat is rap vreten. Je motten der wel van hollen.
Mooie tijd. Terug naar de onze(kere). DVO en Donar winnen hun uitwedstrijd van respectievelijk DOS46 en BAL. Na afloop gaan de spelers, zonder te douchen, met een bloedgang via een saaie weg naar een mooie wereld. De boudel is weer op stee legd.