Column: Blijf glijden

Een concert van je favoriete band, je trouwdag, een geslaagde flirt met de liefde van je leven. Het zijn momenten die zorgen voor vlinders in je buik. Een warm gevoel dat maar zo langzaam afkoelt dat je er nog weken van nageniet.

Voor mij begint het voorgloeien dinsdag, met beelden van de pioniers op het Paterswoldsemeer. Deze ijsfluisteraars, zoals ze zichzelf noemen, prikken, luisteren en proberen, net zolang tot ze een ronde kunnen schaatsen. Het ijs is nog breekbaar en het succes dus pril, maar het begin is er. En dat blijft niet onopgemerkt.

In de dagen die volgen krijgen ze navolging van eerst tientallen, daarna honderden en dit weekend zelfs duizenden anderen. Groningers grijpen massaal hun kans om even aan de crisis te ontsnappen. Meer pret dan dit is tijdens een lockdown niet denkbaar. Wat duizenden demonstranten op de Dam niet voor elkaar kregen, lukt Koning Winter wel: we krijgen onze vrijheid terug, ook al is het maar tijdelijk.

Zo voelt het tenminste. De dagelijkse update van het RIVM check ik al dagen niet meer. Het enige cijfer dat nog telt, is de ijsdikte. En jawel. Al bij de eerste slag van mijn schaats op het ijs glijdt de coronacrisis van me af. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht, die er het hele weekend niet meer af wil. Om me heen dezelfde glunderende gezichten. Een dj draait relaxte muziek, jongeren zitten erbij, drinken een biertje en maken selfies met hun vrienden. Het is alsof ik een deur naar het post-coronatijdperk binnen ben gestapt.

Op de Hoornse Plas schaats ik langs een ijzig bordje met daarop de waterdiepte: 1.50 meter. Dat opschrift maakt van het bordje een gewild foto-object. De anderhalve meter is bevroren. Een lockdown on ice.

Die avond duurt het uren voordat ik slaap; ik ben nog high van de ijstrip. Tegelijk denk ik aan maandag, dan gaat het weer dooien. Nog één dag schaatsen en dan is het uit met de ijspret. Hoe voorkom ik dan dat corona mijn gedachten weer overneemt? Dat ik in een zwart wak val?

Straks kan ik me alleen nog warmen aan kleine geluksmomentjes. Een mooie boswandeling of spontaan eten laten bezorgen van mijn favoriete restaurant, bijvoorbeeld. Daar word ik warm van. Door die momenten glijden de dagen net wat sneller voorbij.

En de warmte komt inmiddels ook van alle vaccins die toegediend worden. Daardoor zal er straks steeds meer kunnen. Die vaccins bestaan trouwens ook dankzij het werk van echte pioniers. Deze 'virusfluisteraars' prikten en probeerden net zolang tot ze een solide basis vonden. De eerste inentingen kregen navolging van tientallen en inmiddels vele duizenden anderen.

Zo glijden we met z'n allen naar een meer zorgeloze toekomst. En beland ik onderweg toch in een wak? Dan denk ik even terug aan dit heerlijke weekend. De lockdown on ice. Zo warm voelt vrijheid. Blijf glijden!