Basisbaan is duurder dan voorzien, maar gemeente is wel tevreden

De basisbaan is het geesteskind van coalitiepartij PvdA. Tijdens de laatste gemeenteraadsverkiezingen werd het invoeren van de basisbaan een speerpunt van de partij. Uiteindelijk belandde dit ook in het coalitieakkoord. Inmiddels zijn de banen en daarmee dus het experiment een jaar onderweg.

Verantwoordelijk wethouder Carine Bloemhoff (PvdA) had gehoopt dat er op dit moment zo'n veertig mensen aan het werk zouden zijn via een basisbaan. Dat zijn er, mede door de coronacrisis, 25 geworden. Iemand met een basisbaan heeft geen uitzicht op regulier werk. Het is ook niet de bedoeling dat iemand met zo'n baan wordt klaargestoomd voor regulier werk.

De kosten die gemoeid zijn met zo'n speciale baan liggen hoger dan begroot omdat op dit moment de gemeente voor alle kosten opdraait; de gemeente is de werkgever. De wethouder wil de nog vacante basisbanen onderbrengen bij bedrijven die geen directe band hebben met de gemeente. Zo'n bedrijf zal dan ook moeten meebetalen aan de basisbaan en dat zorgt voor minder gemeentelijke uitgaven. Die financiële injectie vanuit het desbetreffende bedrijf komt vermoedelijk op zo'n vijfduizend euro te liggen. De werknemer blijft wel in dienst van de gemeente.

Hans Stam is één van de 25 Groningers die een basisbaan heeft. Net als de anderen heeft hij een contract van zo'n 32 uur per week. Hans werkt op Sportpark het Noorden en doet daar allerlei klusjes. Hij denkt niet dat bedrijven staan te springen om mensen zoals hij een basisbaan aan te bieden. Het werktempo van Stam ligt, zo zegt hij zelf, aanzienlijk lager dan dat van iemand die wel een reguliere baan heeft.

'Ik heb een kabelgoot aangebracht, daar ben ik tijden mee bezig, maar iemand anders zou het in twee uurtjes klaar hebben', zegt hij in de kantine van voetbalclub Potetos.

Stam heeft een basisbaan omdat hij artrose heeft in zijn beide enkels. Dat zorgt voor veel pijn, dus ligt zijn werktempo lager. 'Ik heb er vandaag meer last van omdat ik gister ook nog voetbaltraining heb gegeven. Dat is gewoon te veel.'

Hans doet dagelijks vele klusjes op het sportpark. Zijn laatste klusje was het repareren van kapotgemaakte bankjes. En tussendoor maakte hij een rek voor de voetbaltassen. 'Ik zeg bijna nooit 'nee' tegen iets. Daarvoor ben ik te sociaal.'

De klusjes die hij nu uitvoert, zou hij in principe ook als zzp'er kunnen uitvoeren, zou je denken. Toch werkt het volgens Stam niet helemaal zo. 'Dan moet ik een uurloon vragen wat veel te hoog is in vergelijking met de kwaliteit die ik lever. Dat gaat niet werken.'

Dat zou volgens hem niet werkbaar zijn omdat hij alles op zijn eigen tempo doet. 'Ik kan heel vaak niet veel lopen en staan. Ik moet alles op mijn eigen tempo doen anders red ik het gewoon niet.'

Hij is maar wat blij met de basisbaan omdat hij zich nu weer mens voelt. Hiervoor werkte hij via de sociale dienst en had hij een participatiebaan. Iemand die zo'n baan heeft, wordt voorbereid op regulier werk. Maar dat is voor Hans geen optie. Zijn financiële situatie is er sinds de basisbaan op vooruit gegaan, mede omdat zijn vrouw ook een basisbaan heeft.

'Iets doen vind ik wel belangrijker dan het financiële gedeelte. Er zitten zoveel mensen via de sociale dienst thuis. Die willen best wel iets doen, maar kunnen of mogen dat niet en dan vooral dat laatste. Daarom ben ik zo blij met deze basisbaan, ik kan weer wat doen en ben weer mens. Zit niet meer hele dagen op de bank of voor de computer te hangen. Dat kan ik ook merken aan mijn dikke buikie', zegt hij lachend.

Het experiment met de basisbaan duurt in elk geval nog een jaar.