Zorgcentrum in nieuw jasje; onrust bij dementerenden van ene op andere dag verdwenen

‘Het blijkt echt een gouden greep!’, zegt bestuurder Herma Fridrichs. ‘Wij merkten een beetje onrust bij de ouderen, maar dat is van de ene op de andere dag veranderd.’

In het zorgcentrum wonen veertig mensen die in meer of mindere mate last hebben van dementie. Zij zijn verdeeld over twee afdelingen die er alles behalve inspirerend uitzagen. Zeg maar gerust saai. Daar moest dus verandering in komen.

Dementerende ouderen hebben nog wel eens de neiging om naar familie toe te willen. Elke deur lijkt een doorgang naar buiten. Fridrichs: ‘Mensen gingen lopen over de gang en bleven voor elke deur staan om weg te gaan. Naar bijvoorbeeld hun ouders of andere familieleden. Dat heb je bij dementerende mensen, die leven in het verleden.’

Al die deuren en de doorkijk naar het trappenhuis, daar moest iets aan gedaan worden. Bewoners moeten afleiding hebben en niet constant zien dat het personeel wél weg kan, maar zij niet. Dus werd het volgende bedacht: speciaal ‘behang’.

De witte muren zijn verdwenen achter afbeeldingen van kleurrijke bloemen, schattige poesjes en vliegende vogeltjes. Dat lijkt zo realistisch dat de bewoners denken dat zij buiten lopen. Bij elke stap op de gang krijgen zij nieuwe indrukken.

Terwijl zorgpersoneel vertelt over de make-over, loopt een dementerende vrouw langs. Haar handen glijden over de muur. ‘Mooie bloemetjes’, klinkt het. Even later ziet zij de afbeelding van een poes. Zij stapt er op af, ‘aait de poes’ en zegt: ‘Hallo lieverd!’

‘Dit is toch geweldig’, zeggen Vianne en Laura die het zien gebeuren. Zij werken beiden in het zorgcentrum. ‘Het lijkt zelfs zó echt dat wij soms kwijt zijn waar de deuren zitten!’, vertellen zij lachend. Ook Truus, nu 35 jaar werkzaam in het zorgcentrum, gelooft haar ogen bijna niet. ‘Dit doet veel met je, ook voor het personeel. De sfeer van buiten hangt nu binnen. Het voelt relaxed.’

De afbeeldingen zorgen voor rust bij de dementerende bewoners. Een opsteker die het personeel wel kon gebruiken. Want ook zorgcentrum Blanckenborg ontkwam niet aan het coronavirus. Negentien bewoners overleden aan de gevolgen daarvan.

Maar er wordt weer gelachen tijdens het werk en genoten van de opleving van de bewoners. Vianne loopt een stukje over de gang met een dementerende man. Zij staan voor de afbeelding van een waslijn. ‘Zal de was al droog zijn?’, vraagt ze hem. ‘Dat moet ik even voelen’, antwoordt de man terwijl hij met zijn hand over de muur streelt.

Verzorgende Laura: ‘Wij hadden echt niet verwacht dat het zó mooi zou worden. En de reacties zijn zo positief, ik krijg er gewoon kippenvel van. Hier kan geen renovatie tegenop!’