Actievoerende student: 'Ik ben bang voor mijn toekomst'

Het is een jaar geleden dat onze provincie te maken krijgt met strenge coronamaatregelen. Exact een jaar geleden hielden scholen de deuren dicht. Ook uitgaan was niet meer mogelijk doordat cafés dicht gingen. 'Het weekend daarvoor ben ik nog op stap geweest. Naar het Grasnapolsky festival in Scheemda. Dat was mijn laatste feest. We leven nu echt in een vreemde wereld', zegt Zola. Ze zou graag weer wat meer vrijheden krijgen.

Zola is het afgelopen jaar bij meerdere demonstraties tegen de coronamaatregelen geweest. Zoals in Amsterdam en ook bij een fakkeloptocht in Groningen. Ze demonstreert niet omdat ze de gevaren van corona in twijfel trekt, maar omdat ze vindt dat er meer aandacht moet zijn voor de mentale gevolgen van de maatregelen.

Ze heeft veel last gehad van het verplicht thuis moeten blijven. Ze zit op de academie voor Popcultuur in Leeuwarden en kreeg digitaal les. Echt contact met studiegenoten was er weinig.

Het deed iets met de mentale gezondheid van Zola en ze raakte in een isolement. 'Ik vond het afgelopen jaar echt moeilijk en zwaar. Daarvoor kampte ik al met psychische problemen. Ik zat al heel veel in mijn hoofd en toen zat ik ineens opgesloten op mijn kamer waardoor dat nog erger werd. Ik wist niet hoe ik daaruit moest komen.'

Zola merkt dat ze een traumatische ervaring uit haar jeugd niet goed heeft verwerkt: 'Ik voelde mij heel opgesloten. Aan de andere kant dwong het mij wel om goed naar mezelf te kijken en mijn mentale gezondheid.' Ze komt erachter dat ze hulp nodig heeft en gaat in therapie. 'Er waren dingen die ik niet meer uit de weg kon gaan en moest opruimen .'

'Het was heel makkelijk om te doen alsof er niets aan de hand was. Je klapt je laptop open en je zegt alles gaat oké. Je echte leven is digitaal heel onzichtbaar.' Zola merkt dat ook medestudenten steeds meer klachten krijgen en ze is bang dat sommigen niet de stap durven te zetten om hulp te zoeken maar ook dat ze straks nergens terecht kunnen.

'De wachtrijen bij de GGZ zijn nu al superlang. En het aantal mensen met psychische klachten wordt alleen maar erger.' Ze besloot daarom haar stem te laten horen door acties bij te wonen zoals op het Museumplein in Amsterdam.

Niet alleen de mentale gezondheid van mensen is voor Zola reden om te protesteren. Ze leeft ook mee met mensen die hun zaken kopje onder zien gaan of baan verliezen. 'In Nederland leven al mensen in armoede en dat neemt nu ook toe. Dat zijn allemaal dingen die nu aan de kant geschoven worden.'

'Er wordt gezegd: we moeten het voor elkaar doen. Als we het voor elkaar doen dan horen zij daar ook bij', zegt Zola. Ze vindt dat de huidige maatregelen versoepeld moeten worden en het coronavirus op een andere manier aangepakt. 'Er is nu geen goede balans van de lasten. Zo zegt ook hoogleraar bestuurskundige Ira Helsloot. De balans zal over een aantal jaren negatief uitpakken. Er komen heel veel mensen in geldnood.'

De Groningse studente merkt dat ze regelmatig angst en stress voelt door de strenge maatregelen. 'Ik ben bang voor mijn toekomst er is niets om naar uit te kijken. Ik wil nog graag reizen. Kan dat wel? Er is gewoon geen vooruitzicht. Hou nog even vol wordt er gezegd. Maar dat is nu al een jaar zo.'

Zola kan niet goed slapen van alle zorgen. 'Dan word ik wakker en dan denk ik pfff. Hoe gaan we die mensen helpen die nu in de put zijn geraakt en geen anderen hadden om ze op te tillen. Hoe gaan we al die bedrijven helpen? Daar is toch geen geld voor? Krijgen wij als jongeren straks de rekening van al deze ellende?', vraagt Zola zich af. 'Hoe gaan we dit ooit oplossen?'