Column: De terugkeer van de thuiswerker (slot)

Willem van Reijendam
Willem van Reijendam © RTV Noord
Op 14 maart 2020 begon de thuiswerker aan zijn coronadagboek. Wie had kunnen voorspellen dat hij een jaar later vader zou worden? Het leven loopt (gelukkig) altijd anders dan je denkt. De thuiswerker is Wijze Man af. Hij heeft het voorlopig te druk met Vojtech om nog te kunnen schrijven.

Maandag:

Lolo en ik denken bij elk buikpijntje dat we te maken krijgen met haar eerste weeën en elke seconde betekent dezer dagen alleen maar: ‘nog niet’. Toch ben ik tot de bevalling gewoon een Wijze Man en ik doe dus ook nog mee met de ochtendvergadering. Die is nog niet begonnen of we krijgen het nieuws dat Nederland alsnog tijdelijk ophoudt met de vaccins van AstraZeneca, nadat half Europa dat al eerder had gedaan. Het doet me denken aan het gevoel dat je verkeerd gereden bent, nadat je kilometers lang koppig geloofd had dat je een slimme sluiproute had genomen. En dan, eenmaal vastgelopen in een woonwijk, toch de Yamaha maar even aan de kant zet en op de kaart kijkt.
Aanleiding is dat er in een paar gevallen in Europa mensen zijn overleden door trombose na die prik. Sjoerd draait zijn post hoc ergo propter hoc-lp maar weer eens af en fulmineert dat er nog veel meer mensen zijn die bloedstolseltjes krijgen na het lezen van een boek, enzovoorts. Ik zet intussen even koffie, met de camera uit. Als ik weer terugkom achter het beeldscherm, is hij gebleven bij de 4 Mijl van Groningen: ‘Die is een miljoen keer zo gevaarlijk als die prik, als je afgaat op het aantal doden.’ Nog een geluk dat Bobbi Eden niet meevergadert. Die zou vermoedelijk hebben gezegd dat die bloedstolsels eigenlijk nanochips zijn. Wij van Wijze Mannen adviseren dat we als een dolle speer door moeten met die prikken en desnoods met de Russische Spoetnik.
De rest van de dag ben ik in de weer met taakjes om Lolo te ontlasten. Ze wil nóg een keer de kamer van Vojtech schoonmaken, en hoewel daar op het moment geen leven mogelijk is voor bacteriën, na alle poetsbeurten die ze er al heeft uitgevoerd, ben ik er nog maar eens met een sopje doorheen gegaan. Verder het koffertje voor het ziekenhuis opnieuw in- en uitgepakt en gauw nog even vijf extra rompertjes en vijf hydrofielluiers besteld.

Dinsdag:

Onrustig geslapen. Het gekke is dat ik zenuwachtiger ben dan Lolo, terwijl ik dolblij ben dat ik niet in haar schoenen sta. Die bevalling is nou net zo onvermijdelijk als de dood, en bovendien een kwestie van dagen. Ik weet verder ook niet wat ik voor haar kan doen. Ze wilde niet eens ontbijt op bed, ze loopt maar, trap op trap af, te studderen door het huis met die enorme buik.
Dus ook vandaag toch maar vergaderd met de Wijze Mannen over de verkiezingen van morgen. Omdat veel columnisten in Nederland al een stemadvies hebben gegeven, laten wij dat maar achterwege. Sjoerd legt nog een keer uit dat je niet op basis van een programma moet stemmen, maar gewoon op de club waar je bij hoort en op een persoon die jou wat lijkt. Hij heeft makkelijk praten, want hij hoort al zijn hele leven bij het CDA, met die antirevolutionaire kop van hem. Ik hoor niet echt ergens bij. Ik vind Rutte wel oké, maar die wint de verkiezingen ook wel zonder mij.
Gelukkig krijgen we geen gezeur over de briefstemmen. Dat had ik zo sneu gevonden voor de oudjes die allemaal keurig formulier en stemkaart in één envelop hadden gestopt in plaats van in twee. Goddank dat er een minister over gaat die de geest van de wet belangrijker vindt dan de letter. Ik had gehoopt dat Lolo ook per brief mocht stemmen, maar nee dus. Zij wil trouwens per se zelf naar het stembureau. Straks zul je zien dat daar de vliezen breken, ik moet er niet aan denken.

Woensdag:

We zijn maar meteen naar het stembureau gegaan, zodat we onze stem veiliggesteld hebben voor de eerste wee zich aandient. Lolo waggelde gezellig met me mee, gelukkig zonder ineens te gaan baren. Zij stemde op de Partij voor de Dieren, omdat ze vindt dat een mens ook een dier is. Ik hou van haar dus ik ga daar niet over in discussie.
Zelf heb ik ten slotte op Volt gestemd, omdat ik echt geloof in een Europese toekomst. Het was nog een heel vouwwerk om het stembiljet zo dicht te krijgen, dat mijn rode vakje aan het gezicht onttrokken was. We mochten allebei ons rode stempotloodje meenemen. Leuk voor Vojtech later. En ik ging nog even naar de bakker voor twee hazelnootgebakjes, om het feest van de democratie te vieren. Dat deden mijn ouders vroeger ook altijd.

Later:

Tjonge, wat een uitslag lijkt het te worden voor D66! Ik gun het Sigrid Kaag en dat beeld van haar op die tafel staat morgen natuurlijk op alle voorpagina’s, maar ik krijg nu al medelijden met haar, omdat ze bij een volgende verkiezing natuurlijk een navenante terugval gaat beleven. Zoals je bij het begin van de lente al kunt gaan tobben over de herfst. Mijn Volt krijgt ook drie of vier zetels.
Ik geloof dat Lolo nu toch echt weeën begint te krijgen, dus ik ga maar een beetje meepuffen: ik denk dat de trossen zijn losgegooid!

Vrijdag:

Lolo en ik hebben een zoon! Nog tijdens de verkiezingsuitzending van RTV Noord begonnen de weeën, die gedurende de nacht steeds vaker kwamen. Ze ving ze op onder de douche, terwijl ik een beetje tegen haar aan zat te praten. Tegen de ochtend de verloskundige gebeld, die wilde weten hoeveel tijd er tussen de weeën zat. Omdat ik zelf de afgelopen maanden ook best wel zwanger ben geweest, wist ik dat ik daar een beetje over moest liegen, anders zeggen ze standaard dat je nog niet naar het ziekenhuis hoeft te komen. Voordringen vind ik niet netjes, maar in een ziekenhuisbed liggen opdat je niet in een rijdende taxi hoeft te bevallen, daar steekt geen kwaad in, vind ik.
Vandaar dat we gisterochtend met nog nauwelijks ontsluiting op de kraamafdeling van het UMCG lagen, nou ja, Lolo dan, met mij aan het hoofdeinde. De bevalling zelf duurde nog de hele ochtend, waarbij ik ijverig meepufte en haar moed insprak. Ik hoefde gelukkig niet te kijken hoe Vojtech ten slotte naar buiten gekropen kwam en zag hem pas toen hij triomfantelijk door de verloskundige omhoog gehouden werd: een klein paars krijsend kikkertje. Het doorknippen van de navelstreng, waartoe ik werd uitgenodigd, vond ik ook niet echt mijn taak, dat vind ik meer iets voor sjamanen en andere bosneukers. Wij konden al snel daarna naar huis en nu zijn we dus een gezin!
Op dit moment ligt Vojtech lekker in zijn wiegje te slapen, met Lolo ernaast, en kan ik de felicitatieappjes gaan beantwoorden van de Wijze Mannen. Ik mag vanaf vandaag met vaderschapsverlof en ben dus voorlopig geen Wijze Man meer, maar ik adviseerde wel gauw nog even ‘ChristenUnie eruit, PvdA erin’. Nu ga ik een nieuw kruikje maken. Mijn Yamaha heb ik zojuist op Marktplaats gezet.