'In Amsterdam noemen ze het mindful, Groningers noemen het nuchter'

'Het ging aan het begin van het schooljaar niet zo goed met mij', vertelt Nonnekes over waar het idee voor de film vandaan komt. 'Ik voelde veel druk van het afstuderen en de verwachtingen van de buitenwereld en vooral van mezelf.'

'Ik had het idee dat ik grote onderwerpen aan moest kaarten, dingen die fout gaan, zoals seksisme en racisme. Eigenlijk alle -ismes. Dat is helemaal niet mijn ding. Dat maakt mij niet gelukkig Ik hou meer van de kleine dingetjes in het leven. Iemand zei ooit tegen mij: kijk eens wat er wél is.'

Tijdens de minder gelukkige periode in Utrecht besloot de filmmaakster haar studentenkamer in Utrecht even voor een paar maanden achter zich te laten. Ze ging weer naar haar ouders in Veendam. Daar vond ze weer het goede gevoel.

'Waarom eigenlijk? Wat vind ik zo fijn hier?', vroeg Nonnekes zich eenmaal terug in de Parkstad af. Het antwoord was de basis voor de film 'Kon minder'. 'Ik ben gaan zoeken naar de Groningse mentaliteit en identiteit en ben erachter gekomen waarom ik dat mooi vind.'

'Ze hebben een zelfbeeld waarin ze zich niet belangrijk maken en hun problemen niet te groot maken. In Amsterdam zouden ze het mindful noemen, maar hier wordt het nuchter genoemd. Daar had ik heimwee naar. Het is een soort bescheidenheid die Groningers charmant maakt. Die bescheidenheid is tegenover de rest van het land een valkuil. Daar wil ik het niet over hebben, wel over het blij zijn met de kleine dingen.'

'Het hoort bij de Groningse identiteit om het pispaaltje van Nederland te zijn. Als het nou om turf, veen of gas gaat; Groningers zijn gewend om niet te zeuren, maar hard te werken. Er wordt drama gezocht vanuit het Haagse perspectief, dan krijg je die stereotypering.'

'Ik wil niet alle ellende verdoezelen, de chemische industrie en de aardbevingsproblematiek horen ook bij Groningen. Je ziet in de film de beelden wel, maar dan als arena waar de scenes zich afspelen. Ik heb gekozen voor een film in een hybride vorm, dus zowel docu als fictief. Dat fictieve helpt mij om een dramalijn erin te hebben, zodat je een begin, midden en eind hebt.'

'De film gaat uiteindelijk over een doodgewone vrijdag. Het lijkt alsof alles op één dag is. Het is het einde van de werkweek, dan gaat iedereen voor een biertje naar de kroeg. Zo ronden we het af met een prachtig liedje op het einde, waarschijnlijk gezongen door Marlene Bakker. De film is gelukt als iedereen er met een grijns op z'n gezicht naar kijkt en betoverd is.'

Om de film te kunnen maken, startte de filmmaakster een crowdfundingactie. Binnen een week is het beoogde bedrag van 5000 euro binnengehaald. 'Het is een grote bevestiging dat Groningers zitten te wachten op deze film en toon. De berichten die ik krijg, zijn heel erg fijn. Je zit het wel te bedenken, maar nu krijg je terug: het zit wel goed. Dat is fijn als maker om te horen.'

De komende periode filmt Nonnekes in wat ze 'een grote speeltuin' noemt, vergeleken met de Randstad. Toch is ze niet van plan om nu al te wortelen in Groningen, daarvoor valt in haar ogen nog het een en ander te ontdekken.

'Ik moet nog mijn stage doen hierna en wil nog eventjes rondkijken wat er in Utrecht en Amsterdam te halen valt. Maar ik zie het echt niet voor me dat ik daar mijn hele leven blijf. Hopelijk kan ik over vijf of zeven jaar mijn eigen Villa Kakelbont kopen.'

'Ik heb vooral veel liefde voor Noord-Groningen, in de buurt van de kust. We waren bij een villa in Leens om te filmen en daar kregen we een tour door de Engelse tuin. Dat soort schatten vind je in the middle of nowhere. En in Nieuw-Beerta is er een jugendstilboerderij. Al is zoiets kan bemachtigen, ben ik dolgelukkig.'