Door de mand: Kees Vlietstra gelooft niet in de warming-up

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Is nog niet zo makkelijk. Voor de eerste keer in je leven scheenbeschermers voor doen. In het donker.
Ik stond in de bosjes bij het trainingsveld van de VV Engelbert. Mijn nieuwe teamgenoten waren al met de warming-up begonnen. Ik was te laat. Niet zo handig voor je allereerste voetbaltraining ooit. Toen ik de bosjes uitstapte om me bij de trainer te melden zag ik tot mijn schrik dat ik de scheendekkers over in plaats van onder mijn nieuwe groene-witte kousen had vastgemaakt. De trainer, luisterend naar de naam Nanno, heette me welkom met een ram op mijn schouder. Voelde me direct thuis.
'Je bent te laat modeshowloper. We zijn alvast begonnen als je het niet erg vindt.'
Schoorvoetend sloot ik aan bij de warming-up. Mijn teamgenoten keken me minachtend aan. De warming-up bestond uit lopen. Heel veel lopen. Met opdrachten. Die opdrachten gaf Trainert Nanno. 'Hakken-billen! Knie heffen! Kruispassen!'
Trainert Nanno gaf ook ademhalingtips: 'Neusje in, mondje uit.'
Dit had ik nog nooit meegemaakt. Wat een onzin. De moed en zin zakte me in mijn nieuwe voetbalschoenen. Had in mijn dertigjarige korfbalcarrière een duidelijke visie ontwikkeld over nut en noodzaak van een warming-up. Kort en goed: een warming-up is onzin. En helemaal als de warming-up ook nog eens zonder bal moet worden uitgevoerd. Tijd- en energieverspilling.
Toen Trainert Nanno ons na twintig (!) minuten hakken-billen, rekken, strekken, wenden, keren, dribbelpasjes, armenzwaaien, kniebuigingen en overstappende galopsprongen ook nog eens aanspoorde met de tekst: 'Kom op mannen, je doet het voor jezelf!' was ik al klaar met mijn eerste voetbaltraining voordat die écht was begonnen.
Na de warming-up kwelling gingen we gelukkig een partijtje spelen. Daar was ik voor gekomen. Zag direct dat onze warming-up nou niet bepaald positief had bijgedragen aan het niveau van voetballen. Ik viel niet op. Mijn nieuwe teamgenoten konden er ook geen ene reet van. Het mooie was dat niemand dat door had. Onbewust onbekwaam. Was toen ook heerlijk sporten.
'Winnende goal', riep Trainert Nanno na een half uurtje. Die maakte ik. Met een sliding. In eigen doel.
Na afloop van de training onderging ik lijdzaam de ontgroening horende bij een 'rookie training'; douchen met een volgepiste shampoo-fles.
In de kantine kon ik het na vier biertjes niet laten om de training te evalueren met de Trainert. Voorzichtig gaf ik aan dat zijn warming-up de grootst mogelijke onzin was.
Nanno keek als door een adder gebeten. 'Wat zeg jij nou, domme mandjeballer?', begon Nanno zijn verweer. Na nog wat dubieuze toespelingen over mijn korfbalachtergrond kon ik eindelijk mijn punt maken. Dat een warming-up onzin is.
Als op de basisschool de bel gaat voor de pauze staan er dertig seconden later twaalf jongetjes op het schoolplein. Hebben ze van hun jassen twee doeltjes gemaakt en spelen ze binnen een minuut volle bak, met de bek op 't stuur, en met het mes dwars in de bek op 100%. Zonder warming-up. En heb jij ooit een 8-jarige met een spierscheuring gezien Trainert? Nee hé. Dus stel ik voor om volgende week direct partij te spelen.
Trainert Nanno reageerde dat zijn warming-up juist goed was voor de conditie. Dan houden jullie het langer vol.
Toen ik daarop antwoordde dat het begrip conditie volgens hem dus betekende dat we het langer volhouden om slecht te voetballen sloeg Trainert Nanno me keihard op mijn schouder ten teken dat deze discussie was afgelopen.
'Niet zo dom lullen, Keessie. Doe nu maar gewoon een tientje in de pot en haal maar even een kannetje bier bij Geertje aan de bar.'
Mooie tijden. Terug naar de onze(kere). In het onvolprezen feel good programma Expeditie Grunnen ging de oranje bus zaterdag op bezoek in Sappemeer. Bij voetbalvereniging HSC waar onder leiding van veurzitter Hans Nijland iets nieuws staat te beginnen. Marianne Timmer kwam langs voor een looptraining aan de vrouwen- en mannenafdeling. Het plezier spatte eraf. Marianne gaf vooraf aan dat ze zelf geen voetbalachtergrond heeft en dat ze haar geen bal moeten geven. De drievoudig olympisch kampioene gaf met deze opmerking aan dat ze bewust onbekwaam was in voetballen (iets wat bij de FC vanmiddag ontbrak tegen Sparta).
Hans Nijland vertelde voor de camera over hoe en waarom de grote Marianne bij zijn kleine HSC was beland.
Voetbal is met een bal. Snap ik ook nog wel. En dat weet Marianne ook. Maar het is ook handig dat je een goede conditie hebt. En daar is Marianne mee aan de slag.
Ik moest direct aan Trainert Nanno denken met zijn conditie warming-up.
Na Hans kwam Marianne voor de camera. Met haar jongens. Nogmaals, het plezier spatte eraf.
Ik laat ze nu een beetje kennis maken met de schaatsoefeningen zodat ze straks beter kunnen koppen.
En weer schoten mijn gedachten naar veld 2 in Engelbert. Je doet het voor jezelf.
Toen de cameraploeg van Expeditie Grunnen het veld verliet naar een ander plekje in de provincie riep Hans Nijland naar de camera: 'Volgende week hebben we weer een stunt hoor!'
Tip voor Hans: Marianne Timmer én Trainert Nanno woensdag naar de FC voor een gasttraining. Schaatsoefeningen voor Strand Larsen om beter te koppen. Overstappende galapsprongen voor Abraham om beter te schieten.
Neusje in, mondje uit.