Wesley doneerde een nier aan een wildvreemde: 'Elk leven is waardevol'
15 mei 2021, 08:00 • 6 minuten leestijd
Wesley doneerde nier aan vreemde
Meer dan een avondje nadenken had Wesley Pechler (28) er niet voor nodig. Hij doneerde het afgelopen jaar een nier. Niet aan een familielid of een andere bekende, maar aan een wildvreemde. Want, vindt hij: 'Iedereen verdient een tweede kans.'
Die tweede kans is niet iedereen gegeven. Volgens de Nierstichting stierven er in 2019 67 mensen terwijl ze op de wachtlijst stonden voor een nier. Mensen met meer geluk ontvingen een donornier: van een bekende, een overleden donor of iemand die bij leven een nier afstaat aan een onbekende, zoals Wesley.
Een nier doneren kan zonder veel gevolgen voor je eigen gezondheid. Met één nier is prima te leven: de overgebleven nier neemt het werk van de weggehaalde nier deels over. De meeste mensen die het doen, merken dan ook geen enkel verschil met toen ze nog twee nieren hadden, schrijft de Nederlandse Transplantatiestichting (NTS).
De meeste mensen die een nier doneren doen dat voor een bloedverwant of iemand anders die ze kennen. Volgens de NTS stonden in 2019 maar 36 mensen bij leven een nier af aan iemand die ze niet kennen.
'Niet bellen!'
Wesley wil niet weten wie zijn nier gekregen heeft. 'Niet bellen naar aanleiding van dit artikel', roept hij lezers op. Om te voorkomen dat iemand vermoedt dat hij of zij Wesleys nier heeft gekregen, schrijven we niet wanneer de donatie precies plaatsvond.
Ik kan nu gelukkig ook niet denken: zit je nu alweer alcohol te drinken met mijn kostbare nier?
'Als ik een oproepje had gedaan op social media, dan had ik de ontvanger binnen een week gevonden. Het is vooral een fijn idee dat ik niet weet waar hij rondzweeft. Omdat het anoniem is, kan ik me ook niet bemoeien met de manier waarop diegene zijn of haar leven invult. Ik kan dus ook niet denken: zit je nu alweer alcohol te drinken of vlees te eten met mijn kostbare nier?'
Sterk in je schoenen staan
In het dagelijks leven is Wesley onder andere raadslid in de gemeenteraad van Groningen, voor de Partij voor de Dieren. 'Ik ben gestopt met vliegen en ben bovendien veganist', zegt hij, nadat hij een bakje gelatinevrije dropjes op tafel heeft gezet. 'Wat mij betreft moeten we allemaal ons best doen om dat wat hier op aarde is, te beschermen.'
Die houding heeft Pechler geholpen toen hij het traject voor de nierdonatie in ging. Want dat behelst uiteindelijk heus wel iets meer dan een avondje nadenken. 'Je moet wel sterk in je schoenen staan', zegt hij erover.
Er komt bijvoorbeeld een psycholoog aan te pas, om uit te zoeken of je wilsbekwaam bent en om te weten of je het weldoordacht doet. 'Ik moest ze ervan overtuigen dat ik wist waar ik mee bezig was. Vanwege mijn leeftijd vroegen ze extra goed door. De meeste donoren zijn een stuk ouder, en hebben een minder lang leven voor zich dan ik hoop te hebben.'
'Als je in de rest van je leven ook veel dingen voor anderen doet, helpt dat wel om toestemming te krijgen', legt hij uit. 'Ik doe al jaren vrijwilligerswerk en ben sinds mijn zestiende actief voor de Partij voor de Dieren. Dus dat zat wel goed.'
Altijd radicale ideeën
Ook moet je uitleggen waarom je een nier wilt afstaan. 'In de eerste coronalockdown zag ik de zorg helemaal overspoeld raken en dacht: wat kan ik doen voor de zorg?', zegt Wesley daarover. 'Ik was bloeddonor, en ik dacht, wat kan ik nog meer doneren? Nou, een nier, blijkt!'
'Vrienden vinden het ook bij me passen. Die zeggen: jij komt altijd met van die gekke, radicale ideeën. Maar ik heb ook zes jaar bij het UMCG gewerkt, in de supermarkt die daar zit. Daar zie je al die nierpatiënten helemaal slapjes voorbijkomen met gele gezichten. Ik dacht: wat een miserabel leven hebben deze mensen eigenlijk. Als ik dan een nier kan afstaan om dat leven voor de komende vijftien of twintig jaar te verlichten, dan is dat mooi.'
Nier bewaren voor familie?
Toch is een nier natuurlijk wel iets anders dan bloed. Eens gegeven blijft gegeven, een nier krijg je niet meer terug. Een weg terug is er dus ook niet, bijvoorbeeld als een familielid onverhoopt een nier nodig mocht hebben.
Ik kan het beter nu doen, want ik heb toch geen ruk te doen vanwege corona
'Daar heb ik over nagedacht', zegt Pechler, 'maar het is in mijn geval niet waarschijnlijk dat dat gaat gebeuren. Mijn opa en oma zijn in de tachtig, die krijgen echt geen nier meer. En bij mijn ouders had een nierziekte zich inmiddels waarschijnlijk al wel geopenbaard. Omdat het niet in de familie zit, is de kans dat mijn zusje iets krijgt erg klein.'
'Bovendien', vervolgt hij, 'ik had wel twintig jaar kunnen wachten, maar ik verwacht dat de medische situatie dan zo geïnnoveerd is dat het dan niet meer nodig is. Dan kan ik het beter nu doen, want ik heb toch geen ruk te doen vanwege corona.'
Ook gewoon leuk
En, hoe gek het misschien ook klinkt, het is ook gewoon léúk, vindt Pechler. 'Ik kijk al zeventien jaar Grey's Anatomy, nu kon ik het zelf meemaken zonder ziek te zijn. Er liepen allemaal knappe mannen op m'n afdeling in het ziekenhuis', lacht hij, 'en ik heb iemand kwaliteit van leven gegeven. Ja, dat is wel iets moois om te kunnen doen.'
Iets moois dat wel aardig wat tijd kost. 'Er zijn wel duizend tussenfases geweest', zegt Wesley met enig gevoel voor overdrijving. Maar uiteindelijk lukte het. 'Na een boel fysieke checks en onderzoeken kwam er uiteindelijk groen licht.'
'Wij maken een patiënt van je'
Dat groene licht zorgde voor een soort omgekeerde ervaring. 'Wij maken je nu een patiënt', zeiden ze tegen me. 'Je komt hier gezond binnen en gaat tijdelijk ziek weer weg. Dat zeggen ze niet zomaar: Het is om je voor te bereiden op wat er komen gaat. Niet om je af te schrikken, maar wel om je ervan te doordringen dat het niet niets is', legt Wesley uit.
Van de operatie zelf krijgt Pechler niets mee, achteraf is er eigenlijk alleen wat pijn. 'Maar ik heb me niet ziek gevoeld, en ben ook niet echt moe geweest. Ik kreeg direct na de operatie al visite en kon 's avonds al zelfstandig naar de wc.'
'In het begin heb ik een paar dagen krom gelopen, maar na twee weken kon ik alweer anderhalf uur wandelen. Na tien dagen gebruikte ik geen pijnstillers meer, en na zeven weken kon ik de handstand weer doen', lacht hij.
'Blij dat ik het gedaan heb'
In zijn appartement laat Wesley foto's van de operatie zien. 'Door de chirurg gemaakt!', en niet allemaal even geschikt om openbaar te plaatsen.
De nier is ongeveer zo groot als een vuist en wordt na de operatie in een bak ijs gelegd. 'Het zag er wel wat goor uit, en ja, het is een gek idee. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.'
Een uur na de ingreep krijgt zijn nier al een nieuwe eigenaar. 'Het operatiepersoneel heeft even wat gegeten, en daarna is de nier overgeplaatst. In dezelfde kamer als waar ik hem heb afgestaan.'
Balletje laten rollen
Pechler wil anderen niet per se oproepen om ook een nier te doneren. 'Het is niet even een dagje geen vlees eten, het is een beslissing die de rest van je leven meegaat', legt hij zijn terughoudendheid daarin uit.
'Maar ik denk dat veel mensen niet weten dat het kan, ik had er ook al een tijd niet over nagedacht. Voor mij gaf een interview in de Groene Amsterdammer de doorslag. Ik hoop dat het balletje nu misschien bij iemand anders gaat rollen.'
