Ellie en Remco uit Niekerk knokken voor arme kinderen op Filipijnen

Het kwartje viel in 2007. Toen zagen Ellie en Remco Pijper uit Niekerk hoe goed het Filipijnse meisje Joy het deed op school, dankzij hun hulp. Daarvoor zag haar toekomst er nog beroerd uit: Joys vader overleed, waardoor de financiële situatie van het gezin drastisch verslechterde. Een vervolgopleiding leek onhaalbaar.

Zo’n opleiding is op de Filipijnen broodnodig. Want haal je na de middelbare school geen diploma? Dan heb je geen schijn van kans op een baan.

Ellie en Remco deden vrijwilligerswerk op de Filipijnen toen ze hoorden van Joys nijpende situatie. ‘Ze kon goed leren en wilde heel graag’, zegt Remco. ‘Voor Westerse begrippen viel de prijs van het collegegeld mee. We besloten Joy te sponsoren.’

Het meisje slaagde glansrijk voor haar vervolgopleiding. Zo ontstond het plan om vanuit Nederland meer Filipijnse kinderen te helpen. Dat begon bij de financiële steun van vrienden en familie, en groeide uit tot wat nu stichting Sparrow is: een goed doel met vijf voltijds krachten en een grote groep vrijwilligers.

Het geloof vormt de drijfveer voor het stel. Al is stichting Sparrow er niet ‘om zieltjes te winnen’, benadrukt Remco. ‘We bieden wel bijbelstudies aan, maar daar mogen de kinderen zelf voor kiezen. Dat is niet ons doel, we doen het uit naastenliefde.’

‘We willen zoveel mogelijk kinderen uit de armoede te halen’, vult Ellie aan. De twee sturen de stichting sinds hun terugkeer in 2013 aan vanuit Niekerk, waar ze met hun vijf kinderen wonen. Op dit moment ondersteunt Sparrow zo’n honderd leerlingen tussen de 6 en 22 jaar. Dat aantal willen Ellie en Remco verdubbelen. De stichting moet nu nog te vaak ‘nee’ verkopen aan kinderen die hulp nodig hebben.

Om verder te kunnen groeien, zegde Ellie onlangs haar baan in de zorg op. Sindsdien werken de twee voltijds voor de stichting en leven dus van giften. ‘Dat is moeilijk’, geeft Remco toe. ‘Zeker toen we op de Filipijnen leefden. We legden alles op de weegschaal en voelden ons al schuldig als we uit eten gingen. Maar we steken er ook ontzettend veel tijd in. Als je het zo bekijkt, is het niet meer dan redelijk dat we er wat salaris voor krijgen.’

Terwijl de organisatie groeide, ontdekten Ellie en Remco dat er meer nodig was dan alleen financiële steun en medische zorg. Kinderen hebben behoefte aan een veilige haven waar ze altijd terecht kunnen. ‘Op de Filipijnen is het aanhaken of afhaken, in grote klassen van veertig leerlingen. Om kinderen die het moeilijk hebben te helpen, hebben we een studiehuis opgericht’, zegt Remco.

Daar krijgen leerlingen hulp bij hun huiswerk. Bovendien kunnen ze er de nodige rust vinden. Want dat laatste ontbreekt vaak in de krottenwijken waar kinderen wonen, ziet Ellie. ‘Ze wonen in piepkleine huisjes en zitten vaak buiten met hun huiswerk. Dan is concentreren lastig.’

De situatie verergert door het coronavirus. De scholen zijn dicht en de Filipijnse regering heeft twee nieuwe onderwijsvormen geïntroduceerd: online lessen en opdrachten op papier.

‘Leerlingen uit krottenwijken hebben geen internetverbinding en komen allemaal in de papieren vorm terecht’, zegt Remco. ‘Kinderen van rijke ouders volgen de lessen online en hebben volop contact met docenten. Dat vergroot de kloof tussen arm en rijk.’

Sparrow heeft daarom extra docenten aangenomen. Zij zoeken leerlingen thuis op om bijles te geven. Ellie: ‘We zien dat het werkt. Kinderen hebben hulp nodig bij school, anders zakt de motivatie snel weg.’

Op die manier halen Ellie en Remco zo veel mogelijk kinderen uit de armoede. ‘Je kunt op twee manieren naar de situatie kijken: het grotere plaatje van ongelijkheid los je nooit op’, zegt Remco. ‘Maar op individueel niveau maakt de stichting het verschil. Onze hulp doet ertoe.’