Mijn FC-moment: een jaar met dubbel gevoel

‘Tot mijn achtste heb ik in de Oosterparkwijk gewoond, dus dan heb je er al een beetje een band mee en als klein meisje kwam ik ook wel eens met mijn vader in het stadion’, vertelt Kim over hoe haar liefde voor FC Groningen begon. Haar vader is een echte Ajax-fan, maar Kim had haar eigen mening en vond de FC interessanter.

‘De wedstrijden onderling zijn wel een dingetje, nog steeds. Het levert altijd kleine pesterijtjes op, dat is wel grappig.’ Toch is ze niet tegen de Amsterdamse club, integendeel. ‘Als ze niet tegen FC Groningen spelen, ben ik toch altijd nog wel een beetje voor Ajax. Maar verder ben ik helemaal overgestapt.’

Toen Kim zestien was, kreeg ze van een vriend van haar vader een seizoenkaart voor de hoofdtribune. ‘Hij had kaarten samen met zijn zoontje, maar die was eigenlijk nog te jong daarvoor. Dus toen gaf hij die kaart aan mij.’ Ze vond het heel bijzonder om die vast te houden.

‘Ik dacht: wauw, mag ik die zomaar hebben? Nu kan ik gewoon altijd heen!’ Samen met een vriendin, die de andere kaart kreeg, heeft ze het seizoen afgemaakt. Het seizoen erna kocht ze direct zelf een seizoenkaart, om de FC te kunnen blijven volgen.

Bij de naam Ivar van Dinteren schiet Kim in de lach. ‘Ja, als zestienjarige vond ik dat gewoon een lekker ding! Hij trok mijn aandacht en toen ben ik het voetbal eigenlijk écht gaan volgen.’

Vanaf het moment dat de FC in 2000 via de nacompetitie weer in de Eredivisie terechtkwam, is Kim hem nooit meer uit het oog verloren. ‘Ik heb vanaf toen alles gevolgd en ben overal heen geweest’, zegt ze lachend.

Ze ontdekte dat Van Dinteren veel omging met FC'er Joost Broerse en kwam met hen in contact. ‘Ik weet niet eens meer hoe het precies ging, maar toen ging dat ook allemaal veel makkelijker dan nu. Iedereen had net een mobieltje en op een gegeven moment kwam ik aan hun nummers.’

Ze kwam erachter dat de jongens vlak bij haar woonden en fietste regelmatig even langs hun huis om te kijken of er iemand thuis was, vertelt ze lachend met enige schaamte. In die tijd hadden ze regelmatig onderling contact.

Het jaar 2000 heeft niet alleen mooie herinneringen voor Kim. Haar moeder werd ongeneeslijk ziek toen ze bijna zeventien werd en overleed iets meer dan een week na de promotiewedstrijd van FC Groningen. ‘Dat was een hele gekke periode. Maar mede door FC Groningen heb ik die doorstaan.’

Ondanks de ziekte van haar moeder kon ze volop genieten van de promotie. ‘Terwijl zij op haar sterfbed lag, stonden wij te feesten op de Grote Markt. Om even ergens anders aan te denken, even iets leuks. Haast alsof ik zelf de laatste dag had’, zegt ze. De club was voor haar een uitlaatklep waar ze veel steun aan heeft gehad en door die tijd is haar band met de FC altijd speciaal gebleven.

Toch was dat ook het jaar dat Van Dinteren een contract tekende bij RKC Waalwijk. ‘Hij ging al vrij snel weg, dus dat was wel jammer.’ Daardoor werd het contact met hem al snel minder, weet Kim nog. Broerse bleef nog drie jaar bij de FC, maar ook met hem verwaterde het contact.

Haar band met de FC werd uiteindelijk ook minder. Op 22 december 2005 speelde de club de laatste wedstrijd in het Oosterparkstadion. Die laatste wedstrijd kan ze zich nog goed herinneren, dat waren emotionele momenten.

‘Daarna ben ik iets minder fanatiek geworden, omdat ik de overgang naar de Euroborg lastig vond en omdat ik door omstandigheden niet meer naar elke wedstrijd kon. Het Oosterpark was gewoon dichterbij en ik had ook niet echt meer iemand om naar de club toe te gaan. Die vriendin met wie ik ging, ging ook niet meer. En ik ben weleens alleen heen geweest, maar dat is niet heel leuk.’ Het vaste plekje dat ze had, was ze kwijt in dat nieuwe stadion.

Sinds een jaar of vijf heeft ze toch weer een seizoenkaart. Kim ging regelmatig met haar schoonvader naar de Euroborg en samen hebben ze nu drie vaste kaarten. ‘Dat is altijd wel gezellig, dus ik heb mijn plekje in het nieuwe stadion nu wel gevonden’, zegt ze blij. ‘En iemand om mee te gaan’, vult ze direct aan. Een nieuwe favoriete speler is er niet gekomen. ‘Nee, daar ben ik nu te oud voor, denk ik.’