Door de mand: Kees Vlietstra heeft groen-wit gekleurde herinneringen

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Het EK voetbal van 2020 is begonnen. Vind ik mooi. Toernooi in een teletijdmachine. Los van de wedstrijden vermaak ik me met het kleine bier rondom die wedstrijden.
Zoals de discussie over het wel of niet knielen voor een wedstrijd als protest tegen racisme. Gevoelige weegschaal. Zelf zal ik nooit knielen. Is puur een fysiek dingetje. Bij de zondagochtend training van Helpman 5 doen we het in ieder geval na vanochtend sowieso niet meer. Zes spelers vielen, na vier seconden op één knie, voorover op het kunstgras terwijl er twee mannen van middelbare leeftijd pas weer verticaal stonden toen spelleider Harry Zwiers na drie kwartier winnende goal riep.
Iets anders. De FC bestaat binnenkort vijftig jaar. RTV Noord laat in de aanloop naar die verjaardag supporters aan het woord om hun meest bijzondere of dierbare herinnering te delen. Door die mooie verhalen dwaalden mijn gedachten uiteraard ook weer af.
7 mei 1983, FC Groningen-FC Twente 6-1
We liepen vanuit het huis van ome Grieko in de Dirk Huizingastraat naar het Oosterpark. Klein stukkie. Ik liep tussen mijn vader en ome Grieko in. Grieko Huizinga was marktkoopman in groente en fruit. De vroegere buurmannen bespraken over mijn hoofd het wel en wee van de wereld. Ik heb tot die dag altijd geloofd dat de Dirk Huizingastraat vernoemd was naar ome Grieko.
Het was druk op straat. Groningen liep uit uit voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Het werd mijn eerste ooit. Tegen Twente werd het 6-1. Van de wedstrijd weet ik niks meer behalve dan dat we op de Parkzijde zaten. Bij elk doelpunt van de FC kreeg ik een mandarijntje van ome Grieko.
Jaren later zagen we elkaar weer. Schreef daar eerder al eens over.
In november 2000 kreeg ik als aanvoerder van Nic. een plastic puut met tien groen-witte Velocitas voetbalkousen van Velo coryfee John Schokker. John vond namelijk dat wij korfballertjes er op sokniveau maar armetierig bij liepen. Ahoy onwaardig vond de makelaar. De overdracht van de klassieke groen-witte kousen was uiteraard in de Velo kantine na afloop van Velocitas-Gronitas (2-1). Nadat ik plechtig de puut met kousen in mijn handen kreeg gedrukt was er live muziek met bier en bitterballen. Zeg maar de magische driehoek.
Ik vergat de tijd want kwam na jaren ome Grieko weer eens tegen. Die had het ook beregezellig en wilde alles weten over hoe het met mijn ouders was. Het bier vloeide rijkelijk en Grieko was sponsor van de bruine fruitschaal. John was een fantastische gastheer. Ik wilde Velo dan ook bedanken middels een toneelstukje. Dat werd niet op prijs gesteld. John duwde me uiteindelijk op mijn fiets het Stadspark uit toen ik voor de derde keer naakt het podium op wilde klimmen om een Red Hot Chili Peppers imitatie te geven, 'socks on cocks'.
Ome Grieko stond er schouderophalend bij te kijken.
Na die eerste wedstrijd tegen Twente volgden er vele. Met groen-wit gekleurde herinneringen. Herinneringen aan het debuut van Fandi tegen Go Ahead Eagles. Aan de schouderduw van Johan Neeskens tegen een AZ-speler die daardoor achter de reclameborden belandde. Aan de magische Europese wedstrijden tegen Atlético en Internazionale. Aan keeper Harry Schellekens die het hele veld over moest lopen om een penalty te nemen terwijl het hele stadion 'Harry! Harry! Harry!' schreeuwde.
Aan de prachtige goal van Jan van Dijk in zijn 500ste wedstrijd voor de FC. Aan het zwaaien naar Van Gaal. Aan het gejuich voor een doelpunt terwijl jezelf net bij de pisbakken, met het plastic glas bier tussen je tanden, je blaas staat te legen.
Mooie herinneringen. Terug via de teletijdmachine naar nog meer. Op 2 augustus 1994 speelt de FC een oefenwedstrijd tegen Barcelona. Sta voor de afwisseling weer eens op de lange zijde ter hoogte van de middellijn. Tuurlijk, het was een vermakelijk potje met maar liefst tien doelpunten, maar het hoogtepunt lag toch echt bij een dood spelmoment. Bij de aftrap van de tweede helft staat Maarten de Jong recht tegenover de sterspeler van de Catalanen, Gheorghe Hagi. De Jong staat op één meter van Hagi en kijkt de Maradona van de Karpaten smalend aan. Plotseling haalt De Jong zijn neus op en doet alsof hij moet niezen.
'Ha, ha, ha, ha, Hagi!', blaft Maarten in het gezicht van de Roemeen. Publiek op de lange zijde proest het ook uit. Met terugwerkende kracht hét hoogtepunt van Maarten de Jong in zijn twee seizoenen bij de FC.
Vrijdag 11 augustus 2006. Laatste oefenwedstrijd voor het nieuwe seizoen, FC Groningen-Aston Villa. Het was de eerste wedstrijd van oudste zoon. Drie jaar toen. Hoogtepunt voor zoonlief waren vier duiven bij de cornervlag. En een mandarijntje van pappa. De blik in zijn ogen.
Ook mooi. Pauzespel. Penalty schieten op de verveelde reservekeeper door jeugdspelers uit de provincie. Met begeleidend commentaar van de stadionspeaker met de warme stem: Jan Wildeman. 'En de volgende kandidaat is Harris van V.V.B.O.E.R.A.K.K... Oh, dat moet natuurlijk zijn VV Boerakker. Succes Harris.'
Of de wedstrijd tegen Willem II van een paar jaar geleden waarin ik door en op uitnodiging van Henk de Haan tweeënhalf uur van cabaret heb mogen genieten. Henk had die week een sponsorcontract voor drie jaar bij de FC getekend. Drie stoelen op de hoofdtribune. Daalders plekje, vier rijen achter de dug-out van de FC. Henk schreeuwde naar iedereen die voor ons langs liep zoekend naar zijn stoel: 'Zitten!'
De laatkomers liepen dan gebukt en met een geschrokken gezicht door om schalks om te draaien en in het grote lachende hoofd van Henkie te kijken. Toen coach Danny Buys reservespeler Mendes Moreira liet warmlopen, Mahi raakte al vroeg geblesseerd, keek die ook verschrikt op naar de tribune toen Henkie keihard 'zitten!' riep.
Allemaal mooie tijden. Nog steeds. Ja, want de FC is al jarenlang een dankbaar onderwerp op deze plaats. Mijn gespleten persoonlijkheid voelt zich thuis bij de FC. Ik krijg aan de ene kant jeuk van mensen die met name zichzelf heel serieus nemen terwijl aan de andere kant het begint te knagen als mensen of organisaties onprofessioneel zijn.
Bij het volgen van de FC brengt de humor in en rond de club voor mijn gespeten persoonlijkheid die weegschaal in balans. En die balans wil ik graag zo houden. Daarom zal ik woensdag 16 juni niet knielen. Uit zelfbescherming maar vooral uit liefde. Én respect. Daarom nu alvast een felicitatie in de teletijdmachine. Laat ons voor altijd juichen.