‘Nog te weinig homo’s binnen het politiekorps’

Zo is de politie steevast met een boot van de partij bij de Canal Parade in Amsterdam. Helaas, wegens corona is de jaarlijkse botenoptocht door de grachten van de hoofdstad net als vorig jaar afgelast.

Menno Lenting, letterlijk en figuurlijk het boegbeeld van Roze in Blauw binnen het politiekorps Noord-Nederland, baalt er wel een beetje van. ‘We moeten dus zeker weer een jaar wachten voordat we weer dansend op de politieboot kunnen staan. Wist je dat daar een wachtlijst voor is? Iedereen wil op die boot, homo’s én hetero’s.’

De 38-jarige Lenting, werkzaam binnen het team Ommelanden Noord in Delfzijl, kwam in 2012 in zijn privé-omgeving uit de kast. Het duurde nog twee jaar voordat hij ook op zijn werk durfde te zeggen dat hij al een paar jaar een relatie had met een man.

De reden? De machocultuur binnen de politie.

‘Ik was erg bang voor de reacties van collega’s, vreesde dat ik gepest ging worden. Maar nadat ik advies kreeg van een lesbische politiecollega, die ook lid is van Roze in Blauw, besloot ik uit de kast te komen. Als je een geheim bij je draagt, gaat dat vroeg of laat knagen. Bij de politie zat ik hierdoor ook niet lekker in mijn vel’, vertelt Lenting.

Voor de Groningse politieagent vormde Roze in Blauw ‘een veilig vangnet’ waar hij terecht zou kunnen als hij daadwerkelijk het slachtoffer zou worden van pesterijen.

‘Gelukkig is het niet zover gekomen. Ik had mijn chef bij mij thuis uitgenodigd om het te vertellen. Mijn vriend zat er ook bij, hij is jurist en ziet er eigenlijk ook wel zo uit. Mijn chef dacht eerst: Menno gaat mij vertellen dat hij een strafbaar feit heeft gepleegd. Uiteindelijk bleek het te gaan om mijn coming out. Mijn leidinggevende maakte daar totaal geen punt van. Is dit alles? En ook van collega’s kreeg ik later alleen maar positieve reacties. Ik had er compleet ten onrechte als een berg tegenop gezien. We hebben er achteraf erg om kunnen lachen.’

Lenting is sinds twee jaar zelf lid van Roze in Blauw, en probeert nu ook collega’s die met hún seksuele geaardheid worstelen te helpen. ‘Ze moeten natuurlijk zelf uit de kast komen, maar ik kan ze wel adviseren door over mijn ervaringen te vertellen. En die zijn dat het binnen de politie geen enkel probleem is om uit de kast te komen.’

Een andere belangrijke taak van het netwerk is het bijstaan van collega-agenten die in hun werk te maken krijgen met discriminatie van of geweld tegen LHBTI’ers.

‘Elke keer als er in een aangifte steekwoorden staan die wijzen op homogeweld, krijgen wij daar bericht van. Wij nemen dan contact op met de agenten die hierbij betrokken zijn. Wij nemen geen zaken van hen over, maar adviseren de collega’s wel vanuit onze expertise. En als slachtoffers dat graag willen, staan wij hun natuurlijk te woord.'

Hoe vaak er in Noord-Nederland sprake is van discriminatie of geweld tegen LHBTI’ers is niet bekend. ‘Dat mogen wij niet specifiek registreren: alle vormen van discriminatie of geweld zijn per definitie ernstig. Maar bij Roze in Blauw hebben we de laatste tijd geen gevallen in Noord-Nederland gezien. Het is hier gelukkig best veilig. Ik denk dat het komt doordat wij hier lekker nuchter zijn en iedereen in zijn waarde laten.’

Lenting hoopt dat Roze in Blauw op een dag niet meer nodig is. ‘Maar of het zover komt, vraag ik me af. In de grote steden en ook elders in Europa zien we dat discriminatie en geweld jegens homo’s nog altijd aan de orde van de dag zijn.’

Maar met de machocultuur binnen het politiekorps gaat het steeds beter, merkt Lenting: ‘Sinds ik in 2006 overstapte van de landmacht naar de politie, hebben we daar wel een stap in gemaakt. Praten over gevoelens is niet meer raar. Dat is goed: we zitten vaak op elkaars lip en maken geregeld heftige dingen mee.’

Eén ding moet de Groninger nog wel van het hart: hij hoopt dat er meer LHBTI’ers bij de politie komen werken. ‘Nu is het aantal homo’s binnen het korps nog erg laag. Dat is jammer. Zeker op straat en onder leidinggevenden zijn er weinig homo’s te vinden. Voor de diversiteit binnen het korps is het goed als dat verandert. We zijn er voor iedereen en willen iedereen aan boord hebben.’