Column: Liefde en begrip

Ik was zaterdagavond bij Donar om getuige te zijn van het moment dat de fans elkaar weer eens in de zaal konden zien. Prachtig natuurlijk, want zoals de voorzitter van de supportersvereniging van Donar al zei in een interview: ‘Daar is profbasketbal natuurlijk ook voor begonnen, voor het publiek.’ Nieuweling Amanze Egekeze voegde daaraan toe: ‘We voelden de liefde.’

Ik kan beamen dat het stukken beter was dan vorig seizoen, zonder publiek. Samen met Anjo Mekel heb ik bij de thuiswedstrijden onze stream van commentaar voorzien en dat was aanzienlijk harder werken. Maar het zorgt er ook voor dat je het glas net iets vaker halfvol ziet dan voorheen, omdat er anders weinig aan is.

Toch hebben we ook de komende tijd nog een bovengemiddelde positieve instelling nodig, ben ik bang, want er gebeurt genoeg om treurig van te worden. Denk aan Afghanistan, journalisten die bedreigd worden of discussies over zaken met betrekking tot corona. De rillingen gingen ook alweer over mijn rug, toen ik hoorde dat er alweer pepernoten te koop waren. In alle soorten en maten nog genoeg zorgen.

Ik zou vooral willen zeggen, probeer elkaar vooral te begrijpen en wees lief voor elkaar. Wees vooral niet te stellig, want hoe stelliger je wordt, hoe hypocrieter je vaak bent. Twijfel daarom liever, want door te twijfelen laat je ook een opening voor een ander. Natuurlijk ben je altijd wel eens hypocriet. En als je dat ontkent, dan ben je het nog meer. Alleen door aan jezelf te twijfelen, kun je de schade in dat opzicht nog enigszins beperken.

Bovendien zorgt stelligheid er vaak voor dat mensen zichzelf er zo diep in lullen, dat ze geen sorry meer kunnen zeggen. Gewoon eens proberen, ‘sorry zeggen’, het valt allemaal wel mee en doet niet echt pijn. Ik hoop niet dat ik nu te stellig ben trouwens.

Uiteindelijk willen we allemaal liefde en begrip. Zoals een ouder zijn kind liefheeft. Ik kon altijd bij mijn ouders terecht. Wat ik ook uitgespookt had, ze waren er altijd voor mij. Ik probeer daar nog altijd van te leren.

Ook een leuk voorbeeldje is dat Donar-speler Egekeze zaterdag zei dat hij het zo fijn vond om in Groningen te zijn. Hij noemde twee dingen: mensen waren aardig en ze spraken zijn taal. Oftewel: Liefde en (een soort van) begrip.

Tja, het lijkt allemaal zo simpel en overbodig om te zeggen, maar volgens mij kan het niet vaak genoeg gezegd worden. Het is altijd actueel, al duizenden jaren lang. En na zo’n rare week vol oorlogsberichtgeving en (weer) een aanslag op een journalist, blijkt wel dat het nog steeds geen vanzelfsprekendheid is.