Door de mand: Kees Vlietstra krijgt ze ook nog thuis

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
We krijgen ze ook nog thuis! was een gevleugelde uitspraak bij Engelbert 3. Als we met een kansloze 11-2 verliespartij de kantine van de studentjes van Forward verlieten was het altijd aanvoerder Hero die net even te hard schreeuwde: We krijgen ze ook nog thuis!
Het gekke was dat we onze thuiswedstrijd tegen datzelfde Forward 9 ook altijd gewoon wonnen, 2-1. Oké oké, die krappe winst kwam tot stand met stevige hulp van Nanno, onze vaste scheidsrechter bij het derde.
Hoe dan ook werd de stoere en kinderachtige uitroep van Hero, We krijgen ze ook nog thuis omgezet in drie punten.
Zaterdag werden we met mijn geliefde korfballers van Nic.1 op waarde verslagen door De Meeuwen. We waren aan het kutten in Putten. In de kantine van De Meeuwen evalueerde ieder op zijn zijn eigen manier het verlies. Tot overmaat van ramp was het Broodje Meeuw van de menukaart verdwenen. Had ik me de hele week op verheugd.
Op het terras voor de kantine zat de selectie van De Meeuwen te genieten van hun winst. Pitchers bier en schalen bruin fruit. Zoals het hoort. Onze aftocht richting parkeerplaats, sporttassen nonchalant over de schouders, werd nog pijnlijker toen de dj het klassieke nummer van One Two Trio instartte: Toedeloe Toedeloe Toedeloe.
Heerlijk kinderachtig. We werden op de maat van de muziek uitgezwaaid. Tot aan Hoogeveen dat klote nummer in mijn kop gehad. Toch ook beseffend dat ik dit enorm gemist heb in die corona periode. Echte wedstrijden. Spanning om winst en verlies. Het spel na afloop. Bij Assen-Noord kwam gelukkig het besef:
We krijgen ze ook nog thuis .
Kinderachtig gedoe hoort bij de sport. Toen Donar nog in de Evenementenhal speelde stond er op de jurytafel een ronde lichtpilaar. Met vijf genummerde schijven. 1 onder, 5 boven. Soort Kop van Jut. Bovenop de cilinder stond het symbool van de hoofdsponsor: Nationale Nederlanden. Floot de scheidsrechter voor een persoonlijke fout van een speler dan ging er een lampje aan in de pilaar. Bij vijf fouten kon de bewuste speler het speelveld verlaten. Mooiste aftocht ooit was die van Den Helder speler Chris Mims waar vierduizend Groningers hem met zijn typerende juichgebaar naar de bank begeleidde. One Two Trio was Ray Charles. Toedeloe was Hit the road Jack. Heerlijk kinderachtig.
Mooie tijden. Terug naar de onze(kere). Sparta coach én assistent bondscoach Henk Fräser maakt via de pers een beetje ruzie met onze Mark-Jan Fledderus. Korte samenvatting.
Fräser noemde Fledderus eind augustus in een gesprek met het AD oncollegiaal en onfatsoenlijk omdat hij FC Groningens transfer target Laros kort voor een wedstrijd nog berichten zou hebben gestuurd.
Fledderus ontkent deze gang van zaken en eiste via zijn directeur rectificatie.
Fräser heeft op zijn beurt laten weten dat het zover niet gaat komen. 'Heb jij een rectificatie ergens gezien? Nee toch? Dus ik neem er niets van terug maar ik ga er ook geen woorden meer aan vuil maken. Ik hoop dat we elkaar tegenkomen, het is jammer dat we niet meer voetballen...'
Heerlijk kinderachtig verkapt dreigement van Fräser. Deden we vroeger ook op de basisschool. Kom maar na het laatste uur op het schoolplein mejonge. Pak ik je. Verbanddoos meenemen sjomp.
Mocht het nou toch ooit tot een voetballende confrontatie tussen Fräser en Fledderus (mooi affiche voor een Glory-event) komen dan zet ik wel in op Fräser. Fledderus kon dan wel als speler net als Kevin Strootman en Frank de Boer heel gemeen kijken, bij Fräser bleef het als Feyenoorder niet alleen bij gemeen kijken.
Enfin, nu veel woorden maar weinig daden. Zo niet bij mijn huidige voetbalteam, Helpman 6. Gezellige mannen van middelbare leeftijd, en ouder. De gehele zomer hebben we op zondagochtend onderling gespeeld. Partijtje. Eppie deed ook mee. Eppie traint altijd in een trainingsbroek met daarover heen een sportbroekje. Eppie moet het niet meer hebben van zijn snelheid. Hij wandelt van goal naar goal. Mag ook altijd graag als schaduw spits spelen omdat het nou eenmaal lekker spelen is in de schaduw bij dertig graden. Eppie is nog steeds wel snel met woorden. Maakt tegenstanders maar ook eigen teamgenoten horendol. Op een van die zondagochtenden stond Eppie bij een corner voor het kleine doel aanwezig te zijn. Met de bek. Een tegenstander hield hem vast. Eppie was daar niet van gediend. En zei dat ook. Dat moet je niet weer doen vriend.
Eppie wandelde terug naar de andere goal. Ook daar een corner. Zelfde situatie. Weer geduw en getrek. Oké, laatste waarschuwing. Nog een keer en ik haal uit. Weet je ervan.
Vijf minuten later staat Eppie, hij wandelt wat af op zon training, weer voor de andere goal. En ja hoor, weer wordt hij vastgehouden.
Zoals beloofd haalt Eppie uit. Op het jukbeen van de vasthouder. Die gaat gestrekt. Toedeloe. Na wat commotie strompelt het slachtoffer boos van het veld. Eppie schreeuwt hem na:
Ja, en dan ook nog weglopen. Lekker kinderachtig.