Overname Coolback Company Zuidbroek ‘ingewikkeld en lang niet zeker’

Silvius is in gesprek met een kandidaat-koper die met name geïnteresseerd is in de vinding van Coolback Company. Dat bedrijf heeft onder leiding van ondernemer Simon Meijer een koelende achterwand ontwikkeld voor zonnepanelen, die daarmee minder opwarmen en zo meer stroom leveren.

Coolback Company ging vorige week ten onder aan een opeenstapeling van problemen en financiële tegenvallers. Daarmee ging twee jaar na de start een bedrijf onderuit dat toen werd aangekondigd als ’innovatief’ en ‘veelbelovend’.

Coolback begon in 2018 in Zuidbroek een onderzoeksafdeling en assemblagefabriek voor de achterwanden, gesteund door onder meer de Investerings- en Ontwikkelingsmaatschappij voor Noord-Nederland (NOM) en het Groeifonds Groningen.

‘Coolback heeft een mooi product dat ook opvolging verdient’, zegt Silvius van De Haan Advocaten en Notarissen in Groningen. ‘Maar ik realiseer me ook dat iedereen die hier instapt aardig wat kapitaal moet meebrengen om tot productie te komen.’

Mocht het zover komen, dan is fabricage in China en dan ook nog in grote aantallen, volgens Silvius eigenlijk de enige manier om het bedrijf, dat twaalf mensen in dienst, had levensvatbaar te maken.

De manier waarop Coolback Company het aanpakte was volgens Silvius ‘nogal gecompliceerd’: ‘Het is ingewikkeld iets te produceren in Zuidbroek, dat naar China te verschepen en het daar ter plaatse te assembleren op een zonnepaneel. Het zou eenvoudiger zijn om in China te produceren, nabij de fabriek van zonnepanelen.’

Om het gat tussen ontwikkeling van het idee en productie te dichten had Coolback wel een samenwerking met een belangrijke producent van zonnepanelen in China. Productie van enige omvang is er echter niet van de grond gekomen.

Dat de prijzen van aluminium de pan uit rezen en de transportkosten naar China pijlsnel zijn gestegen maakte het er voor Coolback ook niet bepaald gemakkelijker op om de plannen te realiseren.

‘Ook in Zuidbroek is de productie nooit op gang gekomen, op wat proeven na’, aldus Silvius. ‘Het geheel heeft zich dus nog niet bewezen.’ Directeur Meijer meldde eerder dat zijn Coolback Company maandelijks zo’n vijftigduizend achterwanden fabriceerde. ‘Die getallen kan ik niet plaatsen’, zegt de curator erover.

Wel is er een container met gereed product kortgeleden gearriveerd in de haven van Shanghai. ‘Dat was behoudens wat losse dozen ook de eerste container die die kant op is gegaan’, weet Silvius, die nog bekijkt wat ermee moet gebeuren.

Van wie de belangstelling voor Coolback Company komt kan Silvius niet zeggen, later deze week mogelijk wel. Omdat de geïnteresseerde partij een zogeheten letter of intent heeft getekend en begint met een boekenonderzoek, gaat Silvius ervan uit dat de belangstelling serieus is.

De koper heeft in de eerste plaats interesse voor het intellectuele eigendom van Coolback; de octrooien en merkrechten. En mogelijk nog voor een aantal van de machines en voorraden. Dat duidt erop dat ook bij een geslaagde overname het maar de vraag is of er iets van de Coolback-activiteiten overblijft in Zuidbroek.

Ook moet een oplossing gevonden worden voor de schuldenlast van Coolback Company. Silvius noemt die ‘aanzienlijk’. Het gaat volgens hem zeker om een paar miljoen euro die Coolback vooral verschuldigd is aan de investeerders. Dat zijn de NOM, het Groeifonds Groningen en de Rabobank.

De kans dat die nog iets terugzien van het geld dat ze in de startup hebben gestoken, daar moeten we ons volgens Silvius ‘geen overdreven grote voorstelling van maken’.