Door de mand: Kees Vlietstra's zoon waardeert cultuur op zijn manier

Mijn hart maakt een sprongetje. Zoonlief van cultuurbarbaar naar kunstliefhebber? Voordat ik een vraag kan stellen, ratelt hij alweer door. Over de komende wedstrijd. Ik breng hem naar het Nic.-veld. van waar hij met zijn team vertrekt naar een uitwedstrijd. Ergens in Friesland. Tegen wie spelen jullie eigenlijk, vraag ik.

Hij kijkt me lachend aan: 'Tegen T&O'. Mijn hart maakt weer een sprongetje. Hij kent zijn klassiekers. Even uitleggen. Mijn broertje is een tijdje trainer geweest bij V&V in Garijp. V&V staat voor Vlug & Vaardig. Hij noemde dat sympathieke cluppie in kleine kring T&O, wat volgens hem meer recht deed aan de korfballende eigenschappen van de selectie, Traag en Onhandig.

Jongste zoon gaat nog even door met zijn voorbeschouwing. 'T&O heeft ook alles gewonnen, dus we moeten aan de bak.' Wie is jullie coach vandaag, vraag ik. 'Sander natuurlijk. Dus dan komt het goed.' Ik glimlach, maar vraag toch nog even door. Waarom komt het dan goed? Hij haalt zijn schouders op. 'Want Sander is een topper, daarom.' We rijden inmiddels bij de Natte Brug.

'Hij is gewoon een goede vent. En hij doet zijn best.' Dat vind ik te makkelijk. En laat dat ook merken. Dus je bent een goede coach als je je best doet? Ik merk dat het kruisverhoor hem begint te vervelen. 'Nee natuurlijk niet. Maar ik moet altijd gewoon om hem lachen en dan ben je voor mij oké. En nu kappen met dat domme coachgelul van je.'

Op de terugweg naar Meerstad komt NPO Radio 1 met een voorbeschouwing op de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Gibraltar. Bondscoach Louis van Gaal aan het woord. Krijg het maar half mee. Denk aan V&V tegen Nic. Is Louis van Gaal eigenlijk een goede coach volgens de voorwaarden van mijn jongste zoon?

Mwoah. Louis mag graag over Louis in de derde persoon enkelvoud praten. Louis doet zijn stinkende best. Louis vindt zichzelf een topper. Louis vindt zichzelf heel grappig. De vraag is, om tot een bindende conclusie te komen, of zijn spelers dat ook allemaal vinden.

Thuis in Meerstad eerst maar even wat achtergrondinformatie opgezocht over het nieuwe kunstwerk aan de Hereweg. Ben direct om. De naam alleen al: het Geheugenbalkon. Het 13 meter hoge uitkijkpunt geeft de bezoeker een blik op de ontwikkeling van de nieuwe ringweg en het Zuiderplantsoen.

De makers aan het woord: 'Na onderzoek in de omgeving kwamen we erachter dat er veel lagen in de geschiedenis zijn geweest. Maar elke keer is de laag volledig weggevaagd en is er iets nieuws overheen gelegd zonder de herinneringen in leven te houden. De kunstenaar heeft daarom elementen uit de zuidelijke ringweg hergebruikt en in het Geheugenbalkon verwerkt. Wie naar boven klimt, treft een originele vangrail, hergebruikt beton en asfalt aan. Het kunstwerk verbindt zo verleden, heden en toekomst.'

Nick heeft gelijk. Mooi ding.

Diezelfde avond gaan we met zijn tweeën naar de Stadsschouwburg: Pé & Rinus treden op. We zijn niet de enigen. Door strenge controle op de QR-code én het legitimatiebewijs vormt zich een lange rij voor de ingang. De rij loopt over de Turfsingel helemaal tot aan de Walstraat. Terwijl we langzaam richting ingang schuifelen, vertelt Nick over zijn wedstrijd. T&O bleek toch vlugger en vaardiger dan gedacht. 19-9 verloren. Ondanks coach Sander.

Als we op de trap van de schouwburg staan kijk ik nog even over de hoofden in de lange rij achter ons. Dit is mijn Geheugenbalkon. Ik denk aan de tijd dat we kaartjes voor de FC en Donar kochten bij sigarenzaak Homan op het Zuiderdiep. Ook toen lange wachtrijen.

Niemand waagde het om voor te dringen. Je stond daar in de rij niet alleen voor een kaartje, maar bovenal als supporter van de FC of Donar. Met het wachten in de rij was de wedstrijd eigenlijk al begonnen. Het gespreksonderwerp, met wildvreemden voor en achter je in de rij, was uiteraard de komende wedstrijd. Zal die Fandi meespelen?

En als je dan eindelijk, na uren wachten, de zaak van Homan binnenstapte, en de weeïge tabaksgeur je om de bek sloeg, dan was daar dat intense geluksmomentje. Je had namelijk bíjna een kaartje voor FC Groningen tegen Internazionale, Atletico Madrid of Fiorentina. Bijna een kaartje voor Donar tegen Den Helder, Leiden of Den Bosch. Bij het binnenstappen van de schouwburg was het Geheugenbalkon gesloten.

Pé & Rinus waren in vorm. Zoonlief ook. Hij zong alle oude nummers letterlijk mee. Van het nummer Z-side over FC Groningen hadden de artiesten een 2.0-versie gemaakt. Van het ruige Oosterpark naar de brave Euroborg. Van Vlug & Vaardig naar Traag & Onhandig. Het was het levenslied van Pé en Rinus. Net als het Geheugenbalkon aan de Hereweg verbinden P&R onbedoeld verleden, heden en toekomst. Op het balkon op de eerste verdieping van de schouwburg kwam alles samen.

'Nou pap, ik heb weer gelachen. Die Pé en Rinus zijn wel oké.'