Door de mand: Kees Vlietstra - zo heet hij echt - krijgt een niet te weigeren functie aangeboden

In het scherm zie ik de naam van Kees Dalto - geen grap, zo heet de directeur van het KNKV echt - staan. Toch maar even opnemen.

'Moi met Kees'

- 'Hoi Kees. Met andere Kees'

'Hoi'

- 'We hebben een probleem. De gehele technische staf van TeamNL is ziek. Maandag begint het EK in Antwerpen en ik wil dat jij als bondscoach van TalentTeamNL doorschuift naar het Grote Oranje. Zondag verzamelen. Lukt dat?'

Mijn antwoord op die gesloten vraag was een ja. Na wat telefoontjes om mijn agenda leeg te vegen reisde ik zondag toch met enige spanning van Meerstad naar Antwerpen. Bondscoach van Oranje. De laatste keer dat ik op een grotemensentoernooi een actieve rol had, was al weer twee jaar geleden. Dat was het WK in Zuid-Afrika. Functie: assistent-bondscoach van de Engelsen. Had toen als voorbereiding het Engelse volkslied uit mijn hoofd geleerd. God save the Queen. Toen voor aanvang van de eerste poulewedstrijd tegen Hongkong het intro door de zaal schalde en ik vol gas wilde inhaken, kreeg ik een por in mijn ribben van Rob Williams - geen grap, zo heet de Engelse bondscoach echt. Hij siste: 'You dont sing about the queen'.

Williams was republikein. Wat verder opviel in die twee prachtige weken was dat de fanatieke Engelse korfballers een eigen puntensysteem hanteerden. Wie scoort als eerste een Big Five? Een Big Five, hoe ludiek in Zuid-Afrika, bestond uit vijf soorten schoten, te weten een afstandsschot, doorloopbal, korte kans, vrije bal en een strafworp. Het jagen op deze Big Five leverde niet het gewenste team resultaat op. Engeland eindigde teleurstellend negende.

Op het EK in Antwerpen hadden de Engelsen betere spelers, betere assistenten en zongen ze uit volle borst het God save the Queen. Toen ik na afloop van de openingswedstrijd van mijn Oranje tegen het Engeland van Williams de bondscoach hiermee confronteerde, was zijn antwoord dat ze niet God save the Queen zongen maar God save the Bea. Bea is Bea Cutts - geen grap, zo heet de teammanager van de Engelsen echt. Hoe dan ook eindigden de eilandbewoners knap vierde.

Halverwege de week belde ik met het thuisfront. Jongste zoon aan de lijn. Die stond tussen de fanatieke aanhang op de Noordtribune bij FC Groningen - Helmond Sport. 'Moi pap, ik versta je heel slecht. Er staan alleen maar sjappen hier. Mooi man. Die keeper van die anderen had trouwens wel een goede actie. Die maakte een schijnbeweging tijdens een uittrap. Wij allemaal Piethoane schreeuwen. Trapte hij de bal niet. Stonden wij allemaal voor lul. Hé pap, ik bel je later wel weer, oké?'

Met een grote glimlach hang ik op. Mooi dat hij zo geniet van sport en alles er om heen. Van de rituelen, van het zingen en van de humor. Mijn gedachten dwalen af naar een bezoekje aan het eerste elftal van Engelbert drie weken geleden. 4e klasse C. Engelbert 1 - Bareveld 1. In de pauze bespreek ik met de dorpsraad (Menno, Panda, Bert en Gerrit) het leven. Menno, voormalig stationschef van Engelbert, vertelde over het hoogtepunt van de plaatselijke voetbalclub.

Het eerste werd kampioen. In 1980. Dat hij met Panda - geen grap, zo heet de vriendelijkste man van Middelbert echt - na afloop van hun eigen wedstrijd met het derde als een gek in de auto naar Nuis knalde om de kampioenswedstrijd van het eerste tegen SVMH bij te wonen. Vanuit de kantine uiteraard. Achter glas en met een glas. Dikke potten schoem. Dat was de top van hun sport. En dat ze uit volle borst en met tranen in hun ogen het clublied zongen.

Menno slaat zijn vriend op de schouders.

'Waist dat nog wel Panda?'

Panda kijkt naar zijn glas.

- 'Och man! Dat ken ik ja oapmoal nait ontollen. Doar most wel drei koppen veur hebben ja, wilst dat in de kop kriegen!'

Mooie tijden. Terug naar de onze(kere). In Antwerpen zelf ook gezongen. Het Wilhelmus. Uit volle borst. Tijdens het zingen kijk ik mijn spelers één voor één aan die schouder aan schouder nu al bokkie voor elkaar staan. Geniet van het valse zingen vanaf de bank. Klaar voor het grote werk. Na winst op Catalonië en Hongarije geplaatst voor de halve finale tegen Duitsland. Mijn werk zit er dan op. De bondscoach is weer beter en fit genoeg om de klus af te maken.

Vanaf vrijdag ben ik weer gewoon clubcoach. Zaterdag spelen we met Nic. 1 tegen medekoploper De Meeuwen. De winnaar mag zich Herbstmeister noemen. Het is sfeervol op Sportpark De Wijert. Groen-witte fakkels van de supporters zorgen voor inspiratie en transpiratie. En de winst. En de herfsttitel. Selectie en supporters zingen na afloop het clublied. Uit volle borst. Op Nic. sta Pal. Weer kippenvel.

In de kantine kijken we naar de finale van het EK in Antwerpen, België - Nederland. In een hectisch potje wint Oranje in zwarte shirts. Binnen drie uur twee titels. Kon minder.

Roan - geen grap, zo heet onze discjockey echt - zet wat meezingers op. Neil Diamond zingt en de kantine schreeuwt Sweet Caroline. Kees Prins sluit af met Dit is mijn Club. Ik kijk vanaf mijn kruk naar de deinende massa op de dansvloer en denk terug aan afgelopen bewogen week en hoor Panda fluisteren:

- 'Dat ken ik ja oapmoal nait ontollen. Doar most wel drei koppen veur hebben ja, wilst dat in de kop kriegen!'