Door de mand: Kees Vlietstra vindt het tijd om te 'broezn'

Bij mijn laatste-Action bezoek, ik ging voor printpapier en batterijen, was het een winkelwagen en kwam ik thuis met een accuboormachine, drie sets ruitenwissers, een pokertafel met bijpassende krukjes, dumbells van vijftien kilo, 25 fotolijstjes, tien meter verlengsnoer, vochtige schoonmaakdoekjes, soepkommen, contactlensvloeistof, een keramische pannenset, een droogrek, fietstassen en twaalf Supersoakers. Altijd handig. Was alleen de batterijen vergeten.

Nee, het werd een mandje. Vloog door de gangpaden. Had een supersnelle tijd. Hield me keurig aan het boodschappenbriefje. Wc-papier, schoonmaakdoekjes, toiletblokjes, handpompzeep en batterijen. Het was druk in de niet-essentiële winkel. Drie kassa's open. Ik koos voor kassa 2. Neem u even mee naar dit moment.

Duurt lang. Langzaam schuifelt de rij richting kassameisje. Ik sleep het mandje achter me aan. Kijk wat op mijn mobiel. Lees op de RTV Noord-app de voorbeschouwing voor FC Groningen-PEC Zwolle van vanavond.

Keuzestress voor Buijs nu hij, op Michael de Leeuw na, zijn groep weer fit heeft. Dammers schijnt het kind van de rekening te worden. De FC staat er goed op. Het vertrouwen is groot na twee overwinningen op rij die behaald zijn in een andere formatie: 4-2-3-1. Vind het fijn dat de auteur van de voorbeschouwing, Stefan Bleeker, de 1 van de keeper niet noemt in deze cijfer combinatie. Louis van Gaal is daar sinds kort weer mee begonnen en alle Oranje- en clubwatchers nemen dat klakkeloos over. Specifiek de nummer 1 van de keeper meenemen in de opstelling. 1!-4-3-3. Overdreven gedoe. Hulde voor Bleeker.

De rijen voor kassa 1 en 3 gaan sneller richting lopende band dan de rij voor kassa 2. Oorzaak: er wordt een nieuw kassameisje ingewerkt. Ik neem me voor om me niet te gaan ergeren. Ga naar mijn Geheugenbalkon. Helpt altijd. Denk aan de 1 van Louis van Gaal. En aan de 1'en van de FC-keepers. Van Sergio-weet je wel wie ik ben-Padt, via Marco-meer tatoeages dan beschikbare arm-Bizot en Luciano-glimlach-da Silva naar Brian-zak aardappelen op mijn rug-van Loo, naar Azing-als ik het niet meer weet zeg ik gewoon euh-Griever.

De beste keeper die ik ooit de hand heb mogen schudden was Hans van Breukelen. Die was ergens in 2015 dagvoorzitter van een korfbalcongres op Papendal. Beunklusje voor Breukie. Hij deed dat met verve. Hans, ik mocht Hans zeggen vertelde hij me na afloop, had zich goed voorbereid, was positief en ad rem en liet storende fouten (korfbalelftal) achterwege. Hij hield zijn doel schoon.

Bij de 'netwerkborrel op het ontmoetingsplein' na afloop van het congres kwam hij naast me staan aan een pokertafel. Ik haalde een biertje voor hem. We gaven elkaar een hand. Ik voelde zijn keeperhandschoenen, stevige handdruk. Aardige man, oprecht geïnteresseerd.

Twee uur later moest het Nederlands Elftal proberen Kazachstan te verslaan. Hans had er een hard hoofd in. Ik verzuimde te vragen of hij als oud keeper niet eens zijn collega Jasper Cillessen een stoomcursus 'penalty stoppen' kon geven. Die vraag borrelde op toen ik een biertje voor Mario van der Ende aan het halen was. Toen ik terugkwam bij de pokertafel was Hans, ik mocht nog steeds Hans zeggen, bezig met verhalen uit de 'oude doos'. Ik zette het biertje voor de oud-scheidsrechter op tafel naast het aantekeningenblok van de meest succesvolle keeper ooit van Oranje. Hij had een heel fijn handschrift viel me op. Klein en precies. Moest in een flits denken aan het 'boekje van Jan Reker'.

Hans vertelde inmiddels over Brian Clough, de manager van Nottingham Forest, waar hij in 1982 nog voor had gespeeld. 'Aardigste dictator die ik ben tegen gekomen' en 'die zat gewoon dronken in de dug-out'. Ik haalde mijn schouders op en dacht aan mijn toenmalige eigen voetbalteam, Engelbert 3. Kinderspel.

Mooie tijd. Terug naar de onze(kere). De man voor me in de rij rekent af. Ik til mijn mandje op. Wil mijn boodschappen op de mini-lopende band zetten. Bovenop mijn boodschappen in de mand ligt een speelgoed dinosaurus. Die stond niet op het boodschappenlijstje. Schichtig kijk ik om me heen. Wie heeft dit gedaan? Misschien dat een kindje het per ongeluk in het verkeerde mandje heeft gelegd. Niemand te zien. De vrouw achter me in de rij kijkt me dreigend aan. Haar halsketting met letters hangt over haar bontkraag. Priscilla. Schiet op, zegt ze met haar ogen. Gegeneerd leg ik de plastic dino in het schap met pepernoten naast de kassa. Opeens klinkt het achter me: 'Pompompompom!'

Een kleine brede gedrongen man sluipt achter Priscilla vandaan op me af. Witte baard onder zijn mondkapje. Een zwarte muts met gele letters: Broezn.

Henk de Haan. Hij geeft me een boks en pakt de dino uit de pepernoten bak. Rij 2 gniffelt. Glimlachend reken ik af.

Vrijdagavond. FC Groningen-PEC Zwolle. Tijdens de voorbeschouwing op ESPN met Robert Maaskant krijg ik spontaan heimwee naar Azing euh Griever.

De huiskamer in Meerstad is gevuld met vier vrienden van oudste zoon. Die geven een geheel eigen voorbeschouwing en wedstrijdverslag. Heb weer veel nieuwe woorden geleerd. Ze drinken sneller dan dat de FC speelt. Heineken. Ook groen en wit.

De zwabberbal waar keeper Peter Leeuwenburgh onder door dook was volgens de jongens houdbaar. Zelfs Koen had deze gestopt. Verdomme.

Koen is de keeper van hun eigen team, VV Engelbert JO19-1. Koen zit niet alleen op keepen maar ook op tijdrekken. Als Koen in de tiende minuut een bal uit de hoek plukt, fluit de scheids tijdens zijn uittrap voor de pauze.

In de pauze van de FC drinken we groen en wit en eten we metworst. Robert Maaskant probeert een en ander te duiden. Kansloos. Henk de Haan had daar moeten staan: Ze motten broezn.

Ik kijk naar mijn lachende zoon en zijn vrolijke vrienden en denk via Peter Leeuwenburgh opeens aan Hans van Breukelen. Dit is een goed stel hoor.