Door de mand: Kees Vlietstra weet het niet meer en speelt een partijtje

'Moi met Kees.'

Jongste zoon: 'Ja, met mij.'

'Moi mij.'

'Doe niet zo grappig. Er was hier net een bezorger aan de deur. Met een bos bloemen. Wat moet ik daarmee?'

In mijn hoofd begint een gedachtengevecht. Een bos bloemen? Van wie? Een stille aanbidster? Jongste zoon kan toch zelf wel bedenken dat hij die bloemen in een vaas moet zetten? Heb ik eigenlijk wel een vaas?

'Hé pap, ben je d'r nog? Wat moet ik met die bloemen?'

Gedachtengevecht gaat tweede ronde in.

'Nou jongen, dat zal ik je even heel precies vertellen. Je gaat op je mobiel naar YouTube. Dan toets je Bert Visscher bloemschikken in. Bert legt het je wel even uit. En denk eraan: schuin afknippen.'

Zonder wat te zeggen verbreekt jongste zoon de verbinding.

Bij thuiskomst zet ik de boodschappentas op het aanrecht. Naast de bloemen die nog in het cellofaan zitten. Er zit een kaartje aan. Van harte gefeliciteerd met je 25 jarig jubileum bij het KNKV. Personeel en directie.

Klein gebaar, grote dank.

Is ook zo. Een dag eerder werd ik gebeld door Gert Jan, manager Korfbalparticipatie.

Gert Jan kwam snel to the point: 'Op 1 januari ben je 25 jaar in dienst van het KNKV. Als blijk van waardering krijg je zes netto maandsalarissen bruto uitbetaald. Verder mag je kiezen tussen een receptie of uit eten met een select gezelschap. Hoor graag wat je kiest. En wil je ook nog even een klein stukje voor in het personeelsblad schrijven? Hé fijne dagen man.'

Verbouwereerd hang ik op. Of ik ook nog wel even een stukje wil schrijven voor in het personeelsblad? Dat stukje leest u nu.

Zes maandsalarissen krijgen is wel lekker, alhoewel ik dat bruto-netto verhaal dan wel weer kinderachtig vind. Hoe dan ook dwalen mijn gedachten af. Vijfentwintig jaar KNKV. Herinneringengevecht op mijn Geheugenbalkon.

In de week dat ik eindelijk na vijf keer afrijden mijn rijbewijs had gehaald, moest ik voor mijn allereerste werkopdracht voor het KNKV op een zaterdagochtend naar Schoonoord. Hunebed Drenthe. Clinic geven bij korfbalvereniging S.D.O. (Samenspel Door Oefenen)

Aarzelend reed ik Schoonoord binnen. Sportpark bordjes volgend. Shit. Afslag gemist. Langzaam rem ik af. Klaar om te keren op de weg. De automobilist achter me knipperde met zijn koplampen. Hij drukte op zijn claxon. Hunebed drammer. Onzeker reed ik door. Bang om achteruit te rijden. Komt vanzelf een rotonde, prentte ik mezelf in. Het werd een mooi en lang tochtje. Zonder rotondes. Wezuperbrug, Orvelte, Westerbork. In Beilen draaide ik eindelijk van richting op de rotonde naast de A28. De clinic begon een kwartier te laat.

Vijfentwintig jaar KNKV. Bunnik, Utrecht, Zeist en Papendal vanuit Groningen. Meer dan een half miljoen kilometers. Van STK-er via sportconsulent naar Korfbal Adviseur.

Bondscoach U19, U21, U23 en jaja ook gewoon drie potjes bondscoach van het Grote Oranje.

Van afdeling Noord via district Noord (moesten die Friezen opeens ook meedoen) naar Cluster A (ja, we zijn nu opgedeeld in clusters, lekker herkenbaar).

Bondsvoorzitters die voor directeurtje speelden, directeurtjes die kwamen en gingen. Bijzondere werkomgeving, een sportbond. Samenspel met en tegenspel tussen vrijwilligers en professionals.

Maar vooral, wat een fantastische collega's. Met heel veel, vaak onbedoelde, humor. Kan daar wel een boek over schrijven. En ga dat ook maar eens doen.

Als trainer én korfbaladviseur hanteer ik al 25 jaar de gouden regel van korfbalgoeroe Ben Crum: Als je geen oefenstof meer hebt en niet meer weet wat te doen is er maar één oplossing: speel maar een partijtje.

Dat helpt. Terug naar de basis. Wat gaat er goed? Wat moet beter? Wat kan beter? Wat hebben ze nodig? Waar kan ik helpen?

Ben een gezegend mens. Korfbal is mijn alles. Heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Heb nu alleen al 25 jaar geen hobby meer. Maar krijg er nu wel geld voor. En zes maand salarissen extra. Bruto.

Toen bovenstaand stukje verscheen in de personeelsbrief stroomden de felicitaties van collega's binnen. Er was ook een collega die voorzichtig probeerde te achterhalen waarom ik maar liefst zes maandsalarissen mee kreeg en hij het bij zijn jubileum maar met één maandsalaris moest doen. Ik heb hem glimlachend doorverwezen naar onze manager.

Het waren 25 mooie jaren. Mooie tijden. Terug naar de onze(kere). FC Groningen-PSV. In de aanloop naar de wedstrijd kwam FC Groningen-coach Danny Buijs met een heerlijke zin in zijn voorbeschouwing.: Ik ben benieuwd of we in de buurt kunnen komen van een resultaat.

In de buurt komen van. Mooi. Is altijd goed. De vraag is natuurlijk wat Danny als een resultaat ziet. Verzorgd aanvallend spel? Geen tegendoelpunt? Zelf een doelpuntje maken? Een punt pakken? Winnen?

PSV won met 1-0. Dat lijkt in de buurt van een puntje. Op papier dan hè. Op het veld kwamen we nog niet eens in de buurt van in de buurt. Nul schoten op doel. Nul. Nee, dat moet woensdag een stuk beter tegen NEC, anders vliegen we uit de beker. Naar woensdag heeft Buijs nog twee trainingsdagen. Niet te veel lullen met die gasten. Speel maar een partijtje.