Herinneringen aan Julianaplein: 'Ik hing op de kop in de ambulance'

Het Julianaplein in Stad
Het Julianaplein in Stad © Jeroen van Kooten/ANP
Zeg je Stad, zeg je Julianaplein. Vanaf vrijdagavond wordt het bekendste plein van Groningen nooit meer hetzelfde. Op Facebook vroegen wij deze week naar jouw herinneringen aan het Julianaplein. Dit leverde allerlei verschillende verhalen op.
Zoals het verhaal van Anneke Bouma uit Marum. In 1974 was zij 13 jaar. Ze fietste naar school, toen ze met een voet van de trapper gleed. ‘Ik zwalkte naar links en daar kwam een auto aan. Die schepte mij’, vertelt Anneke.
Ik zie het nog voor me dat het bloed van mijn gezicht naar beneden drupt
Anneke Bouma uit Marum

Twee ongelukken op één dag

Met een gebroken been en een hersenschudding werd ze in een ambulance naar het ziekenhuis gereden. ‘De conciërge en directrice van school gingen met mij mee’, weet ze nog. Maar het zat Anneke niet mee die dag. Op het Julianaplein ging het opnieuw mis. ‘De ambulance reed door rood licht en een oudere man reed door groen. Er volgde een enorme klap.’
‘Er was een heleboel lawaai en ik hing plotseling op de kop in de ziekenwagen’, weet Anneke nog. ‘Ik schreeuwde moord en brand. Al dat glas. Ik zie het nog voor me dat het bloed van mijn gezicht naar beneden drupt. Ik weet niet hoe, maar ze hebben me eruit gekregen.' De conciërge en directrice raakten ook gewond, maar kwamen er iets beter vanaf dan Anneke.

Opnieuw over het Julianaplein

Met een andere ambulance is Anneke naar het ziekenhuis gereden. Maar daar was geen plek voor haar en dus moest ze naar Drachten. ‘Weer over dat Julianaplein. Ik was doodsbenauwd en schreeuwde alleen maar ‘niet te hard’.’ Uiteindelijk heeft Anneke ruim vier maanden in het ziekenhuis gelegen.
Het verhaal gaat verder onder de video
'Ik zie het nog voor me dat het bloed van mijn gezicht naar beneden drupt'
Anneke is inmiddels 61 jaar oud en woont nog steeds in Marum. Ze rijdt wel auto, maar wel met moeite. Ze is nog altijd bang.

Romantisch staartje

Toch heeft het ongeluk op het Julianaplein ook iets positiefs opgeleverd. ‘Onze directrice was niet getrouwd, maar ze had wel een vriend gehad. Doordat het ongeluk in de krant verscheen, kwam ze weer met hem in contact en zijn ze uiteindelijk getrouwd.’
Het krantenartikel over het ongeluk
Het krantenartikel over het ongeluk © Nieuwsblad van het Noorden

Motor in brand

Anneke is niet de enige met herinneringen aan het Julianaplein. Er zijn in de loop der jaren nogal wat mensen midden op het Julianaplein stil komen te staan met hun voertuig. Julian Meijer en een vriend stonden op een warme dag met hun motoren op de middelste baan naar Drachten voor het stoplicht. De motor van zijn kameraad sloeg af en toen die hem weer aan wilde trappen, vloog de motor spontaan in brand.
Beide mannen offerden hun leren jassen op om de brand te kunnen blussen. ‘Gelukkig schoot een vrachtwagenchauffeur van Wigchers te hulp met een brandblusser. Hierdoor is de motor, op de bedrading na, gespaard gebleven.’
Ik ben met mijn hoofd uit het zijraam voorzichtig over het Julianaplein gereden
Janny Bresser-Bolhuis

Met een slakkengang

Janny Bresser-Bolhuis reed ooit in een slakkengang over het Julianaplein, omdat in een fikse regenbui een ruitenwisser van haar oude Citroën Visa was gevlogen. ‘Ik zag niets meer door de voorruit en ben met mijn hoofd uit het zijraam voorzichtig over het Julianaplein gereden.’
Ik ben uiteindelijk met héél véél gas geven weggekomen
Fearle Bos

Extra rondje wachten voor rood

Fearle Bos is een echte durfal. Tijdens haar eerste rit alleen in de auto na het halen van het rijbewijs ging ze over het Julianaplein. ‘Maar ik had nog niet zo’n feeling met de koppeling’, lacht ze. ‘De laatste rijlessen had ik steeds geluk op het Julianaplein en was het steeds groen. Maar was ik bang voor was, gebeurde. Ik stond vooraan bij het stoplicht en toen ik wilde optrekken, sloeg de motor af. Door paniek gebeurde dit ook de tweede keer, tot ergernis van de medeweggebruikers achter mij.’ Lang verhaal kort: de baan van Fearle moest nog een rondje wachten voor de stoplichten. 'Ik ben uiteindelijk met héél véél gas geven weggekomen en ik heb het Julianaplein voor een week of twee vermeden', zegt ze.
Door laarzen op planken te timmeren, konden we daar skiën
Frida Pathuis

Verloren schoen

Frida Pathuis heeft nog herinneringen aan het Julianaplein voordat dat het Julianaplein was. ‘We hebben de weilanden onder water gezet, waar nu de auto's rijden. Door laarzen op planken te timmeren konden we daar skiën. Het was ooit zo mooi daar.’
Ze hoopt bovendien dat de wegwerkers haar verloren schoen terugvinden. ‘Een lichtgroene. Die moet onder het Julianaplein liggen, op de hoek bij het Witte Bruggetje’, zegt ze. ‘We waren aan het vissen en ik gleed uit. Weg schoen. We hebben een nieuwe uit riet gemaakt. De andere schoen heb ik verstopt in de schuur en er heeft geen haan naar gekraaid.’