Expeditie Julianaplein: 'Een historische dag'

Presentator Ronald Niemeijer van tv-programma Expeditie Grunnen staat stil bij dit moment, haalt samen met Groningers herinneringen op en rijdt met het Expeditiebusje als allerlaatste over het Julianaplein.

In de ochtend komen vertegenwoordigers van de gemeente, de provincie en Rijkswaterstaat samen voor het afscheidsmoment. Burgemeester Koen Schuiling en Commissaris van de Koning René Paas openen het moment.

'Als kind van negen jaar ging ik regelmatig kijken bij de aanleg van het Julianaplein,' vertelt Schuiling. 'Dat ik me dat nog goed kan herinneren heeft te maken met de stoomwals die hier staat. Ik had precies dezelfde, maar dan in schaalmodel. En daarmee speelde ik de aanleg van de Ring na. Dit plein werd het begin van de route naar Drenthe, Duitsland of ergens ver weg.'

Voor Paas heeft het knooppunt ook veel voor Groningen betekend. 'Elke ochtend vinden er ontroerende ontmoetingen plaats tussen Groningers, Friezen en Drenten. Deze fatale ontmoetingsplek gaat weg, want hier stroomt het straks door.'

Volgens Schuiling is Groningen daar allang aan toe. 'Eindelijk gaan we het hebben zoals we het decennia geleden al wilden.'

Vanwege veiligheidsvoorschriften kunnen hier niet veel mensen bij aanwezig zijn, maar toch zijn er zes Groningers via sociale media geselecteerd om dit bijzondere moment mee te maken. Vader Theo Hof en zoon Bart Hof staan glunderend rond te kijken. Ook zij hebben een bijzondere herinnering aan het Julianaplein.

'Ik kocht ooit een mooie VW Golf,' vertelt Theo. 'Die was heel snel en er zat een speciale motor in. En toen kwam mijn zoon met de vraag of hij hem mocht lenen. Hij slipte midden op het plein en reed de auto in de prak.'

Het is 35 jaar geleden, maar nog altijd dachten ze eraan toen ze daar reden. 'Het was flink schrikken,' vertelt Bart. 'Ik reed frontaal op een verkeerslicht.' Gelukkig is het goed afgelopen en staan ze samen voor de laatste keer naar het plein te kijken. 'Mijn zoon is natuurlijk belangrijker, maar ik vond het zo jammer van mijn Golfje...'

Ook Hein Meijer mag aanwezig zijn en vergeet één bepaalde herinnering op het Julianaplein nooit meer. 'Ik was ongeveer tien jaar toen ze hier aan het bouwen waren,' vertelt hij. 'Er lagen hoge bulten met zand waar ik in aan het spelen was, totdat ik terecht kwam in drijfzand. Tot aan mijn borst zat ik erin. Gelukkig kon ik eruit gehaald worden en sta ik hier nog.'

Dat het plein nu verdwijnt vindt hij niet heel erg. 'Ik heb hier vaak in de file gestaan, dus het is wel prima zo.'

Beneden onder de brug staan vader Harry Watermulder en zijn 1twaalfjarige zoon Luka. Zij zijn helaas niet geselecteerd om bij het moment te zijn, maar houden de bouw goed in de gaten.

'Wij volgen de ontwikkelingen op de voet, maar mijn zoon nog wel het meeste,' vertelt Harry. 'Als ik wil weten hoe ver ze zijn met de bouw dan vraag ik het aan hem.' Luka knikt. 'Ik kijk elke dag naar de webcambeelden. Ik wil later bruggenbouwer worden en teken thuis ook wegen. Ik ken heel veel wegen van Nederland.'

Al die jaren aan herinneringen doen de projectmedewerkers toch wel beseffen dat dit moment bijzonder is. 'Dit voelt wel als een historische klus,' vertelt Mark Feldmann, clustermanager. 'Ik zorg ervoor dat er gebouwd wordt wat is afgesproken. En zo'n klus komt niet vaak voor. We nemen afscheid van een tijdsbeeld.'

En zo ziet het team van Expeditie Grunnen het ook. Met nog even een blik op de omgeving rijdt het busje, als allerlaatste over het Julianaplein. Toch wel even een historisch moment.