Vrouw en kinderen in Groningen, man blijft achter in Oekraïne
Onzeker over wat er gaat komen zit Inge met haar kinderen in Groningen. Haar man Willem zit nog in hun thuisland Oekraïne.
Het gezin woont - met enkele onderbrekingen - al sinds 2010 in Oekraïne. Willem kreeg het aanbod om voor een internationaal bedrijf aardappelteelt op te zetten bij Lviv, in het westen van Oekraïne. Inmiddels spreken hun kinderen van vijf en tien vloeiend Oekraïens en zijn er helemaal thuis.
'Ik kreeg een appje van mijn man: het is oorlog'
Twee weken geleden besloot het gezin in allerijl te vertrekken, toen Nederland iedereen opriep het land te verlaten. 'Het was een zaterdagavondbeslissing', zegt Nammensma. De volgende ochtend pakten ze noodkoffers in en stapten in de auto naar Nederland. 'We hebben het benaderd als vakantie.' Gelukkig konden ze terecht in het huis van bekenden in Stad.
'Niet gelukkig in Nederland'
Toch keerde Willem een week geleden, dus voor de inval van Poetin, alweer terug. 'Voornamelijk vanwege het bedrijf. Maar hij voelt ook zich heel erg betrokken bij de gemeenschap. Oekraïne biedt ons al twaalf jaar de gelegenheid het leven te leiden dat we graag willen. Hij wordt er absoluut niet gelukkig van, als hij hier in Nederland zit en daar niets kan doen.'
Totaal onverwacht viel Poetins het hele land aan. 'Ik stond op en kreeg het eerste appje met de zin: 'Het is oorlog.' Toen was er paniek', vertelt Inge. Toch voelde vluchten niet goed. Willem besloot de bevolking te helpen. Hij levert aardappelen aan supermarkten om zo een hongersnood te voorkomen. Ook biedt hij onderdak aan gevluchte Oekraïners uit de veel zwaarder bevochten gebieden als Kiev en Oost-Oekraïne.
'We hebben altijd gedacht: Poetin heeft niets te zoeken in West-Oekraïne. Dat denken we nog steeds wel. Maar daar kan ik nu niets zinnigs meer over zeggen.'
Klasgenoten in de schuilkelder
Dochter Elise volgt in Nederland online les van haar school in Oekraïne. 'Ik vind het niet leuk dat de sirenes afgingen. Daardoor moest iedereen naar de schuilkelder en zaten we nog maar met z'n drieën in de les.'
Willem blijft voorlopig in Oekraïne, totdat ook hij het rond Lviv te gevaarlijk vindt worden. 'Hij kan de situatie inschatten', denkt Inge. 'Een raket zie je nooit aankomen, maar je voelt wel of het leger oprukt naar Lviv.' Ze missen hem wel. 'In deze situatie wil ik dat we gewoon met z'n allen bij elkaar zijn', zegt Elise.
Uiteindelijk hoopt het gezin dat er weer vrede komt en dat ze weer kunnen terugkeren naar Oekraïne. 'Ook omdat de kinderen zo Oekraïens zijn', zegt Elise. 'Het liefst ga je terug naar huis. Zo voelt dat.'
