Stratenmakers vinden man in vloeibaar beton: 'Hij had het waarschijnlijk niet overleefd'

Als de hulpdiensten weer zijn vertrokken en de man per ambulance naar het ziekenhuis is gebracht, kun je aan het gezicht van Huizinga aflezen dat hij zich afvraagt wat er in het afgelopen uur eigenlijk allemaal is gebeurd. Als kraanmachinist is hij bezig met werkzaamheden aan de Heymanslaan, totdat een pakketbezorger zich rond 11.00 uur in de straat meldt.

'Hij moest iets bij een woning afleveren voor een bouwbedrijf, maar wij zeiden al tegen hem dat er niemand thuis was', zegt Huizinga. Toch loopt hij samen met zijn collega Niels Bakker, die grondwerker is, mee naar de woning waar de bezorger moet zijn. 'Voor de gein keken we toen door de brievenbus om te kijken of er echt niemand thuis was, maar opeens hoorden we iemand om hulp roepen.'

Huizinga, Bakker en de pakketbezorger zijn met stomheid geslagen. 'Wat is hier aan de hand, dachten we', zegt Huizinga, die niemand ziet en daarom met zijn collega besluit om aan de achterzijde van de woning te kijken. 'We zijn daar over een schutting geklommen, maar zagen ook niemand aan de achterkant van het huis.' Een telefoontje naar het bouwbedrijf, dat diezelfde ochtend beton in de woning heeft gestort, biedt uitsluitsel. 'Trap de deur maar in, zeiden ze.'

Zo gezegd, zo gedaan. Huizinga en Bakker weten de voordeur open te krijgen en treffen in de woning een man aan, die volledig onder de vloeibare beton zit en tot zijn middel vastzit in het goedje. 'Niels probeerde ook in het beton te staan om zo die man te helpen, maar het was te diep', constateert Huizinga, die vervolgens meteen 112 belt. In een mum van tijd verzamelen alle hulpdiensten zich in de zijstraat van de Korreweg.

De man die onder de vloeibare beton zit, blijkt de oud-bewoner van de woning te zijn, die nog over de sleutel van het pand beschikt en om nog onduidelijke redenen een kijkje komt nemen. Volgens Huizinga is hij ondanks zijn benarde positie goed aanspreekbaar en heeft hij geen pijn. 'Maar hij vroeg wel om hulp, want hij kon er niet zelf uit komen. Ik kon zelf ook niet zien hoe het met hem ging, want hij zat onder het cement.'

Zodra de brandweer in de woning arriveert, wordt met behulp van houten pallets een opstapje gecreëerd in het vloeibare beton, krijgt de man een touw om zijn arm en kan hij worden bevrijd. Huizinga en Bakker kunnen de reddingsactie op de voet volgen. Ze zien hoe de man op straat wordt gelegd, zijn kleren kapot worden geknipt en de man wordt schoongespoten. Vervolgens ontfermt ambulancepersoneel zich over hem.

'Hoewel het eerst goed met hem leek te gaan, begreep ik dat het iets later in de ambulance minder ging. Ze reden uiteindelijk ook met spoed weg', zegt Huizinga. Hij wil er niet aan denken wat er was gebeurd als hij en zijn collega niet voor de grap door de brievenbus hadden gekeken. 'Als wij er niet waren geweest, vrees ik dat hij het niet had overleefd. Het bouwbedrijf had ons namelijk verteld dat ze er op z'n vroegst vrijdag pas weer waren en dan was het beton allang hard geworden.'

Of Huizinga en Bakker mogen worden beschouwd als helden van de dag? Zoals het nuchtere en hardwerkende stratenmakers betaamt, roepen ze dat niet hard van de daken. Maar ze zijn blij dat ze hebben kunnen helpen. 'Ik hou er een goed gevoel aan over, je moet toch een beetje naar elkaar omzien', vindt Huizinga. Maar held of niet, hij en zijn collega kunnen in ieder geval terugblikken op een bijzonder avontuur. Huizinga knikt. 'Hier zullen we het nog wel een tijdje over hebben, denk ik.'