'Bij de dood van mijn vrouw speelde aardbevingsstress zeker rol'

'Mijn vrouw', zegt een man, 'zat er vreselijk mee. Zij is vijf jaar geleden overleden. Dat was ook vanwege de stress, dat durf ik rustig te zeggen. Als ze de schade aan het repareren waren, dan kroop zij de hele dag in bed. Zij kon er helemaal niet tegen. Bevingsstress heeft bij haar overlijden zeker meegespeeld.'

Wat de uitkomst van het RUG-onderzoek met hem doet? 'Ik krijg haar er niet mee terug... Ik moet verder, toch? Ik gebruik zelf slaapmiddelen, en probeer er wat van te maken.'

Hij ziet de toekomst niet al te rooskleurig. 'Dan ben je afhankelijk van Den Haag', weet hij. 'Maar moet je de politiek nou al weer horen: ze willen al weer gaan pompen.'

'Het verbaast mij niet', zegt een vrouw over het nieuws van de zestien mogelijke voortijdige sterfgevallen per jaar. 'Als je maar lang genoeg niet gehoord, gezien of erkend wordt, dan slaat de stress vanzelf toe. En dan gaan de organen in je lijf dingen doen die niet leuk zijn.'

Ook een andere vrouw is niet verbaasd. 'Mensen die al heel lang hulp zoeken, maar die niet krijgen. Mensen die in een bouwval wonen, waar ze niet in kunnen wonen. Ik vind dat heel erg.'

Een andere vrouw zegt zelf ook last te ondervinden. 'Doordat je je constant moet verdedigen. Doordat je steeds weer experts in je huis moet toelaten. En dan steeds weer te horen krijgen: dat is geen aardbevingsschade. Of: dat is inderdaad aardbevingsschade, maar dat er vervolgens nog steeds niks gebeurt.'

'Als dit', weet een vrouw te melden, 'in het Westen aan de hand zou zijn, of onder het paleis van het Koninklijk Huis, dan waren de rapen gaar geweest.'

Dat is nu niet het geval, denkt iemand anders. 'Deze mededeling verandert niks', denkt ze. 'We zijn pas terug van vakantie. Een paar Drenten zeiden: kunnen we zonder gas? Nee. Kunnen we zonder Groningers? Ja... Dat zegt het wel zo'n beetje. Er waren ook Hollanders. Voor hun zijn die aardbevingen toch een beetje de ver-van-mijn-bed-show.'