Zelfslachtende slager blij met erkenning als immaterieel erfgoed: 'Gewoon een prachtig mooi vak'

Het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed Nederland erkent met het opnemen van de zelfslachtende slager op de lijst de culturele waarde van het ambacht.

'Een dier doodmaken, dat kan je niet leuk brengen. Maar als je het goed doet, is het toch mooi dat dat erkend wordt', zegt Ruiters. 'We worden wel eens gezien als moordenaars, maar dit is gewoon een prachtig mooi vak.'

De koeien die Ruiters in de toekomst slacht, grazen nu nog in de wei vlak bij museumspoorlijn STAR in Stadskanaal.

'Ik ben wel slager, maar houd ook gewoon van dieren. Daar word je gewoon blij van. Maar als ze dik, rond en slachtrijp zijn, worden ze wel geslacht. Wij hebben het hele proces in eigen beheer: veehouderij, vervoer, transport, slachten, uitsnijden, portioneren, worst maken, de winkel.'

Het familiebedrijf bestaat negentig jaar. 'Mijn overgrootvader is er mee begonnen. Ik ben de vierde generatie. Mijn kinderen helpen ook al mee, dus we zien wel hoe het gaat. Ze mogen, maar niks moet. Ik laat ze ook hun eigen ding doen. Het is een stukje vakkennis, heel mooi dat dat nu erkend wordt.'

Er zijn steeds minder zelfslachtende slagers. 'Dat komt ook door de regeldruk. En grote, industriële bedrijven kunnen het vlees goedkoper aanbieden. En het is best een heel gebeuren om de kosten van het hele proces beheersbaar te houden.'

Ruiters merkt dat mensen tegenwoordig een stuk bewuster met vlees om gaan. 'Je hoeft het allemaal niet te laten zien, maar het is wel belangrijk dat de mensen weten wát er gebeurt. En dat mensen zich er bewust van zijn wat er moet gebeuren voordat je zo'n steak op de barbecue hebt.'