Gezin verruilt onveilige boerderij aardbevingsgebied voor huis in Portugal

De familie in Portugal
De familie in Portugal © Kirsten de Jong
Kirsten de Jong emigreerde onlangs met haar gezin naar het Portugese Albufeira. Ze verliet haar 'Molenheerdt' in Siddeburen, die door de aardbevingen onveilig is verklaard.
Dat gebeurde al in 2017. Sindsdien wachten ze op versterking van de woning. Nu, vijf jaar later, is dat nog steeds niet gebeurd. Het gezin was het zat, verkocht hun boerderij en toog naar Portugal waar ze hetzelfde gaan doen als in Molenheerdt: het verhuren van appartementen.

'Kan niet op tegen Gronings erfgoed'

'Het nieuwe onderkomen in Portugal is absoluut niet vergelijkbaar met Groningen. Het is wel een villa, gebouwd in ouderwetse stijl, maar het kan absoluut niet op tegen het prachtige Groningse erfgoed dat we hadden', zegt Kirsten de Jong.
We hebben de strijd niet gewonnen en dat blijven we lastig vinden
Kirsten de Jong
Een kleine drie weken zijn ze nu vertrokken en het is vooral nog even alle hens aan dek voordat over twee dagen de eerste gasten komen. 'Ons leven ziet er op het moment wel even heel anders uit. De kinderen gaan nog niet naar school en wij zijn druk aan het klussen en schoonmaken. Straks is er wel weer regelmaat als de kinderen naar school gaan en wij gewoon weer aan het werk zijn'.

Moegestreden

Het gezin heeft vijf jaar in onzekerheid gezeten, in afwachting van de afhandeling van hun onveilig verklaarde boerderij. Of het voelt dat ze hebben verloren? 'Daar kan ik niet volmondig ja of nee op antwoorden', zegt Kirsten. 'We hebben de strijd niet gewonnen en dat blijven we lastig vinden. Wij zijn zelf heel pragmatisch. Als we iets bedenken dan gaat het ook vaak zo. Nu is dat niet gelukt. Ik blijf het enorm lastig vinden dat de overheid haar mensen niet vertrouwt'.
Het nieuwe onderkomen van het gezin
Het nieuwe onderkomen van het gezin © Kirsten de Jong

Parlementaire enquête

Uit het oog is niet uit het hart voor De Jong. 'Ik heb hier in Portugal wel gekeken naar de parlementaire enquête en vooral de eerste dag kwamen er tranen. De gevoel van machteloosheid, dat je graag wilt strijden en dat dat je uiteindelijk niets oplevert terwijl het bloed, zweet en tranen heeft gekost, dat is heel herkenbaar. We zullen het hier wel blijven volgen want het is toch een groot deel van ons leven geweest'.