Aardbevingsgedupeerde Elze Schollema kijkt elke dag naar parlementaire enquête: 't Dut zeer'

‘t Dut zeer, en ik denk ook aiglieks woarom kiek ik dernoar’, vertelt Schollema. Moedeloosheid klinkt door zijn stem heen. ‘Want we weten eigenlijk toch al wat er gezegd gaat worden.’

Toch wil Schollema hoop houden. ‘Ik geloof in het goede van de mens, dat geldt ook voor Rutte.’ Hij hoopt dat er ‘inzicht komt om het anders te doen'.

Met tranen in zijn ogen en een kwaad gevoel keek hij naar de getuigenissen van Nijhoff en De Muinck. 'Die hebben zo hun best gedaan. Aan rechtszaken zoveel geld weggeven. En er is niks voor teruggekomen. Dat hebben ze voor de Groningers gedaan. Dat binnen helden.’

Hij kan de uitzending bijna niet uitkijken. ‘Het triggert zo. En dan beleef je je eigen strijd weer.’

Volgens Schollema zijn de besprekingen ‘gewoon een theaterstuk.’ ‘Mensen die er zitten zullen best oprecht zijn, maar zij worden ook gestuurd. Die weten ook niet beter. Ze zetten rapportjes klaar, en die rapporten worden weer weggeschoven.’ Hij denkt dat de rapporten van Nijhoff en De Muinck ook hetzelfde lot wacht. ‘Die rapporten zijn straks ook zomaar weer verdwenen.’

Ook gelooft hij dat er voorspelbare uitspraken voorbij komen. ‘Er zullen mensen zeggen dat we het anders hadden moeten doen. En bij deze, sorry voor de Groningers. Nou, kloar... En dan over heel veel jaar zeggen ze nog een keer sorry tegen de Groningers.’

Het mentale aspect van de aardbevingen is volgens Schollema zwaar onderbelicht. ‘Als je onder de stress zit, dan ga je kapot.’ En voor deze stress heeft Schollema radicale oplossingen. ‘Ik heb n poar dingen ontwikkeld. k Heb d'heule dag n ketemineinfuus. Om mie rusteg te hoalen. Ik goa elke dag noar t zaikenhoes.’

De stress komt volgens hem door onmacht, leugens en dat mensen voor de gek worden gehouden. ‘Van die beloftes is nog niks terecht gekomen, onze scheuren zitten in de muren, in de portemonnee en in onze toekomst.’ Ook heeft hij weinig vertrouwen in de politici die naar Groningen komen. ‘Ze komen allemaal naar Loppersum, praten even, en dan pakken ze de telefoontjes en stappen de auto in en het is weer gebeurd.’

‘Ik wil hoop houden. Dat er toch iets uitkomt. Het moet anders.’

Schollema, die vroeger een bokser is geweest, geeft niet gauw op. Maar hij moet toch bekennen dat de strijd met de overheid om de aardbevingsschade weinig vooruitzicht biedt. ‘Dit is onmacht. Ik ben een vechter. Vechten dat was mien ding. Een eerlijk gevecht. Mor dit gevecht is gewoon nait te winnen. Doar is niks tegen aan te boksen. Niks.’

Voor Schollema is de oplossing een vrij nuchtere kwestie. ‘Er moet minder gepraat worden, en er moet meer geluisterd worden naar de Groningers. Wat Groningers willen is dat de schade gerepareerd wordt. Maar ook daar moeten ze psychische steun bij krijgen. En financiële natuurlijk ook.’