89 jaar in de Oosterparkwijk én in dezelfde woning: 'Ik ga hier niet weg, dan moeten ze mij maar dragen'

Ze moest in de jaren 70 haar woning gedurende drie maanden noodgedwongen verlaten, want toen werd het huis gerenoveerd. Van twee huizen werd één gemaakt. Alhoewel de kans aanwezig was dat Neeltje en haar man destijds niet konden terugkeren naar de woning, was ze destijds al heel erg duidelijk: 'Ik ga gewoon weer terug naar mijn eigen huis', liet ze destijds weten aan de verhuurder van de woning.

De woning moest na de renovatie eigenlijk onderdak bieden aan mindervaliden, maar dat ging niet door. Neeltje en haar man keerden simpelweg, maar uiteraard met goedkeuring, terug naar hun woning.

In die woning groeiden haar drie kinderen op, die konden zorgeloos op straat spelen. De buurt is inmiddels veranderd en als je het aan Neeltje vraagt is dat niet per se een verbetering. 'Er zijn allemaal nieuwe buren gekomen. De oude buren zijn allemaal weg', maar hoe verwonderlijk is dat na maar liefst 89 jaar?

De recordhoudster van de straat heeft in elk geval veel steun aan haar overburen. Die houden een oogje in het zeil. Zo was Iwema onlangs iets langer op bed blijven liggen dan normaal gesproken. 'De buren hadden mij dus niet in huis zien lopen en ze maakten zich gelijk zorgen. Ze hebben een sleutel en kunnen er dus altijd in. Toen stonden er ineens mensen aan mijn bed. Ik was gewoon weer in slaap gevallen, kan gebeuren', lacht ze.

De familie is maar wat blij met de overburen die goed om de 89-jarige denken. De woning aan de Goudsbloemstraat herbergt voor zowel de kinderen als kleinkinderen enkel goede herinneringen. Volgens schoondochter Jeanette was praktisch alles mogelijk bij haar schoonouders. 'Er was altijd gezelligheid en een natje en een droogje'. Ze kan zich dan ook niet voorstellen dat Neeltje ergens anders zou wonen. 'Dan zullen wij zelf ook zo'n gevoel hebben van; waar zijn we?'

Toch had het echtpaar Iwema zomaar in Amsterdam kunnen wonen, althans dat is wat de werkgever van Neeltjes man wel zag zitten. 'Mijn man werkte bij de spoorwegen en hij kon in Amsterdam een baan krijgen, maar ik wilde niet naar Amsterdam. Ik wilde hier blijven. Het beviel mij hier goed en tot nu toe nog steeds.'

Kleindochter Sharmaine hoopt ergens dat zij ook ooit in de woning van haar oma kan wonen. Ze heeft er al over nagedacht om bij haar oma in te trekken als zij meer zorg nodig heeft. 'Ik heb er wel over nagedacht om eventueel bij haar in huis te gaan om haar te helpen, als ze meer zorg nodig heeft. Je weet natuurlijk nooit of dat mogelijk is, want vaak wordt een huis toch gegeven aan iemand die al langere tijd staat ingeschreven. Het is gewoon heel erg moeilijk om een woning in Groningen te krijgen. Dat is wat het is.'

Mocht de kleindochter wel in de woning trekken, dan herhaalt zich enigszins de geschiedenis. Neeltje zelf bleef namelijk in de woning wonen om voor haar moeder te zorgen. Mocht het huis worden overgedaan aan een familielid, dan is Neeltje in elk geval tevreden. 'Dat is leuk, zeker. Maar volgens mij gebeurt dat niet. Het is heel moeilijk. Voor Sharmaine zou het leuk zijn, zeker weten. Maar we weten hoe de toestanden zijn met de wonings.'