Zomercolumn: een zomer jong

Wanneer de studenten vertrokken zijn, zijn Groningers van middelbare leeftijd ineens niet oud en is de stad weer van ons.

Want laten we eerlijk zijn; de rest van het jaar passen we er niet tussen. Probeer maar eens een biertje te halen zonder dat er plots een schuimkanon afgaat, de shotjes naast je opgelijnd worden of de ballonnetjes om je oren dwarrelen. Het lukt je niet en waar we ook binnenlopen; we worden weggelachen.

Eerlijk is eerlijk, dat deden we zelf vroeger ook wanneer we in de Blauwe Engel stonden en er een vrijgezellenfeestje met een blauw vogelpak kwam binnenrollen. Leuk hoor dat Pino en zijn maten daar zelf vroeger ook aan de bar hadden gestaan, maar nu hoorden ze er niet meer thuis.

Datzelfde lot treft ons allemaal wanneer je oud bent in Groningen. Dat begint hier al vroeg, zo rond je vijfentwintigste. Dan rest niets anders dan de biertaps aan de rafelranden van de stad of dat kromme boogje naast de Stoeldraaierstraat.

Niemand weet trouwens dat ze daar The Voice bedacht hebben, maar daar gaat het nu niet om. In de zomermaanden kunnen wij weer met een groepje een terrasje op voor een borrelplankje, een kroegje in voor een prosecco en een goed gesprek over het werk, de kinderopvang of de tuin. Misschien gaan we zelfs naar de film aan het Zuiderdiep zonder dat de halve zaal live gaat op Insta of TikTok.

In die paar weken is het leeftijdsverschil tussen ons en het gemiddelde in de stad weer binnen de perken. Zonder dat je daarvoor naar Zutphen, Goes of willekeurig welke slaapstad hoeft, waar dan weer niets te doen is.

Ja, in die anderhalve maand voelen we ons wat meer thuis onder de Martinitoren, zijn we niet overal te oud voor en past Stad ons als een oude Levi’s 501. Zonder schaamte gaan we naar de Drie, op en neer door de Poele en eindigen we bij de Febo. Want wat er ook op die hoekgevel staat; in de zomer is dat gewoon de Febo.

Het is gratis botox voor Stadjers en net als het goedje is het na een paar weken weer uitgewerkt. De komst van de ieder jaar weer belachelijk jonge Keilopers markeert het einde van onze herwonnen vrijheid. We verlengen onze aftocht met een paar dagen door het Noorderplantsoen waarna we met de Noorderzon vertrekken terug naar De Held, Ter Borch, De Wijert of waar de hypotheek of dure huur ons maar gebracht heeft. Tijd voor de kookcursus en seizoen vijf van die serie op Netflix.

Iets minder dan vijftig weken moeten we wachten voor het weer zover is, maar dan zijn we - inmiddels een jaartje ouder - weer even een zomer jong.