'De oorlog in Oekraïne stopt pas als wij winnen of iedere soldaat is neergeschoten'

Net als veel van haar landgenoten ontvluchtte de Oekraïense Anna Daudova haar thuisland. In Groningen ging ze op zoek naar werk. Met haar zeventien jaar ervaring als kapster kon ze al snel aan de slag bij Kapsalon Kapsoones aan het Gedempte Zuiderdiep.

Als Daudova mensen knipt, zit ze niet verlegen om een goed gesprek, alleen is de taalbarrière wel een dingetje. Ze moest dan ook een manier vinden om met mensen te kunnen communiceren en dat lukt, al gaat het bij wijze van spreken met handen en voeten. Daudova zegt dat ze goed is ontvangen: 'Ik ben hier goed geaccepteerd, heb een goede baas, die me vertelde dat ik een meester ben in wat ik doe', lacht ze.

Rene Alserda, de eigenaar van Kapsoones, herinnert zich het moment waarop Daudova zijn zaak binnenstapte nog goed. 'Ze kwam binnen met de vraag om werk en zei dat ze uit Oekraïne kwam', blikt hij terug. Alserda liet haar een dag proefdraaien en daar heeft hij geen moment spijt van gehad. 'Ik zag in één oogopslag dat ze goed is in haar werk en heb haar aangenomen. Ze werkt hier sindsdien fulltime, want haar ervaring kan ik supergoed gebruiken.'

Verschil in de werkwijze is er ook, constateerde Daudova, die zich via een vertaalapp verstaanbaar maakt voor collega's en klanten. 'In Oekraïne hebben mensen andere kapsels en verven ze hun haar vaker. Hier is alles anders, dus moet je alles anders leren. Ik mis mijn land, maar tot die tijd heb ik het hier prima.'

Tatiana Lazarenko uit Veendam is een Oekraïense die al elf jaar in Nederland woont. Hoewel de oorlog in haar geboorteland nog steeds gaande is, probeerde ze Onafhankelijkheidsdag diep in haar hart toch te vieren. 'Dit is de eerste keer na 1991 dat het hele land één gezamenlijk doel heeft. Juist nu moeten we bewijzen dat we een onafhankelijk land zijn', vindt Lazarenko, die haar Oekraïense trots liet vereeuwigen met een tatoeage.

Hoewel ze zelf alweer enige tijd in Nederland woont, vreesde ze na het uitbreken van de oorlog wel voor het leven van haar broers die in het leger zaten, haar schoonzussen die met hun kinderen op de vlucht waren geslagen en haar ouders. 'Mijn schoonzussen zijn hier drie maanden met hun kinderen geweest', vertelt ze. Toch besloten ze om daarna terug te keren naar hun thuisland, waar ze volgens Lazarenko gewend zijn geraakt aan luchtalarmen en schuilkelders. 'Mijn moeder zei dat ze die sirenes wel zestien keer per dag hoort.'

Ondanks dat de oorlog in Oekraïne nog in volle gang is, merkte ook Lazarenko dat het nieuws daarover in Nederland wat is weggeëbd. 'Ik kijk zelf zo min mogelijk naar de Nederlandse televisie omdat ik niet teleurgesteld wil worden', legt ze uit. 'Of wat je hoort is niet het complete beeld. Maar toen ik via het nieuws vernam dat veertig procent van de Oekraïense vluchtelingen in Nederland hier alweer werk heeft, was ik trots. Dát is mijn volk.'

Hoe het verdergaat met de oorlog is ook voor Lazarenko gissen. 'Er zijn twee mogelijkheden om deze oorlog te beëindigen', denkt ze. 'Of Oekraïne wint of, zoals ook de bataljons van mijn broers zeggen, de laatste soldaat van Oekraïne wordt neergeschoten. Maar dat gaat niet gebeuren. Het is nu zover gegaan, wij kunnen niet meer stoppen. Om tafel zitten heeft geen zin meer.'