Ismael zat zeven jaar geleden in Ter Apel: 'Ik heb al mijn kleren weggegeven'

'Zeven jaar geleden liep ik hier ook', zegt Ismael Mamo, die studeert aan de toneelschool. Hij kwam dit keer niet met lege handen, maar met twee koffers vol met kleren. Zijn kleren.

'Ik heb al mijn kleren meegenomen', zegt hij, 'omdat ik weet dat mensen hier buiten slapen. En zij hebben geen kleren bij zich, net zoals ik, zeven jaar geleden.'

Binnen no-time waren z'n tassen leeg. 'Ik heb zelfs mensen moeten teleurstellen dat ik niet meer kleren had', zegt hij. Dat doet hem pijn, want veel mensen zijn ziek of oud en kunnen niet tegen de kou.

Mamo wil zijn steentje bijdragen. 'Hoe klein ook. Niet alleen vandaag, maar ook de komende dagen. Ik blijf hier naartoe komen.'

Hij zal proberen zijn vrienden en kennissen te mobiliseren, zegt hij, zodat ook zij meedoen. 'Mensen smeken me echt: alsjeblieft neem morgen kleren mee. Het is écht nodig.'

In z'n gesprekken met de asielzoekers proeft Mamo de onzekerheid. 'Ze weten niet wat hun volgende bestemming zal zijn. Ze douchen bijna niet en slapen bijna niet. Ze hebben het koud.'

Alleen de vrouwen en kinderen mogen naar binnen, zegt hij. Buiten constateert hij een onveilige sfeer. 'En de politie doet er niks tegen.'