Zomercolumn: Thuiskomen

Jeroen Berkenbosch
Jeroen Berkenbosch © RTV Noord
Vijf jaar lang hebben we gezocht. We hebben Stad en Ommeland afgereisd en meer dan veertig huizen bekeken. Eindelijk is de zoektocht gelukt. Mijn vrouw, onze dochter en ik gaan verhuizen naar Winsum.
Wat de meeste mensen uitsmeren over meerdere jaren doen wij in één jaar: trouwen, baby krijgen, auto kopen en een huis.
Erik Hulsegge heeft vakantie. Zijn plek op de zondagmorgen wordt de komende weken ingenomen door medewerkers van RTV Noord. Vandaag is het de beurt aan Jeroen Berkenbosch.
Dat laatste was nogal een opgave op de oververhitte huizenmarkt. Leek, Zuidhorn, Groningen, Zuidwolde, Bedum, enzovoorts. We hebben veel droomhuizen voorbij zien komen en een bod uitgebracht. Soms visten we net achter het net en zaten we er maar duizend euro naast. Erg frustrerend, maar als echte Groningers hielden we stug vol. En zie daar: een prachtig stulpje in het allermooiste dorp van Nederland is ons gegund.
Samen met onze dochter, die toen anderhalve maand oud was, bekeken we de woning en we zagen ons er al helemaal wonen. Het maakt voor ons niet uit dat we van de stad naar een dorp gaan. Ik ben opgegroeid in Leens en mijn vrouw in Stad. Maar die vindt de rust van een dorp ook wel fijn.
Prachtige fruitbomen in de tuin, leuke straat, kindvriendelijk en wat blijkt: allemaal oud-bekenden in de buurt.
Als ik in de schuur een beetje aan het rommelen ben, word ik begroet: ‘Moi Jeroen, welkom in Winsum.’ Het is de buurvrouw van een paar huizen verderop, tevens onze buurtagent. Ik blijk haar te kennen van de tennisbaan in mijn jeugd. Mijn tenniscarrière werd daar in de kiem gesmoord omdat ik ballen oprapen leuker vond dan het tennissen zelf. Zij hield het langer vol en tennist tegenwoordig tegen mijn moeder.
Ook de nieuwe naaste buren komen vragen hoe het gaat. En wat schetst m’n verbazing: bij de buurvrouw heb ik een paar jaar in de klas gezeten op de basisschool in Leens. In groep 3 bleef ik zitten want ik kon niet lezen wat juf op het schoolbord schreef. Ik was te eigenwijs om een bril te dragen, dat was niet hip.
De laatste keer dat ik m’n buurvrouw heb gezien was waarschijnlijk bij de schoolmusical. Ik speelde een verpleegkundige, de meester lag ziek in bed en er ging van alles mis: verkeerde medicijnen, patiënten die verwisseld werden. Het hoorde allemaal bij het script maar ik heb toch uiteindelijk maar voor een ander beroep gekozen. Een carrière als acteur leek me lange tijd trouwens wel wat, maar ook dat is niks geworden.
Overal in het dorp kom ik bekenden tegen van vroeger. We voelen ons welkom en genieten van het dorpse leven. Heel wat rustiger dan de stadse omgeving van de afgelopen jaren. We woonden aan een drukke straat, altijd geluid. Voorbijrazende auto’s en bussen, blaffende honden. In Winsum horen we…. niks. Helemaal niks.
Dit weekend is het eindelijk zover, na maanden klussen gaan we dan echt verhuizen. Onze dochter is inmiddels bijna zeven maanden. Er moet nog steeds veel gebeuren maar we zien wel wanneer we dat doen. Eerst maar eens settelen, echt thuiskomen op ons nieuwe plekje en met al die oude bekenden herinneringen ophalen.
Jeroen Berkenbosch