Dochter overleden Oekraïense vluchteling: 'Wij voelen diepe dankbaarheid'

Anna Kozachok is de dochter van Anatoliy Ivanovich Kozachov, de Oekraïense vluchteling die 14 oktober aankwam in ons land en twee dagen later aan een hartinfarct overleed in het Nescio Hotel in Haren. Daar worden Oekraïense vluchtelingen opgevangen.

De Harense Willemijn Kemp bedacht zich niet en startte een doneeractie om de uitvaart te bekostigen. Nauwelijks twee dagen later was het streefbedrag van 6500 euro al binnen. In totaal hebben 263 donateurs 7.186,00 euro ingezameld.

'Willemijn heeft ons enorm geholpen met de online doneeractie’, zegt Anna. ‘Familieleden, landgenoten, Druzen (een religieuze gemeenschap met leden in o.a. Syrië, red.), Oekraïners in Nederland en heel veel aardige Nederlanders hebben geld gegeven en met ons meegeleefd. Wij hadden deze steun en dit medeleven niet verwacht.’

Dankzij al deze steun kon Anna’s vader begraven worden volgens Oekraïense gebruiken. De familie wilde bijvoorbeeld graag een houten kruis op het graf. ‘Het kruis is een verzoek om Gods genade en om de overledene het eeuwige leven te schenken’, legt Anna uit. Een uitvaartcentrum heeft het houten kruis op eigen kosten laten maken.

Ook was er een herdenkingsdienst in het Nescio Hotel. Anna: ‘Verscheidene Oekraïners hebben geholpen met het bereiden van traditionele gerechten. Daar zijn wij hen heel dankbaar voor.’

Wat op een Oekraïense begrafenis in ieder geval niet mag ontbreken, is Kutya. ‘De basis van dit herinneringsgerecht is graan, dat symbool staat voor wederopstanding. Honing en rozijnen in de hoek symboliseren hemels geluk en fruit herinnert ons aan wat God ons heeft geschonken. Kutya is een soort bemiddelaar tussen onze wereld en het hiernamaals.’

Een Oekraïens restaurant in Groningen heeft langwerpige taarten gebakken voor de bezoekers van de dienst. ‘Deze taarten zijn een symbool van leven’, zegt Anna. ‘De vulling kan verschillen, maar vaak zitten er eieren, groenten, bessen, vlees en erwten in. Wij zijn de makers van deze taarten heel dankbaar.’

Hoeveel er geregeld moet worden voor een begrafenis, heeft Anna de afgelopen tijd wel gemerkt. ‘Maar iedereen wilde een handje helpen. Een bloemenzaak in Haren heeft zelfs een grote krans gemaakt met mijn vaders favoriete bloemen: rode en gele rozen.’

‘Ik wil alle aardige mensen bedanken voor hun lieve bijdragen. Vanaf het eerste moment dat mijn vader was overleden, hebben wij ons gesteund gevoeld: moreel en financieel. Mijn familie voelt daar een diepe dankbaarheid voor.’

Anna’s moeder verblijft nog bij Anna in het hotel in Haren. Zij heeft het moeilijk. ‘Mijn vader en moeder waren 44 jaar getrouwd. Zij mist haar geliefde enorm.’

Anna zelf heeft in Kharkiv haar appartement en haar baan achter moeten laten. ‘De oorlog heeft alles van mij afgepakt’, zegt ze. ‘Maar in Nederland vond ik vrede en vriendelijkheid. Voorlopig wil ik veilig hier blijven. Door de oorlog die Rusland in mijn land is gestart, kan ik geen toekomstplannen maken. De plannen die ik had, waren blijkbaar niet voorbestemd om uit te komen.’