Betaald parkeren in Stad veroorzaakt stress bij TSN Thuiszorg: 'Alsof je in een computerspelletje zit'

Als verpleegkundige Miriam Louwes vanuit haar woonplaats Glimmen naar het TSN-kantoor in stadswijk Selwerd rijdt, parkeert ze haar auto bij het winkelcentrum. Daar wordt een maximale parkeertijd van twee uur gehanteerd, waardoor ze genoodzaakt is om de parkeerschijf in haar auto elke twee uur handmatig te verstellen. Althans, als ze geen parkeerboete wil. ‘Vreselijk onhandig’, vindt ze.

Selwerd is sinds mei dit jaar een betaald parkeren-zone, net als de stadswijken Paddepoel, De Hoogte en Tuinwijk. Sinds ruim een jaar geldt dat ook voor de West-Indische buurt, de Oosterparkwijk, Coendersborg en Helpman-West. Vorige maand kwam daar ook De Wijert-Noord bij, en komend voorjaar betaal je ook als je wilt parkeren in Stadspark, Corpus den Hoorn en Hoornse Meer.

Voorheen konden zorgverleners zoals Miriam gebruik maken van een speciale parkeervergunning, waardoor ze zonder problemen hun auto voor de woning van een hulpbehoevende cliënt in de stad konden parkeren. ‘Maar die vergunning geeft de gemeente sinds anderhalf jaar niet meer af’, weet TSN-teammanager Daniël van Voorn. ‘Sindsdien is de rompslomp voor onze medewerkers toegenomen. Daarnaast is het een behoorlijke kostenpost, omdat je normaal je auto gewoon gratis kon parkeren.'

Vooropgesteld: de zorg die TSN biedt, lijdt volgens Van Voorn niet onder de parkeerproblematiek van de medewerkers. ‘We zullen altijd de kwaliteitszorg verlenen die van ons gevraagd wordt en dus blijven zorgverleners hun auto’s overal parkeren als dat nodig is. Maar we maken nu wel behoorlijk onnodige kosten’, zegt hij. ‘Onze medewerkers kunnen al die kosten declareren; dat financiert TSN zelf. Maar indirect kost het verzekeraars en de gemeente ook geld. En vooral dat laatste is nogal dubbel, omdat deze kosten juist worden gemaakt door gemeentelijk beleid.’

Maar de gemeente is onvermurwbaar, zegt Van Voorn. ‘De flexibele parkeervergunningen worden niet meer afgegeven. We krijgen het advies om van P+R-parkeerplekken gebruik te maken, maar in de praktijk is dat niet haalbaar.’

Dat beaamt verpleegkundige Miriam: ‘Ik had laatst een spoedsituatie van een cliënt die thuis op sterven lag. In zo’n heftige situatie denk je niet als eerste aan het activeren van de parkeer-app. En soms werk je niet in de meest veilige buurt of moet je materialen meenemen. Dan ga je, vooral als het buiten donker is, liever niet met de fiets op pad.’

Of de thuiszorgmedewerkers van TSN routes per fiets of auto afleggen, hangt af van de route, benadrukt Van Voorn. ‘En sommige routes zijn per fiets niet te doen, anders kunnen de verpleegkundigen zich niet aan hun schema’s houden. Op deze manier komt de continuïteit van de zorg in gevaar.’

In de praktijk zijn de thuiszorgmedewerkers, die hun auto in betaald parkeren-zones neerzetten, meer dan nodig bezig met hoeveel tijd ze nog hebben voordat de parkeertijd verstreken is. ‘Soms zie ik, terwijl ik een cliënt thuishulp geef, zo’n scanauto van de gemeente rijden. Dan denk ik meteen: oei, heb ik m’n parkeer-app wel aan staan? Het is net alsof je in een computerspelletje zit’, lacht Mirjam.

De extra kosten die één thuiszorgmedewerker per dag maakt, variëren. ‘Als je je parkeer-app een half uur te laat uit zet, kan dat zomaar vijf euro kosten’, vertelt regisserend wijkverpleegkundige Sharlyne. ‘In Groningen kun je bovendien eerst in de ene parkeerzone zitten en honderd meter verderop in de andere. Als je dat bij je volgende adres vergeet aan te geven, ben je zo een boete rijker.’

‘Het gebeurt ook dat je de parkeer-app alvast activeert, je bij een cliënt aanbelt, maar diegene om wat voor reden dan ook niet thuis is. Dan betaal je wel een starttarief van veertig cent. Allemaal kleine beetjes, maar alles bij elkaar opgeteld kunnen de kosten hoog oplopen. En voordat je declareert, moet je de parkeerkosten of boete eerst zelf betalen. Niet iedere collega heeft die mogelijkheid.’

En zo kan er gerust gesproken worden van parkeerstress bij TSN, waar het onderwerp al maandenlang een discussiepunt is. Van Voorn ziet dat de problematiek ertoe leidt dat zorgverleners daardoor liever buiten de stad Groningen aan de slag gaan, waar parkeerproblemen geen issue zijn.

‘Zorgverleners van buiten de stad die bewust de keuze hadden gemaakt om in de stad te werken, jaag je weg. En dat terwijl het al zo behelpen is op de arbeidsmarkt. Sinds het probleem speelt zijn we met de gemeente in gesprek, maar voor ons is de climax nu wel bereikt.’

De cliënten waar Miriam en Sharlyne komen, gaan volgens het tweetal goed om met de parkeerproblematiek die de thuiszorgmedewerkers ervaren. ‘Er is gelukkig begrip voor. Soms wordt bij binnenkomst al gevraagd of ik hun parkeerkaart nodig heb’, zegt Miriam. ‘Dat is hartstikke lief, maar het doet niets af aan het onderliggende probleem. Of ik nu naar werk buiten de stad zoek? Ik heb het overwogen, dat zeg ik eerlijk. Maar ik zie het nog even aan.’