Door de mand: Kees Vlietstra verscheen ook wel eens 'niet fit genoeg' op de training

Beide spelers kwamen te laat en waren smoor. Rondom dronken. Of in de woorden van Fledderus: ‘We achten ze niet in staat om te trainen. Ze waren te laat en niet fit genoeg om te trainen.’

Fledderus heeft beide spelers naar huis gestuurd. ‘Niet fit genoeg.’ Spitsvondig van Fledderus. In de mannen appgroep van mijn geliefde korfbalclub Nic. werd er druk gereageerd op dit nieuws. Waar normaal alleen felicitaties naar een jarige worden gestuurd (hulde), vrouwonvriendelijke filmpjes worden gedeeld en Ajax, PSV en Feyenoord-fans worden gebashd, werd er nu schande gesproken over het gedrag van Ngonge en Musampa.

Teksten als ‘afscheid nemen van dit gif’ en ‘zonder pardon wegsturen’ lieten niks te raden over. Oud-trainer Hans van de Kaa had gelukkig een hele andere mening.

'Volgens mij zijn dit de enige twee spelers die wisten wat er gebeuren moest, uitvoering een 10.'

Gedachten dwaalden direct af naar eigen ervaringen met dit fenomeen. Niet fit genoeg om te trainen maar toch gewoon mee doen. Ergens in de nazomer van 1993. Samen met mijn broer een gezellige middag op het terras van De Grote Griet met Grote Glazen. Hadden al een paar keer tegen elkaar gezegd dat dit de laatste was want we moesten zo nog trainen.

Er zaten een paar Grote Glazen tussen woorden en geen daden. Ergo: we verschenen niet fit genoeg bij de training. Maar deden wel mee. Toenmalig hoofdtrainer Freek Keizer was een fanatiek baasje. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of hij wist van ons bacchanaal ter voorbereiding op die training.

Wat ik nog wel weet van die training is dat broerlief en ik Freeks uitleg van de oefeningen zeer letterlijk in de praktijk brachten. Bij een oefening waarbij we op de korf moesten schieten riep de trainer dat we moesten ‘dansen na het schot’ waarna we als twee gabbers stonden te hakken. Teamgenoten keken ons smalend aan. Dat ging over in lichte ergernis toen we spontaan een klompendansje inzetten.

Bij de volgende oefening waarin we ‘naar binnen moesten vallen’ deden we een wedstrijdje wie de grootste hap Gronings gras kon herkauwen. Om de tien seconden namen we à la Pierre van Hooijdonk een snoekduik om te eindigen in een woeste glijvlucht met de bek vol gras. Deze acties werden wisselend ontvangen. Wij vonden het wel grappig. Onze teamgenoten een stuk minder.

Toch mooie tijden. Terug naar de onze. Terug naar afgelopen woensdag.

WK voetbal voorbeschouwing in de Rabo studio van het Groninger Forum. Onder leiding van RTV Noord-presentator Niiwino Geertsema praten Youri Mulder, Imke Courtois, Suze van Kleef en Arthur Numan over het komende, omstreden, WK voetbal. In de zaal zitten een kleine honderd mensen. Voornamelijk mannen. Veel sportjournalisten.

Collega columnist Jan Mulder zit ook in de zaal. Naast zijn Johanna. Eerste keer dat ik ze in het wild zie. Bedwing mezelf om een selfie met ze te maken. Moet professioneel blijven. Het is een vermakelijke avond. In de pauze een biertje. En nog een. ‘Dit is de laatste,’ mompel ik in mezelf. Moet professioneel blijven. Bij aanvang van het tweede gedeelte zitten er drie glazen tussen gemompelde woorden en geen daden.

Het blijft een mooie avond. Met name Arthur Numan vertelt smakelijke anekdotes. Voel druk op mijn blaas. Biertjes willen eruit. Ik ga regelmatig verzitten. Helpt niet echt. Hoop dat Niiwino er een eind aan maakt. Aan de avond. Dan kan ik pissen. Maar nee, we gaan tot slot nog een spelletje spelen. Variant op de petje op-petje af quiz. In een flits denk ik aan Wilfried de Jong en Mathijs van Nieuwkerk die dit spelletje altijd in Holland Sport met hun publiek speelden. Hoe zou het met Van Nieuwkerk zijn in afwachting van het naderende Volkskrant-verhaal? Hij zal wel in spanning zitten.

Zit ik ook. Met mijn benen over elkaar. Druk op de blaas. Lukraak steek ik een geel en dan weer een rood papiertje in de lucht. Die gekleurde kaarten corresponderen met antwoorden op de door Niiwino gestelde WK-vragen. Tot aan de finale heb ik alle antwoorden goed. Met nog twee andere kandidaten word ik naar het podium geroepen voor de finale.

We moeten voor de panelleden staan. Ik voel de ogen van Suze van Kleef in mijn rug prikken. Schommel mijn lichaamsgewicht van links naar rechts. Het klotst. Ook onder mijn oksels inmiddels. Als de derde finalist afvalt en met de derde prijs, een mouwhemd van Radio Noord, op de tribune gaat zitten kijk ik eens naar mijn laatste tegenstander. Shit, dat is Thijs de Jong. Dé Thijs de Jong van het Dagblad. Die maakt zelf sportquizzen. Sterker nog, Thijs de Jong ís een sportquiz.

Ergo: Thijs wist dat Daley Blind 94 interlands achter zijn naam heeft staan, ik ging voor 93, en daarmee won hij twee kaartjes voor een EK-kwalificatieduel van Oranje. Met de tweede prijs, een fles Glasgow Rangers Arthur Numan Gin, sprint ik naar de wc.

Op de afterparty in de Grote Griet komen beide finalisten tot een win-winsituatie. We nodigen elkaar uit. Om samen een paar glazen Arthur Numan Gin te drinken tijdens een WK-duel van Oranje. Niet te veel, beloven we elkaar, het moet tenslotte professioneel blijven. Als tegenprestatie mag ik mee naar een EK-kwalificatie duel van datzelfde Oranje.

Op de fiets terug van De Grote Griet naar Meerstad fietst Hans van de Kaa mee in mijn hoofd: 'Volgens mij zijn dit de enige twee spelers die wisten wat er gebeuren moest, uitvoering een 10.'