Yvonne uit Veendam brengt mp3-spelers naar daklozen in Newcastle: ‘De muziek raakt hen’

Zondag 18 december om 09.30 uur pakt De Noord de boot vanuit IJmuiden naar Newcastle. Ze draagt twee dozen vol mp3-spelers. ‘Ik kon niet genoeg discmans vinden, dus ben ik overgestapt op mp3-spelers’, legt ze uit. ‘Er blijken in Newcastle punten te zijn waar deze opgeladen kunnen worden.’

Op de mp3-spelers staan verschillende liedjes en boodschappen van artiesten en andere mensen die mee hebben gedaan aan het initiatief van De Noord. ‘Een dag voor vertrek zette ik alle puntjes op de i en luisterde ik het af. Het is een prachtig geheel geworden. Ik kan mij zo voorstellen dat de muziek met de persoonlijke en bemoedigende boodschappen een glimlach op het gezicht van James en zijn dakloze vrienden tovert. Dat ze even niet denken aan de kou en hun vaak vervelende en hartverscheurende situatie.’

James is een goede vriend van De Noord die zij tijdens een eerdere reis naar Newcastle ontmoette. Op een plein in de stad kwam ze hem voor het eerst tegen. ‘Hij speelde mondharmonica om zo wat centen te verdienen.’ Ze raakte met hem in gesprek en schreef later in Nederland zijn levensverhaal uit voor de Noord-Nederlandse straatkrant.

In de jaren daarna keerde ze terug naar Newcastle om James te ontmoeten. Hij inspireerde Yvonne om zich ook in te zetten voor daklozen in Engeland. Anders dan in Nederland zijn er in Engeland namelijk weinig voorzieningen voor daklozen en kunnen ze vaak geen plek vinden om bijvoorbeeld de nacht door te brengen. ‘Ik besprak mijn plan van de discmans/mp3-spelers dan ook met James. Hij was direct enthousiast.’

Eenmaal aangekomen in het Engelse Newcastle begint ze met de voorbereidingen voor het rondbrengen van haar ‘cadeautassen’ met mp3-spelers. Maar ze heeft ook nog een andere belangrijke taak: James vinden. Dit blijkt niet gemakkelijk, aangezien ze hem telefonisch niet meer kan bereiken.

‘Uit betrouwbare bron vernam ik dat hij ergens in het centrum was. Ik sms’te hem dat ik op maandag om half drie bij het monument in de stad zou staan. Daar waar we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Ik vond dat James als eerste een mp3-speler in ontvangst moest nemen, want dan wist hij wat we gaan uitdelen’.

Als ze die maandagmiddag op het plein staat, is James in geen velden of wegen te bekennen. Yvonne besluit om nog wat spullen te kopen voor de cadeautassen en later terug te komen. Een paar uur later zijn alle inkopen gedaan, maar James is nog steeds nergens te bekennen. Wel komt ze andere oude bekenden tegen. Yvonne: ‘Ik raakte in gesprek met Maikel, Stefan en John. Ze zaten op de grond en bedelden om geld. John herkende mij nog: ‘Je was hier van de zomer ook. Jij bent die vrouw uit Nederland die toen op zoek was naar James’, zei hij.' Yvonne vertelt dat ze hem nu opnieuw zoekt en John belooft wat rond te vragen. ‘Ik vertelde hem dat ik de volgende dag terug zou komen en dan een cadeautje zou meenemen. Hij glimlachte van oor tot oor.’

Helaas vindt Yvonne die dag James niet. Wel werkt ze tot half een ’s nachts door aan de cadeautassen om ze de volgende dag rond te kunnen brengen.

De volgende dag, gewapend met tientallen cadeautassen met de mp3-spelers, thermohandschoenen, doekjes om de handen schoon te maken, thermosokken en een lichtje, gaat de Veendamse weer op pad. Ze brengt haar pakketjes rond bij de verschillende daklozen in het centrum van Newcastle.

Later die dag, nadat ze vele mensen blij heeft gemaakt, wacht Yvonne zelf een verrassing. Als ze een café uit loopt, hoort ze een man roepen 'Armbanden, zelfgemaakte armbanden!' Yvonne ziet iemand op de grond zitten. 'Ik had nog drie tasjes bij me en besloot de man er eentje te geven. Toen ik dichterbij kwam, zag ik tot mijn verbazing dat het James was. Ik kon mijn ogen niet geloven. 'James!', riep ik. Verbaasd keek hij op. 'Yvon!' Ik knielde bij hem neer en gaf James een grote knuffel. Hij moest huilen. Ik ook. Hij gebaarde mij naast hem te komen zitten en liet de armbandjes zien die hij zelf maakt. Hij hoopte die dag achttien pond te verdienen, zodat hij ’s nachts in de opvang kon slapen.’

Maar naast de mooie armbanden vertelt James aan Yvonne dat het met hem de afgelopen maanden niet goed was gegaan. ‘James vertelde me dat hij diabetes heeft en liet me zijn insulinespuit zien en de dingetjes waarmee hij zijn suiker kan meten. Daarnaast vertelde hij me dat hij kanker heeft en inmiddels een chemotherapie ondergaat. Hij is stabiel, maar de kanker is er nog steeds. Verschrikkelijk, ik schrok er enorm van.’

Het is voor Yvonne een emotioneel weerzien. Sowieso is het voor haar een emotionele reis met veel ontmoetingen. Zo blij als ze is met alle vrolijke gezichten, zo confronterend zijn de omstandigheden waarin de daklozen leven. Het liefste wil ze alle problemen één voor één oplossen. ‘Ik ben helaas geen superwoman’, zegt ze. ‘En ik kan niet de hele wereld op mijn nek nemen, hoe graag ik dat ook wil.’

In ieder geval heeft ze met haar cadeautassen vele daklozen een lichtje gegeven in donkere dagen. Yvonne: ‘De muziek raakt hen. Vooral het verhaal en lied van John Nuttall. Hij is een singer/songwriter uit Engeland en is vaak bij vrienden in Veendam te vinden. Ik vertelde John over mijn idee. Speciaal voor de dakloze mensen vertelde hij het bijbelverhaal over de verloren zoon. Dat hoe bont je het ook hebt gemaakt of hoe je leven er op dit moment ook uit ziet, er is altijd een weg terug. John sloot af met één van zijn liedjes: Welcome Home.’