Gronings vrachtschip haalt drenkelingen uit oceaan: 'Hun leven hing aan een zijden draadje'

Op 28 december pikte de kapitein van Hanze Göteborg het radiosignaal 'mayday' op. Het bleek afkomstig van vier Amerikaanse ex-militairen die deelnamen aan een roeiwedstrijd over de Atlantische Oceaan. Door het slechte weer was hun roeiboot omgeslagen en het lukte hen niet om de boot vlot te trekken. Daarom hadden ze hun toevlucht genomen tot het kleine vlot dat voor de veiligheid aanwezig was in hun roeiboot. Vanuit daar zonden ze hun noodsignaal op goed geluk de zee op.

MS Hanze Göteborg bevond zich op dat moment zo'n twintig kilometer van het vlot. 'Het was een zeer zwak signaal', zegt Dekker', die de reddingsactie vanuit Groningen zo goed en zo kwaad volgde als het kon.

'De bemanning kon desondanks de locatie vaststellen en zette koers richting het vlot. Je moet beseffen dat ons schip 180 meter lang is en het was zeer slecht, stormachtig weer. Er was sprake van forse deining en het was ook nog eens pikdonker. Toch is het gelukt om het vlot te bereiken.' Vervolgens lukte het de mannen met een touwladder om vanaf het vlot aan boord te klimmen.

'Het was een onmogelijke operatie, ik neem mijn petje diep af voor de bemanning. Zo'n schip kun je niet achteloos manoeuvreren. Stel je voor dat er een grote, stalen wand van zes verdiepingen op een klein vlot afkomt. De kapitein moest het vlot vrijhouden uit de wind, waarna de vier met een touwladder aan boord moesten komen. Gelukkig hadden de mannen - ondanks bijna een etmaal op het vlot te hebben gezeten - daarvoor nog genoeg kracht', aldus Dekker.

De Amerikanen namen deel aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge, een roeiwedstrijd over de Atlantische Oceaan, waar ook een Nederlands team aan deelneemt. De ex-militairen waren 12 december vertrokken vanaf de Canarische Eilanden met als beoogde eindbestemming het Caribische eiland Antigua. Een paar dagen eerder was MS Hanze Göteborg met 25.000 ton mineraalrijk zand vertrokken van Mozambique naar de Canadese stad Contrecoeur.

De bemanning van zestien man sterk was, ondanks het vroege tijdstip, in haar geheel wakker tijdens de actie, zo reconstrueert Dekker. 'Ze waren allemaal aan het zoeken, alle verrekijkers waren in bedrijf. De kok was al bezig om warm eten te maken en de bedden werden opgemaakt. Alle lof voor de bemanning en de kapitein.' Overigens gaat het om bemanningsleden met een aantal verschillende nationaliteiten, maar zijn er geen Nederlanders aan boord.

Dekker kan niet genoeg benadrukken hoeveel geluk de Amerikaanse veteranen hebben gehad. 'Het is ook nog eens een afgelegen deel van de oceaan', weet de directeur van de Groningse rederij. 'Het is niet een route die veel gevaren wordt. Het volgende schip dat ze zouden tegenkomen was vijf dagen later, dat zegt genoeg.'

Ondanks de snelle reddingsactie moet het geen pretje zijn geweest voor de veteranen, denkt Dekker. 'Die mannen hebben 22 uur op dat vlot gezeten. Je moet je in een vlot wurmen, dan slaat de paniek wel toe hoor, ook al ben je ex-militair', zegt hij. 'Het is een heel krap vlot en het liep langzaam vol met water. Het werd door het slechte weer overal naartoe geslingerd, dat kan niet anders. Vier meter omhoog, vier meter omlaag, en dat telkens opnieuw. Urenlang.'

'Ze moeten ongetwijfeld gedacht hebben dat hun laatste uur geslagen had. En toen was daar opeens ons schip. Hun leven heeft aan een zijden draadje gehangen. Dat beseffen ze zich terdege. Eenmaal aan boord waren ze diep onder de indruk. Er hebben direct al de nodige tranen gevloeid, heb ik gehoord.'

'De vier zijn ontvangen met een warme maaltijd, een warme douche en een warm bed. Ze kregen ieder een telefoon om naar huis te bellen. De mannen waren vanzelfsprekend zeer dankbaar. En ook voor onze bemanning gaf het een goed gevoel om zoiets te mogen doen', blikt Dekker terug.

Hoewel het al een week geleden is, is Dekker nog steeds onder de indruk. 'Ik heb zelf ook gevaren. Ik kan me voorstellen hoe het geweest moet zijn aan boord. Vele jaren geleden heeft een schip van onze rederij eens Vietnamese bootvluchtelingen opgepikt, maar dit verhaal is natuurlijk nog wel een stuk spectaculairder.'

Dekker heeft wel nog een stichtelijk woord over voor de fortuinlijke Amerikanen. 'Je denkt dat je misschien als veteraan alles aankan, maar de natuur is krachtig. De zee helemaal, die is groot en machtig, daar win je het niet zomaar van. En ja, je kunt je natuurlijk ook afvragen wie er nou in vredesnaam deelneemt aan zo'n roeitocht.'

Maar voorop staat het goede einde van dit bijzondere verhaal. Het is zo uitzonderlijk, dat Dekker naar Canada vliegt en erbij is wanneer komende zondag MS Hanze Göteborg, met twintig man aan boord in plaats van zestien, aankomt in Canada. Behalve de vrouwen en kinderen van de veteranen is Dekker daar dan ook te vinden op de kade van Contrecouer, langs de rivier Saint Lawrence, niet ver van Montreal. Dekker zal dan alle twintig mannen, bemanning en drenkelingen, op vaste wal hartelijk verwelkomen. Ongetwijfeld wordt dat opnieuw emotioneel.

Een van de mooie dingen van het verhaal vindt Dekker dat er op zee andere wetten gelden dan op land. 'Op zee kom je elkaar altijd en overal te hulp. Als er iets gebeurt, zoek je net zolang tot je de drenkelingen gevonden hebt. Dat is een van de dingen die het leven op zee zo bijzonder maakt. Het moest zo zijn in de dagen tussen kerst en oud en nieuw. Het is eigenlijk een verlaat kerstverhaal', besluit Dekker.