Als de lokroep van Zwanie door het Gorechtpark galmt, spreidt 'Kwaakie' de vleugels

Zwanie en haar gezin gaan er graag even tussenuit en vaak wordt dat gezamenlijke ommetje gecombineerd met een bezoek aan het park. Daar hebben ze inmiddels zo'n hechte band opgebouwd met een van de eenden, dat die zonder aarzelen op elke lokroep van Zwanie afkomt. Aanvankelijk was er ook een witte eend bij, maar die hebben Zwanie en haar gezin inmiddels al een poosje niet meer gezien. Maar de band met 'Kwaakie' vergoedt alles. 'Als ik in de zomer op het gras ga zitten en hem roep, dan komt-ie bij me zitten. Het is zo'n lief beestje.'

In de praktijk blijkt dat Zwanie niets te veel heeft gezegd. Als ze haar favoriete eend in het Gorechtpark tweemaal luidkeels roept, is in de verte al een donker stipje zichtbaar. 'Kijk, daar komt-ie al aan', zegt ze, wijzend in de lucht. Als 'Kwaakie' in het water is neergestreken, verschijnt er een brede glimlach op het gezicht van Zwanie. 'Hé laiverd', begroet ze de eend.

'We maken dit nu elke keer mee. Hij hoeft m'n stem maar te horen en hij komt eraan.' Hoewel er meer eenden in het Gorechtpark ronddobberen, is dit de enige die zo accuraat op Zwanie reageert. 'Ik ken 'm al van kleins af aan', zegt Zwanie, als ze een verklaring probeert te vinden waarom de eend zo goed naar haar luistert. Uiteindelijk komt ze lachend tot een verhelderende conclusie. 'Het komt natuurlijk door m'n voornaam.'