Hanna cijfert zich weg voor dieren op leeftijd: 'Ik heb moeite om nee te zeggen'

En de liefde is wederzijds. Als Hanna de dieren bij naam roept, komen ze zonder aarzelen naar haar toe. En dat het niet om slechts een paar katten gaat, wordt na een blik door het dierentehuis al snel duidelijk. 'Hoeveel het er zijn? Hou het maar op iets meer dan zeventig', lacht ze. Honden, katten, schapen, konijnen en een pony: ze genieten pal langs de Duitse grens allemaal van hun oude dag.

'Dit dierentehuis is speciaal voor kansloze dieren die niet meer herplaatst kunnen worden', legt ze uit. Geen toeval, want Hanne heeft altijd al een zwak gehad voor de dieren die het wat moeilijker hebben. Dan wel doordat ze iets mankeren, dan wel door ouderdom. 'Ik had ze altijd om me heen en op een gegeven moment liep het beetje uit de hand. In 2014 heb ik vervolgens de stichting opgericht.'

Hanna heeft wel één probleem. 'Ik heb moeite om nee te zeggen', geeft ze schoorvoetend toe. En omdat de nodige dieren worden aangeboden, leidt dat steevast tot dilemma's. 'Welk dier ik ook aanneem, vaak is het al te veel', erkent ze. 'Maar als me dan wordt verteld dat zo'n diertje anders wordt ingeslapen, kan ik het niet over m'n hart verkrijgen om nee te zeggen. De deur staat hier altijd open.'

Terwijl ze haar verhaal doet, komt een van de katten bij haar op schoot zitten. Het zijn ook vooral katten die worden aangeboden. Maar soms moet ze onverbiddelijk zijn en nee verkopen. 'Op vee zit nu bijvoorbeeld een stop, meer ruimte is er simpelweg niet. En het moet hier wel De Achtste Hemel blijven. Als ik nog meer dieren zou toelaten, worden de omstandigheden minder. Zo heb ik nu dertig katten, dat is nog overzichtelijk en dan hou je het leuk.'

Dat ze zich juist bekommert om dieren met een krasje komt voort uit situaties die Hanna in het verleden meemaakte met dieren op leeftijd, waarmee ze een band voor het leven opbouwde. 'Ik vermenselijk het altijd een beetje. Hoe zou jij het vinden als je je plas niet kunt ophouden dan maar een spuitje krijgt? Ook oude en gemankeerde dieren hebben recht op een leven. Als ze hun plas niet kunnen ophouden, is het maar wat harder poetsen in huis. Een plasje meer of minder maakt dan ook niet uit.'

'Of ik me meer mens of dier voel? Poeh, daar vraag je me wat. Een kruising ervan, mag dat?', lacht ze. 'Het verzorgen is veel werk en ik ben dan ook altijd op zoek naar mensen die vrijwillig willen helpen. Zelf ben ik hier elke dag van de week 24 uur per dag mee bezig. Daardoor ben ik in een paar jaar wel heel oud geworden, maar het hoort erbij.'

Rondkomen is nog wel een dingetje voor de stichting, geeft ze toe. De dieren moeten immers allemaal verzorgd worden en te eten krijgen. Door wat bekendheid te verkrijgen, hoopt Hanna donateurs te werven. En dat lukt aardig. 'Het gaat goed en we kunnen de rekeningen betalen. Stichting Dierenlot helpt ons ook enorm, we hebben zaterdag zelfs een busje van ze gekregen.' Een geschenk uit de hemel, vindt ze. 'Dat konden we zo goed gebruiken.'

De tijd die de dieren opslokken gaat wel ten koste van Hanna's eigen vrije tijd, vertelt ze. 'Sinds kort ga ik weer naar de tandarts, daar moet ik echt tijd voor vrij maken. Of ik wel tijd heb om te douchen? Zullen we het ergens anders over hebben?', lacht ze.

Op vakantie is ze ook al jaren niet meer geweest. 'Ik probeer er wel naartoe te gaan om een paar uurtjes vrij te hebben. Dat ziet er goed uit, want sinds kort is er iemand bij om te helpen. Fijn, want de dieren staan op één. Ik wil ze allemaal een zorgeloos leventje bieden, met alleen warmte, liefde en blijdschap. Tot hun allerlaatste snik.'