Deze dag: Hannelore is gevonden

Schrijver Richard Klinkhamer
Schrijver Richard Klinkhamer © Eigen foto
Weg was ze, ineens. Spoorloos verdwenen. Alleen de fiets van Hannelore, vrouw van schrijver Richard Klinkhamer, was teruggevonden. Op station Winschoten. Toen Klinkhamer negen jaar later naar Amsterdam verhuisde, lieten de nieuwe bewoners met groot materieel de tuin diep omspitten. Onder de betonnen vloer van een schuurtje werden menselijke resten aangetroffen. Op 4 februari 2000 kwam de bevestiging. Hannie was gevonden.
‘Een schoonheid. Tien jaar jonger dan ik. Lief, belezen, gevoel voor humor. Een perfect wijf’. Zo omschreef de schrijver zijn vrouw, die hij na een echtelijke ruzie met een koevoet de hersens had ingeslagen, zo bekende hij aan de politie.
Hannelore Godfrinon kwam als jong meisje terecht in het gezin van Richard en zijn toenmalige vrouw Leontine. Omdat haar eigen ouders niet voor haar konden zorgen. De reden: haar vader had bij een ruzie haar moeder gedood, met een hamer de schedel ingeslagen. Huiveringwekkend, helemaal in het licht van wat haar later zelf overkwam.
Als het huwelijk strandt met zijn toenmalige vrouw, vinden Richard en Hannelore elkaar. Na een jaar trouwen ze en gaan wonen aan de Gernaatweg, tussen Ganzedijk en Hongerige Wolf. De ‘Klinkhamers’ kunnen het goed vinden met hun buren, de vrouwen zijn vriendinnen.
Buurman Harry Weites vertelde me aan de vooravond van de rechtszaak, dat hij al vanaf het begin zeker wist, dat Richard verantwoordelijk was voor de verdwijning van zijn vrouw Hannie. Maar ook, ‘dat het niet zijn bedoeling was geweest haar van het leven te beroven'.
Collega Goos de Boer omschrijft de rechtszaak tegen Richard Klinkhamer die volgde als ‘een van de merkwaardigste’, die hij ooit zag. Klinkhamer nam regelmatig het woord in de rechtszaal, maar aan wat hij zei, was volgens Goos geen touw vast te knopen. Onderzoekers van het Pieter Baan Centrum beoordeelden de schrijver eerder als ‘verminderd toerekeningsvatbaar'.
Met een boek over zijn tijd in het vreemdelingenlegioen, getiteld ‘Gehoorzaam als een hond’ verwierf Klinkhamer enige bekendheid als schrijver. Na de verdwijning van Hannelore speelde hij als belangrijkste verdachte een spel met de politie, vol plagerijen en suggesties.
In het manuscript ‘Woensdag gehaktdag’ omschrijft hij, hoe de hoofdpersoon het stoffelijk overschot van zijn vrouw laat verdwijnen door het tot gehakt te vermalen. Klinkhamer schrijft over zijn dorpsgenoten: ‘Ze maakten van mij een monster dat al gravend en metselend, het in stukken gesneden lijk van zijn vrouw had laten verdwijnen. En zo zou het ook wel eens gebeurd kunnen zijn.’
Toen Hannie verdween, liet de politie een pas gestorte betonnen vloer uit de badkamer slopen. Een andere verse betonvloer lieten ze ongemoeid: die van een schuurtje in de tuin. ‘En daar hadden ze wel moeten zoeken’, vond Weites achteraf. In hoger beroep werd Richard Klinkhamer veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. Al na twee jaar mocht hij het restant van de straf thuis uitzitten, met een enkelband.
Op deze dag, 4 februari 2000, werd na negen jaar duidelijk, wat de verdwenen Hannelore Godfrinon was overkomen. De verpleegster van de kinderafdeling in het ziekenhuis van Winschoten was doodgeslagen door haar eigen man. In 2016 stierf Richard Klinkhamer zelf, berooid en alleen in Amsterdam.
In gesprek met de Volkskrant zei hij eens over die fatale daad: ‘Je vergeet het niet, ik denk dagelijks aan haar.' Hij wijst dan naar de foto van Hannie op zijn volgeplakte muur. 'Ze is de enige vrouw van wie ik ooit heb gehouden.'