Bevingsperikelen krijgen gezicht in expositie: 'De geschiedenis herdenken'

In de expositiezaal ruikt het nog naar olie en metaal. Nog niet zo lang geleden stonden hier de scheepsmotoren van het Noordelijk Scheepvaartmuseum. ‘Je kunt ook zien waar ze stonden’, zegt museummedewerker Sanne Meijer wijzend naar de olievlekken op de grond. ‘Maar nu gebruiken we het voor deze expositie.’

De zaal is gevuld met het werk van kunstenaar Alice Wielinga. ‘Ze heeft allerlei Groningers uit het bevingsgebied geportretteerd op haar eigen manier: naar ze luisteren, ze op de foto zetten en vervolgens heeft ze de aarde die ze heeft meegenomen van de plekken waar ze was vermengd met inkt en daarmee de foto’s beschilderd’, vertelt Meijer. ‘Zo komt deze mooie bijzondere compositie tevoorschijn.’

Er hangen bekende gezichten tussen. ‘Dit is bijvoorbeeld Sandra Beckerman, Kamerlid van de SP en zij zet zich in voor gedupeerden’, legt Meijer uit. ‘Daar hangen Boelo ten Have en Annemarie Nijhoff die in dat roze geverfde monument in het Oldambt wonen', zegt ze terwijl ze wederom naar een kunstwerk wijst.

‘Het idee erachter is dat de gaskraan straks dicht gaat, maar hoe gaan we verder met dit gebied? Die verhalen staan in het boek, waar geschreven portretten staan waar ik er zelf ook een paar van heb geschreven. En ze zijn ook weergegeven in het werk van Wielinga. En daar komen hele verschillende antwoorden op. Sommigen hebben een idee van: we gaan ervoor, kop d’r veur. Anderen zien het minder positief. En dat leverde hele interessante verhalen op.’

Ernst Lofvers uit Thesinge is ook door Wielinga en Meijer geportretteerd. De versterking van hun huis is volledig vastgelopen. Lofvers slaapt regelmatig op zolder, op de overloop of in de pipowagen in de tuin omdat ze een slaapkamer tekortkomen.

Het huis van het gezin zou worden verbouwd. Maar toen Lofvers zich meldde bij het Centrum Veilig Wonen om informatie in te winnen voor die verbouwing, bleek het huis niet in orde. Het moest worden versterkt of worden gesloopt. Ondertussen zit het hele traject al jaren vast.

‘Toen we in het huis kwamen wonen, was de jongste nog zo klein dat ze bij ons op de slaapkamer kon. Maar die is inmiddels zo oud, zit op de middelbare school en heeft echt een eigen ruimte nodig. Vannacht hebben we op zolder geslapen omdat onze oudste laat thuis kwam en mooi in de pipowagen kon.’

Maar Lofvers richt zich op de toekomst en houdt zich niet alleen met zijn eigen huis bezig. Op het kunstwerk dat Alice Wielinga van hem heeft gemaakt is hij in de weer met een hark. Hij staat in een stukje groen, dat op een kale gaswinningslocatie is gemonteerd.

‘Die locatie bij het dorp is echt een doorn in het oog’, vertelt Lofvers. ‘Het is een hele lelijke plek vol asfalt, beton en hekwerk. En dat bij de entree van Thesinge. We zouden heel graag zien dat het wat groener zou worden, en misschien een soort herdenkingsplekje.’

‘De gaswinning heeft natuurlijk heel veel ellende met zich meegebracht, maar het heeft Nederland ook heel veel comfort gebracht. Dat moeten we ook niet vergeten en het hoort bij de geschiedenis van Groningen. Het zou zo mooi zijn als je zo’n locatie kunt veranderen in een groene oase waar je die hele geschiedenis kunt herdenken.’

Daarvoor is Lofvers bezig met een project via Toukomst, van het Nationaal Programma Groningen, maar dat schiet nog niet echt op. ‘We gaan van procedure naar procedure. Maar de kunstenares heeft met dit werk een hele mooie aanzet gedaan. Dit is het droombeeld waar we naartoe zouden willen.’