Cv-ketelfantast kocht 'revolutionaire' ketel online bij Alibaba

De gasloze cv-ketel bestelde Van der R. gewoon via de webshop Alibaba in China en het geld staken ze vooral in eigen zak om er auto’s, dure horloges, sierraden, pakken en schoenen van te kopen en vakanties van te vieren.

Voor deze ‘geraffineerde oplichting’, zoals de officier van justitie woensdag de praktijken van ex-dakloze en ex-gedetineerde Van der R. (52) en zijn rechterhand G. (54) noemde, moeten beiden van justitie lang de cel in. Van der R. voor vijf jaar en G. zestien maanden.

Beide stonden woensdag voor de rechtbank in Groningen omdat ze ervan worden verdacht samen via valsheid in geschrifte Rabobank te hebben opgelicht. Voor Wubbo van der R. Komt daar nog een tweede verdenking bij van poging tot oplichting. Hij trachtte namelijk ook nog eens een krediet van twintig miljoen los te weken bij de bank.

Was het goedgelovigheid, waren het de eurotekens, of zat misschien iedereen gewoon te slapen? In de rechtszaal waar beide ‘ondernemers’ zich moesten verantwoorden werd wel duidelijk welk spoor van financiële en persoonlijke ellende ze hebben achtergelaten. Maar waarom iedereen blindelings meeging in hun onwaarschijnlijke verhaal bleef een groot raadsel.

Het waren niet de minsten die Van der R. en G. wisten te strikken voor hun plannen. Een Heineken-manager gaf zijn baan op voor een directeursfunctie bij Wubaro.

Advocaat Peter Paul Bruens, destijds werkzaam bij De Haan Advocaten in Groningen maar sinds drie jaar niet meer, werd adviseur. Directeur Henk Westera van elektronicafabrikant VDH in Roden zat aan tafel, evenals vastgoedondernemer Robert Haverkort uit Peize. Ook Thijs Aarten, oud-directeur van nota bene het technisch keuringsinstituut Kema, stapte er vol vertrouwen in.

Allemaal gingen ze mee in het onwaarschijnlijke verhaal dat begint nadat de beide verdachten met elkaar in contact kwamen via een Facebook-oproep van Van der R. Die zocht sponsoren voor een barrelrace naar de Noordkaap in een oude Nissan.

Van der R. en G. hadden een klik die zich bij G. ontwikkelde tot een ‘warme vriendschap’. Samen zochten ze naar manieren om geld te maken, onder meer voor een plan om jongeren aan werk te helpen. Tijdens een brainstormsessie kwam ook het cv-ketelplan op tafel.

Het was een idee waar Van der R. al veel langer mee rondliep, claimde hij. Hij had het namelijk opgedaan toen hij als baas van een team van ingenieurs in opdracht van de Emir van Dubai in dat land een skihal bouwde.

Met een aantal technische aanpassingen en slimme software zou hij met zeer weinig energie hoge stooktemperaturen met de ketel weten te halen, een idee dat door de installatiebranche werd weggehoond.

In werkelijkheid kocht Van der R. twintig ketels online in China voor zo’n duizend euro per stuk. Hier werden ze van een Wubaro-sticker voorzien, die over de naam van de Chinese fabrikant werd geplakt.

Al gauw bleek dat er van alle beloften in de praktijk niks terecht kwam. In een proefopstelling bij energie-instituut Entrance in Groningen bleef het rendement ver achter, de ketel haalde niet de beloofde watertemperatuur van tachtig graden maar bleef steken op 45 graden en het apparaat maakte een ‘pokkenherrie’, waar op andere plekken buren over klaagden.

Zaken die Van der R. wijselijk niet vermeldde in het businessplan waar Rabobank om vroeg voor de kredietaanvraag. Wat daar behalve rooskleurige cijfers over de werking van de ketel in stond was dat Van der R. ingenieur was, wat niet klopte.

Had hij zo niet moeten doen, zei Van der R. Het was zo ongeveer het enige feit dat hij toegaf. ’84 pagina’s vol leugens en onjuiste informatie’, oordeelde de officier over het bedrijfsplan.

’Ook over zijn werkervaring liegt Van der R.’, verklaarde de officier. Hij zou bijvoorbeeld bij Shell leiding hebben gegeven aan een afdeling van 1.200 mensen. Maar dat viel precies in de periode waarin Van der R. in de cel zat vanwege een veroordeling. ‘Lastig te combineren’, werd cynisch geconstateerd.

Ondertussen was de introductie van de revolutionaire ketel gevierd met een grootse presentatie bij Leerbouwen in Groningen, waar tien Wubaro-ketels op het dak waren geplaatst. Het was vooral een grote show om Rabobank over de streep te trekken.

Er lag inmiddels ook een belofte voor de bouw van een fabriek in Roden waar 250 man met de bouw van de ketel aan de slag konden.

De zeepbel spatte uiteen toen Rabobank bij een tweede kredietaanvraag van twintig miljoen op een vervalste CE-certificering stuitte. Het onderzoek van de afdeling compliance van de bank haalde het rammelende businessplan onderuit en haalde het criminele verleden van Van der R. naar boven. Hij had al meerdere keren gezeten voor afpersing.

De 987.000 euro van het Rabo-krediet ging bijna rechtstreeks naar de privérekeningen van Van der R. en G. Ze kochten er dure spullen van, Van der R. investeerde in een vakantiehuis omdat hij geen eigen adres had en Victor G. ging ervan met zijn gezin naar Disneyland. In Wubaro werd op wat kantoor- en marketing-uitgaven na niet geïnvesteerd.

‘Het ging hen alleen om geldelijk gewin’, concludeerde de officier. Hij ging nog een stapje verder en betrok ook de gasbevingen erbij. In de bedrijfsplannen werd namelijk ook verwezen naar de ellende rond de bevingen en de afbouw van de gaswinning. De Wubaro-ketel zou Nederland van het gas af kunnen helpen. ‘Ze probeerden dus ook over de rug van de slachtoffers van de bevingen winst te maken.’

Waar het nou eigenlijk was misgegaan, wilde de rechter weten. ‘Door al het enthousiasme zijn we te snel in de openbaarheid gegaan’, antwoordde Van der R. ‘De machine was nog niet productierijp. Hij had meer uitontwikkeld moeten worden.’

Medeverdachte Victor G. hield snikkend vol dat hij geen enkele reden had aan de verhalen van Wubbo van der R. te twijfelen. Niet iets waar de officier van justitie veel geloof aan hechtte: ‘Hij stond er met zijn neus bovenop, maar koos ervoor de waarheid niet onder ogen te zien, ook al werd hij door verschillende personen gewaarschuwd.’ Victor G. deed zelf ook aangifte tegen zijn compagnon, die volgens hem een psychopaat is.

Er waren volgens de officier volop aanwijzingen dat het om een vinding ging die totaal niet werkte, toch bleef G. ermee doorgaan. ‘Hij kreeg een vorstelijke managementfee van vijftien duizend euro per maand. Dan kun je er niet mee wegkomen door te zeggen dat je niks wist van de techniek en de plannen.’

De enige die nog altijd in het product lijkt te geloven is initiatiefnemer Van der R. zelf. Hoewel hij niet kon uitleggen wat hij nou precies had bedacht bleef hij bij zijn verhaal dat hij een enorm belangrijke vinding heeft gedaan: ‘Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het een systeem is waar de hele wereld profijt van zou kunnen hebben.’

De advocaten willen dat beide verdachten worden vrijgesproken. De advocaten wijzen erop dat Rabobank beter had kunnen opletten.