Deze Dag: 'Noordelijke terroristen gaan vooruit!'

De RAF bekladde muren met verf
De RAF bekladde muren met verf © Archief
Deze week diende het hoger beroep tegen een van de mannen die een brandbom in het huis van journalist Willem Groeneveld wierpen. In eerste instantie is het tweetal veroordeeld tot vijf jaar cel en tbs. Zo’n veertig jaar geleden werd in Groningen door sympathisanten van de Duitse RAF ook al met verf, stenen en brandbommen gegooid. Maar toen waren de reacties heel anders. Dat was op deze dag: 11 februari 1985.
In 1985 had de Volkskrant nog een redactiekantoor in Groningen. Daar werden in de nacht van 11 februari de ruiten ingegooid. De gevel werd met rode verf beklad, omdat 'het ochtendblad heeft meegewerkt aan de internationale hetze-campagne om de gevangen RAF-leden - die in hongerstaking waren (red.) - te criminaliseren', aldus een stencil van de actiegroep ‘Verzet tegen terreur’. Tegenwoordig zouden we zoiets kwalificeren als een ernstige aanslag op de persvrijheid en de journalistiek, maar daar was toen geen sprake van. Verder dan een zakelijk verslag van het gebeuren kwam de krant niet.
Verder werden er die nacht ruiten vernield bij de ABN Bank (betrokken bij uitbuiting in Derde Wereldlanden), Reisbureau Neckermann (het organiseren van seksreizen naar Thailand) en het provinciehuis vanwege de banden met Havenschap Delfzijl dat 'verantwoordelijk is voor de militarisering van onze provincie'. Verder stelde ‘Verzet tegen terreur’ dat de actie vooral bedoeld was om de situatie van RAF-gevangen aan de kaak te stellen.
De RAF (Rote Armee Fraktion) was een links-extremistische Duitse terreurgroep die actief was in de jaren zeventig en tachtig. De RAF was verantwoordelijk voor tientallen bomaanslagen, bankovervallen en ontvoeringen. De groep vermoorde 34 mensen onder wie een aantal Nederlandse politieagenten en douaniers. Maar de RAF was links, streed tegen het kapitalisme en de consumptiemaatschappij en stelde de positie van oud-nazi’s die hoge posten bekleedden in het naoorlogse Duitsland, ter discussie. En dus kon de RAF rekenen op sympathie en steun van flink wat Nederlanders en dat uitte zich op tal van manieren.
Een van mijn klasgenoten op het VWO stuurde in een melige bui zelfgemaakte kerstkaarten rond met de tekst: Die Rote Armee Fraktion wünscht ihnen Blutige Weihnachten und ein revolutionäres Neujahr! Anderen ging een stap verder: RAF-leden die gezocht werden door de Duitse autoriteiten, doken met hulp van Nederlanders onder in ons land. En in Groningen? Daar vond in de winter van 1985 een heuse golf van aanslagen plaats.
De aanslagen van 11 februari waren twee weken eerder al voorafgegaan door een serie brandbommen op politiebureaus en een kantoor van het leger in de stad. De aanslag op het politiebureau mislukte, omdat de dader direct vanuit een telefooncel contact opnam met de redactie van het Nieuwsblad van het Noorden om de verantwoordelijkheid op te eisen. De redactie belde prompt met de politie, die nog van niets wist, maar polshoogte ging nemen aan de achterkant van het bureau en daardoor het vuur kon doven voordat de vlammen schade aanrichtten.
'Noordelijke terroristen gaan vooruit!', kopte het Nieuwsblad een week later triomfantelijk. Want een tweede brandbom bij een legergebouw aan de Hereweg richtte aanzienlijk meer schade aan. Met nauwelijks verholen cynisme schreef de krant: ‘De actiegroep Noordelijk Terreur Front heeft vanochtend ook langer gewacht met het inseinen van een verslaggever van deze krant dan vorige week. De ervaring met de eerste brandbom die vrij snel door de politie werd ontdekt na een telefoontje van deze krant, moet de reden van deze strategiewijziging zijn geweest.’
Artikel in Nieuwsblad van het Noorden
Artikel in Nieuwsblad van het Noorden © Archief
De aanslagen kregen geen vervolg, werden niet opgelost en van het Noordelijk Terreur Front en van Verzet tegen terreur is nooit iets meer vernomen. Maar het contrast met de reacties op de aanslag op journalist Willem Groeneveld is groot. Niemand leek zich in 1981 enige zorgen te maken terwijl aanslagen plegen met brandbommen toen net zo gevaarlijk en strafbaar was. Maar men keek er na alsof het kwajongensstreken waren.
Met mijn oud-klasgenoot die namens de RAF kerstkaarten rondstuurde is het goed afgelopen. Weliswaar mislukte zijn carrière als gemeenteraadslid. maar hij trouwde een rijke oude man en trok zich terug uit het openbare leven. Maar hoe zou het daders van de aanslagen in Groningen zijn vergaan? Hebben ze er spijt van en schamen ze zich er nu voor? Zien ze het als een jeugdzonde waar ze liever niet aan herinnerd willen worden? Of vertellen ze er nog wel eens over op een verjaardagsfeestje? Ik zou het graag willen weten: rsmith@rtvnoord.nl