Groningse artsen hielpen slachtoffers in Turkije: 'Ik ben direct de nachtdienst ingestuurd'

Annemieke Boendermaker (links) en Marieke Vos
Annemieke Boendermaker (links) en Marieke Vos © RTV Noord
Annemieke Boendermaker en Marieke Vos waren net terug uit het rampgebied in Turkije, toen het noodlot opnieuw toesloeg. Maandag werd de regio getroffen door een aardbeving van 6.4 op de schaal van Richter. Stadjer Vos en Boendermaker uit Zuidhorn zijn artsen op de Spoedeisende hulp en zijn een week in Turkije geweest. Na de aardbeving van maandag zochten ze direct contact met de mensen daar.
'In het ziekenhuis was gelukkig weinig schade', aldus Boendermaker.
Vos was in Adiyaman, een stad op ongeveer twee uur rijden van het epicentrum. 'Ik trof een puinhoop aan. We kwamen rond half elf in de avond aan, het was donker. Wat je ziet is gebouwen die deels nog staan, gebouwen die in puin liggen en waar met man en macht wordt gezocht naar overlevenden. Het is heel surrealistisch om te zien wat je de dagen ervoor op het journaal zag, en om daar met je voeten te staan...'

Pure stilte

Boendermaker zat in een andere regio, in de stad Kahramanmaras. 'We vonden daar een noodhospitaal in het centrum van de stad, in een stadion', vertelt ze. 'We hebben per toerbeurt moeten slapen, omdat onze slaapplaatsen heel erg beperkt waren. Ik ben eigenlijk direct de nachtdienst ingestuurd. In de ochtend, toen mijn dienst erop zat, stonden we te wachten op vervoer naar onze slaaplocatie. Dan sta je daar wel vol verbazing en verbijstering.'
Presentator Marcel Nieuwenweg spreekt met beide artsen:
Groningse artsen terug na twee weken helpen in Turkije
'Mensen hebben veel luchtwegklachten', vervolgt Boendermaker. 'Gebouwen waarvan je weet dat er mensen onder het puin liggen, dat was zo indrukwekkend. We hebben als team een half uur in pure stilte gestaan. Af en toe hoor je mensen roepen, dan heb je het idee dat ze toch iemand gevonden hebben.'

Laatste adem

Vos: 'We waren met een groep waar mensen inzaten met bouwervaring en technisch inzicht, en een groep medici. We zijn opgesplitst en met gemengde teams zijn we op pad gegaan naar een plek waar gedacht werd dat er nog mensen leefden. Er was activiteit gezien met een warmtecamera en er waren geluiden gehoord. We hebben daar een aantal uren gestaan, in de hoop dat we, zodra er iemand uit het puin werd gehaald, konden gaan helpen.'
Heftig daar te staan, terwijl iemand onder het puin z'n laatste adem uitblaast
Marieke Vos
Helaas werd er niemand uit het puin gehaald, 'er waren geen tekenen van leven meer. Het was heel heftig om daar te staan en te weten dat iemand daar onder het puin, tweeënhalf meter diep, zijn laatste adem uitblaast.'

Veerkracht

In de stad is een veldhospitaal opgezet 'en gelukkig was er de mankracht om ook in de dorpjes te helpen, om te kijken of mensen daar nodig hadden'.
Vos kwam een jongetje tegen dat moeite had met ademen. 'Hij had luchtwegklachten, maar dat heeft iedereen daar door de hoeveelheid stof.' In de dorpen is de schade minder. 'De huizen zijn daar laag en goed gebouwd, heel stevig. Maar ze hebben vaak familie uit de stad over de vloer en zijn mensen verloren. Zij hebben ook geen toegang tot zorg.'

Uitnodigingen

De zorgverleners werden uitgenodigd door de mensen. 'Dat probeer je te weigeren', vertelt Vos. 'Je weet hoe weinig ze hebben en hoeveel ze zijn verloren, maar je komt er niet onderuit. En dan wordt er thee gezet en eten gemaakt, mensen willen je graag ontvangen en vinden het fijn dat je er bent en meedeelt in hun leed. Die veerkracht is heel bijzonder.'
Boendermaker gaat niet terug naar Turkije, maar ze wil wel een responseteam ontwikkelen in Nederland. Vos gaat terug als het nodig is: 'Maar ik ga sowieso over een jaar terug om te kijken hoe het gaat.'